Պետական աթեիզմ
Պետական աթեիզմ, հակակղերականության պաշտոնական քաղաքականությունը։ Անցյալում պաշտոնապես ամրագրված էր Խորհրդային Միությունում և մարքսիզմ-լենինիզմը[1] որպես պետական գաղափարախոսություն հռչակած այլ երկրներում։ Այդ երկրներում պետական աթեիզմը ենթադրում էր կրոնական կառույցների գույքի սեփականազրկում, հակակրոնական տեղեկատվության տարածություն և կրթական համակարգում հակակրոնական նյութերի պաշտոնական տարածում։ Հակակղերականության պաշտոնական քաղաքականությունը ներդրած կառավարություննը դեմ են հանդիսանում կրոնական ինստիտուցիոնալ իշխանության դեմ հասարակական և քաղաքական կյանքի բոլոր ոլորտներում, այդ թվում նաև դեմ են քաղաքացիների ամենօրյա կյանքում կրոնի մասնակցությանը։
Այսօր աշխարհիկ բազմաթիվ երկրներ կիրառում են Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագիրը խղճի ազատության ապահովման համար[2]։
Պետական աթեիզմը պաշտոնապես ամրագրած երկիրը հաճախակի անվանում են «աթեիստական պետություն»։ Աշխարհի առաջին պետությունը, որտեղ աթեիստական քարոզչության իրավունքը ամրագրվել է Սահմանադրությամբ, դարձել Խորհրդային Միությունը։ Աթեիստական պետություններ են եղել նաև սոցիալիստական այլ երկրները։ Ալբանիայի ժողովրդական սոցիալիստական հանրապետությունը Էնվեր Խոջայի ղեկավարության օրոք հռչակել է իրեն աշխարհի առաջին աթեիստական պետություն և ընդհանրապես արգելել է որևէ կրոնի պրակտիկա։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ Kowalewski, David (1980). «Protest for Religious Rights in the USSR: Characteristics and Consequences». Russian Review. Blackwell Publishing on behalf of The Editors and Board of Trustees of the Russian Review. 39 (4): 426–441. doi:10.2307/128810. ISSN 0036-0341.
- ↑ «Responding to Religious Freedom and Presidential Leadership: A Historical Approach». Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs.