Թափառող սյուժե
Թափառող սյուժե, կայուն պատմություն, որ հիմք է ծառայում բանավոր, գրավոր ստեղծագործության կամ կինոսցենարի համար և տեղափոխվելով փոխում իր գեղարվեստական տեսքը, կախված նոր միջավայրից։ Տարբեր երկրներին հատուկ սոցիալ-տնտեսական պայմանները, լեզուն, ազգությունը, կենցաղը, մշակույթը, կրոնը իրենց ազդեցությունն են թողնում թափառող սյուժեի վրա, բայց ամբողջովին այն չեն փոխում[1]։ Թափառող սյուժեի վառ օրինակ են հեքիաթները, որոնք անցնում են երկրից-երկիր, ստանալով նոր գույն ու երանգ։ Կինոյում առաջին թափառող սյուժեները եղել են Լյումիեր եղբայրների «Գնացքի ժամանումը Լա-Սյոտի կայարան» և «Ջրված ջրողը» կինոնկարները։
Օրինակ խմբագրել
«Մոխրոտիկը» ի սկզբանե իտալական ժողովրդական հեքիաթ էր։ 16-րդ դարի վերջին Ջամբատիստա Բազիլը մշակեց այն և «Քնած դշխուհին» և «Կոշկավոր կատուն» հեքիաթների հետ տեղադրեց իր «Պենտամերոն» գրքույկում։ 17-րդ դարում այն փոխադրեց Շարլ Պերրոն, իսկ 19-րդ դարում Գրիմ եղբայրները։ 20-րդ դարում Սերգեյ Պրոկոֆևը այդ սյուժեով բալետ գրեց։ «Մոխրոտիկի» սյուժեով նկարահանվել են բազմաթիվ կինոնկարներ և մուլտֆիլմեր։
Հայտնի թափառող սյուժեներ են՝
- «Պանչատանտրա» գրական հուշարձանի պատմությունները
- «Հազար ու մեկ գիշերները»
- Եզովպոսի առակները[1]
Ծանոթագրություններ խմբագրել
|
Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։ |