Վիքիպեդիա

Ռուսական ռեալիստական արվեստի ինստիտուտ

Ռուսական ռեալիստական արվեստի ինստիտուտ (ռուս.՝ Институт русского реалистического искусства), մասնավոր թանգարան, որը հիմնադրվել է ձեռնարկատեր Ալեքսեյ Անանևի նախաձեռնությամբ`19-20-րդ դարերի ռուսական ռեալիստական արվեստի իր հավաքածուի հիման վրա։ Բացումը տեղի է ունեցել 2011 թվականին դերբենևյան առափնյա նախկին չթադաջման ֆաբրիկայի շենքում, որը կառուցվել է 1823 թվականին։ 2018 թվականի դրությամբ՝ ցուցադրության կազմում ընդգրկված են ավելի քան 500 աշխատանքներ[1]։

Ռուսական ռեալիստական արվեստի ինստիտուտ
Изображение логотипа
Տեսակպատկերասրահ
Երկիր Ռուսաստան
ՏեղագրությունՄոսկվա
ՎայրՌուսաստան
Հիմնադրվել է2011
ՏնօրենNadezhda Stepanova?
Կայքrusrealart.ru
Քարտեզ
Քարտեզ

Շենք Խմբագրել

 
Ներքին ինտերիերներ, 2016 թվական
 
Գելիյա Կորժևայի սրահ, 2012 թվական
Հիմնական հոդված՝ Մոսկվայի չթադաջման ֆաբրիկա

Գործարանի շենքը կառուցել է շվեյցարացի վարպետ Բուխերը 1823 թվականին։ Հետագա տասնամյակներում մանուֆակտուրան դարձել է ռուսական կայսրության խոշորագույն չթադաջման ձեռնարկությունը։ 1847 թվականին ֆաբրիկան անցավ Էմիլ Չինդել ընկերության կառավարմանը և ընդլայնեց արտադրության տեսականին[2][3]։

1905-1907 թվականների հեղափոխության ժամանակ մանուֆակտուրան դարձել է աշխատողների զանգվածային գործադուլների հիմնական հենակետերից մեկը։  Խորհրդային իշխանության հաստատումից հետո արտադրությունը վերանվանվեց՝ դառնալով «Առաջին չթադաջման ֆաբրիկա»[2]։

ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո չթե գործվածքների սպառման անկման պատճառով գործարանը դադարեց դիմակայել մրցակցությանը Իվանովյան ձեռնարկությունների հետ, որոնք առաջատարն էին տեքստիլ արտադրողների շրջանում։ Այդ պատճառով ֆաբրիկայի նոր սեփականատերերը՝ Պրոմսվյազնեդվիժիմոստ  ընկերությունը, 1990-ականների վերջին որոշում են կայացրել փակել արտադրամասերի մեծ մասը և շենքերում կահավորել Նովոսպասսկի բակ գործարար թաղամասը։

Նախագիծն անվանվել է ոչ հեռու գտնվող համանուն վանքի պատվին և իր մեջ ներառել է 14 գործարանային տաղավարների վերակառուցում, որոնցից մեկը հետագայում հանձնել են թանգարանի։ Բիզնես-թաղամասի իրականացումը մեկնարկել է 2000 թվականին Մեգաստրոյ 2000 ճարտարապետական բյուրոյի կառավարման ներքո և ավարտվել 2005 թվականին։ Կատարված աշխատանքների արդյունքում ամրացվել են հիմքերը, վերակառուցվել են ձեղնահարկերը, ինչպես նաև վերականգնվել է մասնաշենքերի ճակատային մասի աղյուսե շարվածքը[2][3][4][5]։

Թանգարան Խմբագրել

Թանգարանի բացումը տեղի է ունեցել 2011 թվականի դեկտեմբերին սիտցենաբիվ ֆաբրիկայի նախկին մասնաշենքերից մեկում[2][6][7]։ Թանգարանի ստեղծման նախաձեռնողը գործարար Ալեքսեյ Անանևն է, ով մանկուց զբաղվել է գեղանկարչության ուսումնասիրությամբ[8][9]։ 2000-ական թվականներից սկսած՝ Անանևը սկսել է ձևավորել իրատեսական արվեստի ստեղծագործությունների սեփական հավաքածուն՝ իր ընտրությունը բացատրելով համաշխարհային մակարդակի աշխատանքների հավաքածու ստեղծելու ցանկությամբ․

  Ինձ ավանգարդն հասկանալի է, շատ գործեր իսկապես արվեստի գործեր են։ Բայց ես չէի հավաքում ավանգարդը հետևյալ պատճառներով՝ մինչև ինձ, այն հավաքել են շատերը, աշխատանքների մեծ մասը գտնվում է թանգարաններում։ Բացի այդ, ցավոք, ավանգարդը հայտնի է դարձել մի փոքր ավելի վաղ, քան ես որոշել էի հավաքել. մեկ այլ հակափաստարկ՝ մեծ թվով կեղծ նմուշներ կային։ Եթե ես որոշում կայացնեի հավաքել ավանգարդը, ապա, ամենայն հավանականությամբ, կստացվեր առաջին մակարդակի աշխատանքների շատ փոքր հավաքածու։ Իսկ ժամանակ վատնել իմաստի երկրորդային հավաքածուի ձևավորման վրա, ինձ թվում է՝ ոչ։  

Թանգարանի կոնցեպցիան կառուցված է լուսավորչական գործունեության վրա. գիտաշխատողները կազմակերպում են դասախոսություններ, վարպետության դասեր՝ երեխաների և մեծահասակների համար, ինչպես նաև անցկացնում են հանրային միջոցառումներ[10][11][12]։

Ցուցահանդես Խմբագրել

 
Նիկոլայ Բոգդանով-Բելսկու աշխատանքը «Տղաների երկիրը», 1916

Թանգարանային ֆոնդը պարունակում է ռուսական ռեալիստական արվեստի ավելի քան 6000 ստեղծագործություն, սակայն մշտական ցուցադրության է ներկայացված միայն 500 աշխատանք։ Ինչպես նշում է Ալեքսեյ Անանևը, դա կապված է կտավների ընտրության խիստ սկզբունքի հետ՝ ամբողջական ցուցահանդեսային տարածք ստեղծելու համար[2][13]։ Ցուցադրությունը ներկայացված է ժամանակագրական կարգով և գտնվում է շենքի երեք հարկերում՝ 4500 մ² ընդհանուր մակերեսով[10][14][15]։

2016 թվականին թանգարանի ցուցահանդեսի տարածքում իրականացվել են լայնածավալ աշխատանքներ[10]՝ ճարտարապետներ Իգոր Չիրկին և Պավել Պրիշին[16]։ Վերանորոգումից հետո շենքը կահավորվել է Ինժեներական կոմունիկացիաներով և կլիմայական հսկողության համակարգով, որը թույլ է տալիս պահպանել նկարների համար օպտիմալ ջերմաստիճանը։ Կոնցեպտուալ նկարիչ Անդրեյ Շելուտոն մշակել է նավիգացիոն համակարգ, որը համապատասխանում է թանգարանի ժամանակակից կերպարին[17][18]։

  Բոլոր դահլիճները ունեն մի քանի ընդհանուր հատկություններ, Դրանք ինչ-որ իմաստով թափանցելի են, մենք ունենք բազմաթիվ կամարներ և տեսողական շերտեր, որոնք կապում են պատմական ժամանակաշրջանները և սյուժեները։ Ընդ որում, մենք փորձել ենք յուրաքանչյուր դահլիճին հաղորդել իր մթնոլորտն ու ինքնությունը գույնի օգնությամբ։ Գոյություն ունեցող շենքի ճարտարապետությունը շատ գեղեցիկ պատուհաններ ունի, և ցուցադրության որոշ հատվածներում մենք դրանք բաց ենք թողել, որպեսզի հանդիսատեսը փակ վակուումային տարածության զգացողություն չունենա։  
Առաջին հարկ

Առաջին հարկի ցուցասրահը սկսվում է 19-րդ դարավերջի և 20-րդ դարասկզբի նկարիչների աշխատանքներից։ 2016 թվականի վերանորոգումից հետո սրահների պատերը վառ գույներով են ներկված, որպեսզի վերստեղծեն փոփոխությունների դարաշրջանի ոգին։ Ցուցահանդեսի բաղկացուցիչ մասն է թանգարանային հավաքածուի ամենամեծ բաժիններից մեկը՝ 20-րդ դարի առաջին կեսի խորհրդային գեղանկարչությունը։ Ներկայացված ստեղծագործությունների թվում են Արկադի Պլաստովի, Սերգեյ Գերասիմովի, Ալեքսանդր Դեյնեկիի, Յուրի Պիմենովի, Գեորգի Նիսսկու և Իսահակ Բրոդսկու կտավները[2][19]։ Ամենաարժեքավոր ցուցանմուշներից մեկը համարվում է «Աղջիկը, որը ժապավենը կապում է գլխին» կտավը, որը 1930-ական թվականներին ստեղծել է Ալեքսանդր Դեյնեկին[10][20]։

Երկրորդ հարկ

Երկրորդ հարկում ցուցադրվում է խորհրդային հետպատերազմյան արվեստը։ Սրահների առաջին մասում ներկայացված են Հայրենական Մեծ պատերազմին և այն ժամանակվա ռուսական գյուղի կերպարին նվիրված աշխատանքները։ Սենյակների պատերը ներկված են բազալտե գույնով, իսկ հատակը ծածկված է մանրահատակով և հատուկ ճռճռում է՝ ներկայության էֆեկտի ստեղծման համար։ Սրահների երկրորդ մասում պահվում են Խրուշչովյան շրջանի նկարիչների աշխատանքները՝ Գելի Կորժևի, Սերգեյ և Ալեքսեյ Տկաչև եղբայրների, Վիկտոր Իվանովի, Պյոտր Օսովսկու, Դմիտրի Ժիլինսկու, Թաիր Սալախովի գործերը[2][21]։

Երրորդ հարկ

Վերջին հարկի ցուցադրությունը նվիրված է 1970-ական թվականներից ստեղծված ժամանակակից արվեստի աշխատանքներին։ Սենյակները կահավորված են մինիմալիստական ոճով և սև ու սպիտակ գույներով[17][22]։ Պատերին ներկայացված են Վիկտոր Կալինինի, Ալեքսեյ Սուխովեցկու, Վլադիմիր Տելինի, Վյաչեսլավ Ստեկոլշչիկովի, Վյաչեսլավ Զագոնեկի, Միխայիլ Իզոտովի կտավները[2]։

Ծանոթագրություններ Խմբագրել

  1. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ Олимпиада։ Վերցված է 2018-10-28 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 «История»։ Институт русского реалистического искусства։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-02-24-ին։ Վերցված է 2018-10-28 
  3. ↑ 3,0 3,1 «Превращенные фабрики. Фабрика Эмиля Цинделя или Деловой квартал «Новоспасский».»։ Seendgo։ Վերցված է 2018-10-29 
  4. ↑ «Новоспасский Двор»։ Re-Developer։ Վերցված է 2018-10-29 
  5. ↑ Иван Мацарский (2006-07-12)։ «Набитый деньгами ситец. Проект по строительству на месте Московской ситценабивной фабрики бизнес-парка получит новое развитие»։ Sostav.ru։ Վերցված է 2018-10-29 
  6. ↑ «Институт русского реалистического искусства представляет проект «Георгий Нисский. Горизонты»»։ Музеи России։ Վերցված է 2018-10-28 
  7. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ RobbReport։ Վերցված է 2018-10-28 
  8. ↑ Ольга Проскурнина, Даниил Антонов (2016-04-07)։ «10 частных коллекций: Институт русского реалистического искусства Алексея Ананьева»։ Forbes։ Վերցված է 2018-10-28 
  9. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ Vander Lust։ Վերցված է 2018-10-28 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 «Институт русского реалистического искусства»։ Cozy Moscow։ Վերցված է 2018-10-28 
  11. ↑ «День открытых дверей Института русского реалистического искусства»։ Architime։ Վերցված է 2018-10-28 
  12. ↑ Игорь Попов։ «Социалистический реализм коллекционируют капиталисты»։ Forbes։ Վերցված է 2018-10-28 
  13. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ TimeOut։ Վերցված է 2018-10-28 
  14. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ Культура.рф։ Վերցված է 2018-10-28 
  15. ↑ «Ленин, Сталин и другие официальные лица — вожди на полотнах советских художников из собрания Музея Института русского реалистического искусства»։ Эхо Москвы։ 2012-03-03։ Վերցված է 2018-10-28 
  16. ↑ Анна Мартовицкая (2011-10-19)։ «Испытание кампусом»։ Archi։ Վերցված է 2018-10-29 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Архитектура и айдентика Института русского реалистического искусства»։ РДХ։ Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-08-ին։ Վերցված է 2018-10-28 
  18. ↑ Юлия Рузманова (2016-11-11)։ «Институт русского реалистического искусства снова откроется в декабре»։ The Village։ Վերցված է 2018-10-28 
  19. ↑ Ольга Кабанова (2017-01-12)։ «Институт русского реалистического искусства превратился в стильный музей»։ Ведомости։ Վերցված է 2018-10-28 
  20. ↑ Ян Смирницкий (2016-11-29)։ «Институт русского реалистического искусства показал уникальное выставочное пространство»։ Московский Комсомолец։ Վերցված է 2018-10-28 
  21. ↑ Дьяконов, 2014
  22. ↑ «Институт русского реалистического искусства»։ Тонкости։ Վերցված է 2018-10-28 

Գրականություն Խմբագրել

  • Дьяконов В. Спортивная живопись. — КоммерсантЪ, 2014. — В. 4. — С. 39.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ռուսական_ռեալիստական_արվեստի_ինստիտուտ&oldid=8172815» էջից