Իհարկե, Ամերիկա
Իհարկե, Ամերիկա, 2009 թվականին ռեժիսորներ Պիտեր Յան Սմիթի և Նինո Փուրցխվանիձեի նկարահանած ֆիլմ[1]։
 | |
|---|---|
| Երկիր |  Վրաստան |
| Ժանր | դրամա |
| Թվական | 2009 |
| Ռեժիսոր | Պիտեր Յան Սմիթ, Նինո Փուրցխվանիձե |
| Պրոդյուսեր | Պիտեր Յան Սմիթ |
| Սցենարի հեղինակ | Պիտեր Յան Սմիթ |
| Դերակատարներ | Քեթևան Խարշիլաձեն |
| Օպերատոր | Նինո Փուրցխվանիձե |
| Երաժշտություն | Մեթ Դրեյ նկարիչ` Սոփիո Տաբատաձե հնչյունային ձևավորող` Պիտեր Յան Սմիթ |
| Տևողություն | 76 րոպե |
2010 թվականին ֆիլմը ներկայացվել է «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի «Ֆիլմեր առանց սահմանների» ծրագրում[2]։
Սյուժե խմբագրել
2000 թվականին 50-ամյա Քեթևանը որոշել է թողնել հարազատ Թբիլիսին ու մեկնել Արևմուտք։ Մուտքի իրավունք չստանալով՝ նա օդանավի տոմս է գնել դեպի Մեքսիկա և մաքսանենգների օգնությամբ, Ռիո Գրանդեի պղտոր ջրերում լողալով ու Էլ Պասոյի կոյուղին սողեսող անցնելով, ապօրինաբար մուտք է գործել ԱՄՆ։ Թունելի մյուս ծայրին սահմանապահ ոստիկանությունն սպասում էր նրան։ Քեթևանին ձերբակալում են։ Փաստաբանը՝ քույր Մառլենը, տանուլ է տվել Քեթևանին ապաստան տրամադրելու գործը, և նույնիսկ ամերիկացի ամուսնուն՝ Ջոնին չի հաջողվել օրինականացնել կնոջ բնակությունը «ազատության երկրում»։ Քեթևանը փորձառու թատերական ռեժիսոր է։ Նա իր պատմությունը վերածում է դրամայի և որպես մոնո-ներկայացում՝ բեմադրում վրացի բարեկամների համար։ Թատրոնում Քեթևանը վերագտնում է իր ազատությունը, իսկ «Ինչպես սիրեցի Էլ Պասոյի կոյուղին» ներկայացումը պատկերում է նրա ամերիկյան արկածն ու վկայում սերը հեռավոր ամուսնու հանդեպ. «Սիրո՞ւմ ես ինձ, Ջոն»։
Դերեր խմբագրել
- Քեթևան Խարշիլաձեն
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ «Of Course to America !». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
- ↑ «Իհարկե, Ամերիկա» ֆիլմը «Ոսկե Ծիրան»ի «Ֆիլմեր առանց սահմանների»-ում(չաշխատող հղում)