Վիքիպեդիա

Մասնակից:An.Hovhannisyan/Ավազարկղ1

«Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք»-ի վաղ տարբերակը

«Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» ( չինարեն՝《西遊記》), որ նաև հայտնի է որպես «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք՝ դժբախտությունից ազատվելու նպատակով» (չինարեն՝( 西遊釋厄傳》) կամ հակիրճ՝ «Արևմտյան ճանապարհորդություն» ( չինարեն՝《西遊》) , առաջին ռոմանտիկ վեպն է աստվածների և դևերի մասին հին Չինաստանի Մին դինաստիայի շրջանում։ Ընդհանուր ներառում է 585,000 բառ, բաղկացած է 100 գլխից։ Չինաստանի չորս հայտնի գրքերից և չորս հրաշալի ստեղծագործություններից մեկն է: Գիրքը գրվել է 16-րդ դարում՝ Մին դինաստիայի ժամանակաշրջանի կեսերին։ Ընդհանուր կարծիք կա, որ հեղինակը Մին դինաստիայի Վու Չընն է։ Գիրքը պատմում է Թան Սանծանի և նրա աշակերտների՝ Սուն Վուկոնի, Ճու Պածիեի և Շա Վուծինի մասին, ովքեր գնացել էին արևմտյան երկինք՝ սուրբ գրություններ սովորելու։ Այն ներկայացնում է չարին պատժելու և բարին քարոզելու հին պատմություն։ Ոմանք կարծում են, որ «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք»-ը երգիծական վեպ է, որը ծաղրում է իշխանությանն ու պաշտոնականությանը:

«Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» գրքի տարածման պատճառով Վու Յուանթայը, Վու Ճընթայը, Յու Սյանտոուն և այլք գրեցին «Ճանապարհորդություն դեպի արևելք», «Ճանապարհորդություն դեպի հարավ»-ը, որոնք Յան Ճըի «Ուղևորություն դեպի հյուսիս» և նրա մյուս՝ «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» գրքի հետ միասին, համաձայն Մին և Ցին դինաստիաների ժամանակաշրջանին համապատասխան օպերաների, դրամաների և բուդդիզմի և թաոիզմի առասպելների ու լեգենդների, կոչվել են «Չորս ճանապարհորդություններ»։

Հեղինակ խմբագրել

 
«Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք», տպագիր, չինարեն, 16-րդ դ.

Բոլոր հրատարակված «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք» ստեղծագործությունները ստորագրված են Վու Չընընի կողմից,[1] սակայն «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք» գրքի հրապարակումից ի վեր վեճեր են ծագել հեղինակի՝ ով լինելու շուրջ:[2] Մին դինաստիայի շրջանում տարածված «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» ստեղծագործության ոչ բոլոր տարբերակներն են ստորագրված:[3] Միայն Մին դինաստիայի Վանլիի 20-րդ տարում տպագրված՝ Շայդ Հոլի գիրքն է ստորագրվել որպես «Հուայանգ Տոնթիեն վարպետության դպրոց»։[4]

Ցիոու Չուծին ասել է․ խմբագրել

«Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք»-ում օգտագործվում է ալքիմիական շատ տերմիններ, և որոշ պարբերություններ գրագողություն են ցյուանճըն դաոսական դասականներից:[5] Հեղինակը հմտացել է ցյուանճըն դաոսիզմի հիմնադիր Վան Չոնյանից և Ցյուանճըն դաոսիզմի երկրորդ սերնդի առաջնորդ Մա Տանյանից աշակերտելով։[6] Հետևաբար,[7]、 Մին և Ցին դինաստիաների գիտնականները կարծում էին, որ «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք»-ը դաոսական ալքիմիայի գիրք է։[8] Ցին դինաստիայի Ցյուանճընի կողմնակիցները և Վան Սյանսուն իրենց «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք» գրքում առաջ քաշեցին կարծիք, որ «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք»-ը գրել է Ցիոու Չուծին Հարավային Սոն դինաստիայի շրջանում:[9] Այս տեսակետն առաջ քաշելուց հետո Ցին դինաստիայի գիտնականների մեծ մասը ընդունեց այն: Փու Սոնլինը գրել է․ ««Կապիկների արքան» Ցիոու Վընի առակն է՝ «Լիաոճայի տարօրինակ պատմություններ»-ից» ։

Ցին դինաստիայից Ծիյունը սկսեց կասկածել դրանում:[10] Նա պարզեց, որ վեպի պաշտոնական համակարգը Մին դինաստիան է, և գրելու ժամանակը պետք է լինի Մին դինաստիան։ Դա չի կարող լինել Ցիոու Չուծին Յուան դինաստիայից։[11] Ցիեն Տասինը հավատում էր, որ «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք»-ը շատ վայրերում նկարագրում էր Մին դինաստիայի սովորույթները, իսկ Ցիոու Չուծին Հարավային Սոն դինաստիայի վերջից էր (մինչ Յուան և Մին դինաստիաները)։ [12]Բացի այդ, վեպի շատ հատվածներում օգտագործված է Ծիանհուայ մանդարին, և հատկապես Հուայան բարբառ, մինչդեռ Ցիոու Չուծին ամբողջ կյանքում ապրել է Հյուսիսային Չինաստանում և երբեք չի ապրել Հուայանում:

Ցիոու Չուծին ունի նաև «Ճանապարհորդություն դեպի անմահ Չանչունի արևմուտք» ճամփորդական գիրքը, որը գրվել է Չինաստանում դաոսիզմի Ցյուենճըն ուղղության դաոս Լի Ճիչանի կողմից, որը հիմնականում նկարագրում է իր ուսուցիչ Ցիոու Չուծիի փորձառությունները և նրա արկածները Չինգիզ Խանի հրավերով դեպի Միջին Ասիա գնալու ճանապարհին։[13] Գրքի վերնագիրը նման է «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք»-ին, բայց բովանդակությունը տարբեր է, ինչը կարող է թյուրիմացության պատճառ դառնալ։

ՎուՉընընն ասել է․ խմբագրել

Շատերը կարծում են, որ Վու Չընընը «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» վեպի հեղինակն է։ Ռուեն Քուեյ Շընը, Տին Յանը, Վու Յուին և ՄաոԿուանշընը, բոլորն էլ կարծում են, որ «Տյանկի Հուայան առանձնատան տարեգրություններում»-ում նկարագրված «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք»-ը հենց համանուն վեպն է։ Դրանք, այսպես կոչված, «մի քանի տարբեր տեսակի գրառումներ» են, որոնք որոշ ժամանակ հայտնի են եղել»:[14] 1980 թվականից հետո գիտնականները շարունակում են կասկածի տակ դնել Վու Չընընի՝ վեպի հեղինակը լինելը: Պատճառն այն է, որ Վու Չընընի բանաստեղծություններն ու էսսեները, ինչպես նաև նրա ընկերները կամ ժամանակակից գիտնականները, ինչպիսիք են Լի Վընճընը, Վու Կուորոնը, Չընվընճուն, Ցիոուտուն և այլ գրողներ երբեք չեն հիշատակել «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք» գիրքը։ Երկրորդն Վու Չընընի «Ճամփորդություն դեպի Արևմուտք»-ում ներառված Հուայան պրեֆեկտուրայի տարեգրությունն է։ Երրորդ, Վու Չընընի կողմից գրված «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» գիրքը ներառվել է աշխարհագրական կատեգորիայի մեջ՝ Ցին դինաստիայի գրքեր հավաքող Հուան Յուծիի «Ցիենցինթան մատենագրություն»-ում։ Լուան Կուեյմինը և մյուսները, ըստ կորած հոդվածի՝ «Վեյ Ճընմընը գլխատել է Ծին գետի վիշապին», 13139-րդ հատորում մեջբերել են «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» վերնագրով գիրքը և առաջ քաշել այն տեսակետը, որ «Ճանապարհորդություն դեպի Արևմուտք»-ը չէր կարող գրել Վու Չընընը դասականի գրվելուց հարյուր տարի անց։[15] Բացի այդ, «Ճանապարհորդություն դեպի արևմուտք» գրքի բանաստեղծությունները ոճով մեծապես տարբերվում են Վու Չընընից պահպանված ստեղծագործություններից:

Հղումներ խմբագրել

մեջբերում՝ խմբագրել

  1. ↑ 余國藩：《余國藩西遊記論集》，頁205-206。
  2. ↑ 余國藩：《余國藩西遊記論集》，頁205。
  3. ↑ 汪象旭撰《丘长春真君传》说“有《磻溪鸣道集》《西游记》行于世”，他的證據則來自陶宗仪在《辍耕录·丘真人》中说“以上见《磻溪集》、《鸣道集》、《西游记》、《风云庆会录》、《七真年谱》等书”。
  4. ↑ 尤侗《西游真诠序》：“夫西游取经，如来教之也，而世传为丘长春之作。”刘廷玑《在园杂志》：“《西游》为证道之书，丘长春借说金丹奥旨，以心风意马为根本……”何廷椿《通易西游正旨序》：“惟元代丘祖所著《西游》，托幻相以阐精微，力排旁门极弊，诚修持之圭臬，后学之津梁也”。梁联第《栖云山悟元道人西游原旨叙》：“《西游》一书，为丘真君著作。”樊元礼《读西游原旨跋》：“考丘祖道成之后，著《西游记》一书。”含晶子《西游记评注自序》：“《西游记》一书，为长春真人所著。”另外，西遊記中闡述了許多道家鍊丹及五行生剋的道理。其中，悟空表“金”，悟能表“水”，悟淨表“土”。根據清朝棲雲山素樸散人悟元子劉一明所著 《西遊原旨》，若非對老莊、周易及鍊丹之道有相當的修持，無法寫出之中的內容的。丘處機為道教北宗代表人物，西遊記应由其所著。
  5. ↑ 阮葵生在《茶余客话》中说，“观其中方言俚语，皆淮上之乡音街谈，巷弄市井妇孺皆解，而他方人读之不尽然。是出淮人之手无疑”。
  6. ↑ 丁晏在《石亭纪事续编》中说:“《癸辛杂识》载龚圣予《水浒三十六赞并序》，阮庆山《淮故》称龚高士画宋江等三十六人像，吴承恩为之赞，大误。《赞》乃高士所自为也。承恩，明嘉靖时岁贡生，所著有《西游记》，载康熙旧志艺文目，钱竹汀《潜研堂集》谓《长春真人西游记》二卷，别自为书，小说《西游演义》乃明人所作，而不知为吾乡吴承恩作也。”
  7. ↑ 吴玉搢在他的《山阳志遗》中说过：“书中多吾乡方言．其出淮人之手无疑。”
  8. ↑ 冒广生的《射阳先生文存跋》说：“其所著《西游记》平话，风靡一时，盖振奇之士也。”
  9. ↑ 1907年微厂在上海《月月小说》第6号上发表《说小说》一文提出：“（《西游记》）本为吴承恩所撰，吴字汝忠，山阳人，嘉靖中岁贡，官长兴县丞，见丁俭卿《石亭记事》。”1922年林纾在《畏庐琐记》“小说杂考”一条中也说：“（《西游记》）山阳丁俭卿舍人晏，据淮安府康熙初旧志艺文志目，谓是其乡明嘉靖中岁贡官长兴县丞吴承恩所作。”
  10. ↑ 《天启淮安府志》著录有“吴承恩《西游记》”
  11. ↑ 章培恒认为黄虞稷《千顷堂书目》卷八史部地理类有“吴承恩 西游记”的记载，說明吴承恩西赴荆府，“写些游记，更完全是情理中事”（《百回本〈西游记〉是否吴承恩所作》《社会科学战线》1983年第4期），谢巍曾指出《千顷堂书目》著录分类“颇多错谬”，“将吴承恩作的小说《西游记》分入史部舆地类不足为奇”。（《百回本〈西游记〉作者研究》《中华文史论丛》1985年第4期）
  12. ↑ 汪浚《吴承恩与〈西游记〉》一文最先猜测“华阳洞天主人”是李春芳。郑振铎在《西游记的演化》一文推测华阳洞天主人是唐光禄。
  13. ↑ 陈君谋《百回本〈西游记〉作者臆断》
  14. ↑ 《大慈恩寺三藏法師傳》有一段寫道：“是時四顧茫然，人鳥俱絕，夜則妖魑舉火，燦若繁星；晝則驚風擁沙，散如時雨。雖遇如是，心無所懼，但苦水盡，渴不能前。是時四夜五日，無一滴沾喉，口腹幹燋，幾將殞絕，不復能進。遂臥沙中，默念觀音，雖困不捨。啟菩薩曰，玄奘此行，不求財利，無冀名譽，但為無上正法來耳，仰惟菩薩慈念群生以救苦為務，此為苦矣，寧不知耶，如是告時，心心無輟，至第五夜半忽有涼風觸身，冷快如沐寒水，遂得目明，馬亦能起，體既蘇息，得少睡眠，即於睡中夢一大神長數丈，執戟麾曰：「何不強行而更臥也？」法師驚寤，進發行可十里，馬忽異路，制之不回。經數里，忽見青草數畝，下馬恣食。去草十步欲回轉，又到一池水，甘澄鏡澈，即而就飲，身命重全，人馬俱得蘇息。計此應非舊水草，固是菩薩慈悲為生，其至誠通神皆此類也。即就草池一日停息，後日盛水取草進發，更經兩日方出流沙到伊吾矣，此等危難百千不能備序。”胡適認為這段描述開啟了後人寫《西遊記》的興趣，夏志清亦同意此說。詳見〈四遊記考證〉、《中國古典小說史論》。
  15. ↑ 《中阿含經》（大正藏編號二六）卷三十〈降魔經〉第十五
Քաղվածելու սխալ՝ «duck» անվանումով <references>-ում սահմանված <ref> թեգը սկզբնական տեքստում չի օգտագործվել:

աղբյուրներ՝ խմբագրել

Արտաքին հղում՝ խմբագրել

Տես՝ խմբագրել

հետագա ընթերցում խմբագրել

Կաղապար:Wikisource further reading

Կաղապար:西游记 Կաղապար:中國神話 Կաղապար:中國文學名著

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:An.Hovhannisyan/Ավազարկղ1&oldid=8641037» էջից