Երկինք ու երկիր
Երկինք ու երկիր, բալլադ, որը գրվել է 1894 թվականի օգոստոսի 25-ին, հեղինակը Հովհաննես Թումանյանն է։ Բալլադի ինքնագիրը մեզ չի հասել[1]։
| Երկինք ու երկիր | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ժանր | բալլադ |
| Հեղինակ | Հովհաննես Թումանյան |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1894 |
| Վիքիդարան | Երկինք ու երկիր |
Պատմություն խմբագրել
1895 թվականի նոյեմբերի 30-ին Թումանյանը Փիլիպոս Վարդազարյանին նամակ է գրում, պատմելով այն մասին, «թե Ռուսաստանի և Եվրոպայի հայ ուսանողները «շատ են հավանել» «Հորիզոն» գրական հանդեսը և թե «մինչև անգամ «Հորիզոնից» գերմաներեն թարգմանված է «Երկինքն ու երկիրը»։
Վերոնշյալ թարգմանությունը անհայտ է և, հավանաբար, չի տպագրվել[1]։
Առաջին անգամ լույս է տեսել «Հորիզոն» գրական ամսագրի 106-107 էջերում, այնուհետև` Դաշնակներ (փոփոխված) պարբերականի 12-13 էջերում։ Նույն թվականին տպագրվել է նաև Բանաստեղծություններ Բաքու ժողովածուի 36-37 էջերում, այնուհետև` Հայ Բանաստեղծներ, էջ 98-99, ապա` Հայ գրողներ, էջ 142-143 և Երկրի Ժողովածու 1-ին հատորի 280-281 էջերում[1]։
Սյուժե խմբագրել
Բալլադը պատմում է երկրի ու երկնքի այլաբանական սիրո մասին։ Հեղինակը նկարագրում է, թե ինչպես է երկինքը մի օր սիրահարվում երկրին, և այդ սիրուց ծաղկում է երկրի բնությունը, ծառերն ու ծաղիկները, կենդանություն են առնում գետերը։ Երկինքն ու երկիրը բաժանող տարածությունը չի կարողանում արգելք դառնալ նրանց սիրո համար։