Սոցիալական գործընկերություն
| Այս հոդվածը կարող է վիքիֆիկացման կարիք ունենալ Վիքիպեդիայի որակի չափանիշներին համապատասխանելու համար։ Դուք կարող եք օգնել հոդվածի բարելավմանը՝ ավելացնելով համապատասխան ներքին հղումներ և շտկելով բաժինների դասավորությունը, ինչպես նաև վիքիչափանիշներին համապատասխան այլ գործողություններ կատարելով։ |
Սոցիալական գործընկերությունը ներկայացվում է որպես հարաբերությունների համակարգ, որը վարձու աշխատողների և գործատուների միջև ձևավորվում է պետական միջամտությամբ՝ նպատակ ունենալով սոցիալ-աշխատանքային ոլորտում համաձայնեցնելու տնտեսական շահերն ու կարգավորելու սոցիալ-աշխատանքային կոնֆլիկտները[1]։
Սոցիալական գործընկերությունը հարաբերությունների համակարգ է, որը ձևավորվում է աշխատավորների և գործատուների միջև` պետության միջնորդության շրջանակներում։ Այն ենթադրում է ինստիտուտների, մեխանիզմների ու գործընթացների այնպիսի ամբողջություն, որը միտված է բանակցային գործընթացներում հավասարակշռության ապահովմանը, որտեղ կողմերը քննարկում են զբաղվածության, վարձատրության, աշխատանքային հարաբերությունների և սկզբունքներին առնչվող hարցեր։ Բանակացային գործընթացն, ըստ էության, կհանգեցնի փոխզիջումային որոշման` հասնելու կորպորատիվ և հանրային շահերի իրականացման[2]։
Ագապովան կարծում է, որ սոցիալական գործընկերությունը գործիքակազմ է՝ լուծելու հանրության շրջանում առկա խնդիրները։ Բացի դրանից, այն միտված է ձևավորելու նոր կապեր ու կոալիցաներ, որոնք իրենց ձեռքում կկենտրոնացնեն տեղի հանրության կառավարումը[3]։
Վոլգինը սոցիալական գործընկերությունը (այսուհետ ՍԳ) համակարգն անվանում է «տրիպարտիզմ»՝ ելնելով դրանում երեք կողմերի առկայությունից[1]՝
1. Կազմակերպություններ, որոնք ներկայացնում են վարձու աշխատողների շահերը – արհիմություններ,
2. Գործատուներ, գործատուների միություններ,
3. Պետություն
Սոցիալական գործընկերության գաղափարախոսությունը հիմնված է փոխզիջման, համագործակցության, փոխադարձ պատասխանատվության սկզբունքի
վրա` աշխատանքային վեճերի արմատական առճակատումից անցում կատարելով իրավական, համաձայնեցման և հաշտեցման ընթացակարգերի[4]։
Սոցիալական գործընկերությունը` որպես միջազգայնորեն ճանաչված հայեցակարգ և պրակտիկ գործունեության ոլորտ, որդեգրել են աշխարհի ինչպես զարգացած, այնպես էլ՝ զարգացող երկրները։ Շուկայական տնտեսության անցման և ժողովրդավարական ինստիտուտների կայացման գործընթացում սոցիալական գործընկերությունը համարվում է առանցքային հայեցակետերից մեկը, որի գործառնության արդյունավետությունը կապահովի ինչպես սոցիալական պետության կայացման սահունությունը, այնպես էլ՝ գործարար միջավայրի զարգացումը:[5]
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Волгин, Н. А (2003,). Социальная политика, издательство, Москва, 2003, 596-599. Москва: «Экзамен». էջեր 596-599.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ հավելյալ կետադրություն (link) - ↑ Хохлова, М. М. (2010). Социальная политика:. Красноярск: СФУ,. էջ 100.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ հավելյալ կետադրություն (link) - ↑ Агапова, Н. С., (2003). Социальное партнерство – путь гражданского общества. էջ 86.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) CS1 սպաս․ հավելյալ կետադրություն (link) - ↑ Сорокин, С. А., (2006). Социальное партнёрство: актуальные проблемы ведения коллективных переговоров, 4. Труд. Профсоюзы. էջ 4.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) CS1 սպաս․ հավելյալ կետադրություն (link) - ↑ Նիկողոսյան, Քրիստինե. «Սոցիալական գործընկերության դերը ՀՀ սոցիալական քաղաքականության համատեքստում» (PDF). ԵՊՀ ՈՒԳԸ գիտական հոդվածների ժողովածու.