Նիկիտա Միխայլովսկի
Նիկիտա Ալեքսանդրովիչ Միխայլովսկի (Նիկիտա Վիկտորովիչ Սերգեև, ապրիլի 8, 1964, Մոսկվա, ԽՍՀՄ - ապրիլի 24, 1991, Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն), խորհրդային դերասան։
 | |
|---|---|
| Ծնվել է | ապրիլի 8, 1964 |
| Ծննդավայր | Մոսկվա, ԽՍՀՄ |
| Մահացել է | ապրիլի 24, 1991 (27 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն |
| Գերեզման | Կոմարովոյի գերեզմանատուն |
| Կրթություն | Սանկտ Պետերբուրգի պետական թատերական արվեստի ակադեմիա |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ |
| Մասնագիտություն | դերասան |
| mixailovskh.sitecity.ru | |
Կենսագրություն խմբագրել
Ծնվել է ռեժիսորի և ֆոտոմոդելի ընտանիքում։ Հայրը, Ալեքսանդր Միխայլովսկի և մայրը, Ալեվտինա (Ալիսա) Իվանովնա, բաժանվեցին երբ Նիկիտան դեռ փոքր էր։Նա ուներ խորթ հայր, որին երկար ժամանակ համարել է իր հարազատ հայրը։ Խորթ հայրը՝ ռեժիսյոր Վիկտոր Սերգեև, հետագայում զբաղեցրել է «Լենֆիլմի» տնորենի պաշտոնը։ Մայրը մահացել է սրտի հիվանդության պատճառով, երբ Նիկիտա Միխայլովսկին 16 տարեկան էր։
Փոքր ժամանակ աշխատել է նորաձևության մոդել, իսկ խորթ հայրը օգնել է Միխայլովսկուն հայտնվել կինոյի ասպարեզում։ Հինգ տարեկանում նա նկատվել է «Գիշերը 14-րդ զուգահեռում» ֆիլմի դրվագում։ Հայտնի է դարձել 1981 թվականին «Դուք երբեք չեք երազել…» ֆիլմի թողարկումից հետո։ Ընդունվել է ԼԳԻՏՄԻԿ Ռ․Ագամիրզյանի կուրսը։ Ավարտել է ինստիտուտը 1986 թվականին։
Նա 1980-ականների վերջի ոչ պաշտոնական, կիսա-ընդհատակյա լենինգրադյան մշակույթի գործիչ էր, «Թատրոն-Թատրոն» ոչ պաշտոնական ստուդիայի հիմնադիրը (Բորիս Յուխանանովի և Օբերմանեկեն խմբի հետ) և Յուխանանովի բազմաթիվ տեսաստեղծագործությունների մասնակից։ 1985-1990 թվականներին խաղացել է ևս ինը էկրանային դերեր, սակայն հայտնի և հանրաճանաչ դարձան դերասանի միայն մի քանի աշխատանքներ–«Հանուն մի քանի տողերի», «Ակսելերատկա», «Միսս միլիոնատեր», «Անձրևանոց նորապսակների համար»։ Նկարահանվել Ալեկսեյ Բատալովի,Վերա Գլագոլեվայի, Նիյոլե Օժելիտեի, Նիկոլայ Կառաչենցովի և այլերի հետ։
1990 թվականին Միխայլովսկու մոտ ախտորոշվել է լեյկոզ, նա գնացել է բուժվելու Մեծ Բրիտանիա։ Նա ոսկրածուծի փոխպատվաստման կարիք ուներ։ Բորիս Ելցինը, Գարրի Կասպարովը և նույնիսկ Մարգարետ Թետչերը միջոցների մի մասն ուղարկեցին բուժման համար, սակայն վիրահատությունը հաջողություն չբերեց։ Իր բուժումից որոշ ժամանակ առաջ Միխայլովսկին կնոջ հետ միասին կազմակերպեց Անգլիայում իր սեփական ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը, որի վաճառքից ստացված հասույթը ուղղվել է քաղցկեղով հիվանդ ռուս երեխաների բուժմանը։
Նիկիտա Միխայլովսկին մահացել է Լոնդոնում 1991 թվականի ապրիլի 24-ին՝ քսանութ տարեկանում՝ լեյկոզից։ Նրան թաղել են Սանկտ Պետերբուրգի մոտ գտնվող Կոմարովսկի գերեզմանատանը։
Ընտանիք խմբագրել
Նորաձևության դիզայներ, դերասանուհի, Եվրասիական երիտասարդական միության ակտիվիստ և ռադիոհաղորդավար Նաստյա Միխայլովսկայի(Սորոչան) հետ վաղ ամուսնությունը խզվեց երեք տարվա ամուսնությունից հետո։ Դուստրը՝ Սոֆիա (ծնվ․ 04.07.1986 թ.)։
Երկրորդ կինը՝ Եկատերինա Միխայլովսկայա։ Կոստյումների դիզայներ («Լենինգրադ. նոյեմբեր», «Ժիզելի մոլուցքը», «Կայսերական սերը», «Կամիկաձեի օրագիրը», «Շարժման մեջ», «Ազգային քաղաքականության առանձնահատկությունները», «Վայրենի», «Ռուսական գավաթ» և այլն։ ), նկարիչ- «Սիրո կարմիր մարգարիտ» ֆիլմի ռեժիսոր, գրաֆիկ։ Նախագծել է մի շարք թատերական բեմադրություններ։ 12 անհատական ցուցահանդես Լոնդոնում. Կա ապօրինի որդի Սերգեյը (ծնված 1987թ. սեպտեմբերի 26-ին), որի գոյության մասին Նիկիտա Միխայլովսկին այդպես էլ չիմացավ։ Մայր Ալինա Ալոնսո (Տուլյակովա)[1].
Դերային խաղեր խմբագրել
- 1971 –Գիշերը 14-րդ զուգահեռականում – տղա
- 1974 – Հինգ ամառվա համար
- 1977 – Բացատրությունը սիրո մեջ – Ֆիլլիպոկ–դեռահաս
- 1978 – Երեխաները որպես երեխաներ – Դիմա
- 1978 – Օտար –Միտյա
- 1979 – Վարպետ–տանկիստ
- 1980 – Դուք երբեք չեք երազել… – Ռոմա Լավոչկին
- 1983 – Գրաֆոման – ռեստորանի հաճախորդ
- 1985 – Մի քանի տողի համար – Միխաիլ Եգորով, լեյտենանտ, ռազմական թղթակից
- 1985 – Ամուսնանալ կապիտանի հետ – ոստիկանության լեյտենանատ
- 1986 – Անձրևանոց նորապսակների համար – Տոլյա
- 1987 – Խենթ արքայազն Էսթեր
- 1987 – Ակսելերատկա – ապահովագրական գործակալ Կուզյա (Կուզմին)
- 1988 – Միսս միլիոնատեր – Իգոռ Նիկոլայեվիչ
- 1988 – Էկսպերանսա – Նիկոլայ
- 1989 – Պահակ – դատապարտյալ - «Ստուկաչ»
- 1990 – Լենինգրադ,Նոյեմբեր – Նիկիտա,նկարիչ
- 1990 – Դահիճ – ոստիկանության լեյտենանտ
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ «Вам и не снилось… 35 лет спустя. Пусть говорят. Выпуск от 10.05.2016» (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ փետրվարի 19-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 5-ին.