«Այբբենարան»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Այբբենարան''', մայրենի լեզվի ուսուցման առաջին դասագիրքը։ Այբբենարանով աշակերտը սովորում է տպագիր և ձեռագիր [[տառ]]երն ու նրանց հնչյունային իմաստը, սովորում վանկերով, ապա` միաձույլ կարդալ և ըմբռնել [[բառ]]ը, կարդալ ու հասկանալ փոքր տեքստերը, գրել պարզ բառեր և նախադասություններ։

Անունը ստացել է [[հայկական այբուբեն|հայերեն այբուբեն]]ի առաջին տառերից ([[այբ]], [[բեն]])։

Մեզ հասած ամենահին ձեռագիր այբբենարանը («Յաղագս իմաստութեան անվարժ տղայոց ուսման») կազմել է Թովմաս Մծոփեցին (1430 թ.)։ Առաջին տպագիր այբբենարանը («Փոքր քերականութիւն կամ Այբբենարան») [[Աբգար Թոխաթեցի|Աբգար Թոխաթեցունն]] է, որը լույս է տեսել [[Կ. Պոլիս|Կ. Պոլսում]], 1567 թվականին։ [[Աշխարհաբար]] առաջին այբբենարանը («Նոր այբբենարան») հրատարակվել է [[Տրիեստ]]ում, [[1781|1781 թվականին]]։ Նոր ժամանակների այբբենարաններից նշանավոր են [[Խաչատուր Աբովյան]]ի «Նախաշավիղ»-ը, Ն. Տեր-Ղևոնդյանի «Մայրենի լեզու»-ն, [[Ղազարոս Աղայան]]ի «Ուսումն մայրենի լեզվի»։