«Կամք»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 11.
Կային փիլիսոփաներ /Դեմոկրիտ, Սպինոզա/, որոնք ընդհանրապես ժխտում էին կամքի ազատությունը՝ բացարձականացնելով անհրաժեշտությունը և մերժելով պատահականությունը: Իսկ որոշ փիլիսոփաներ /Շոպենհաուեր, Գարտման/ դիտարկում էին կամքը՝ որպես կույր, ոչ բանական և չգիտակցվող ուժ, որն առկա է ոչ միայն շնչավոր արարածների, այլև ողջ բնության մեջ և ամբողջ գոյի մետաֆիզիկական հիմնավորումն ու սկիզբն է: Կամքի այսպիսի բնութագիրը ընդհանրություններ ունի Կանտի «իրը՝ ինքն իր մեջ» հասկացության հետ:
Կեցության մետաֆիզիկական սկիզբը կամքին վերագրելը վոլյունտարիզմի հիմնական դրույթներից է: Վոլյունտարիզմի հիմնադիրը Օոգստոս Երանելին էր, ով կամքը վեր էր դասում ինտելեկտից: Վոլյունտարիզմը հետագայում զարգացրեցին Դունս Սկոտը և Վիլհելմ Օկկամը: Այնուհետև նրանց հետնորդները դարձան Շոպենհաուերը և Վունդտը:
Հայ փլիսոփայական մտքի սահմաններում նույնպես չի անտեսվել կամքի, մասնավորապես կամքի ազատության հիմնահարցը: Տարբեր ժամանակների հայ առաջադիմական մտածողները ճակատագրի անվերապահությունն ընդգծող կամ մերժող հայացքներով այս կամ այն կերպ միշտ էլ անդրադարձել են մարդու կամքի ազատության հարցին: Այդ մտածողների շրջանակներում կարելի է ընդգծել հետևյալ անունները՝ [[Մեսրոպ Մաշտոց]], [[Կորյուն]],
==Իրավաբանության տեսանկյունից==
| |||