Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ...
«Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ...», Հովհաննես Թումանյանի բանաստեղծություններից՝ գրված 1889 թվականին[1]։
| Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ... | |
|---|---|
| Տեսակ | բանաստեղծություն |
| Ժանր | բանաստեղծություն |
| Ձև | բանաստեղծություն |
| Հեղինակ | Հովհաննես Թումանյան |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1889 |
| Վիքիդարան | Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ... |
Պատմություն խմբագրել
Հովհաննես Թումանյանն այս բանաստեղծությունը գրել է 1889 թվականին։ Ըստ Տ․ Փիրումյանի վկայության՝ այս ոտանավորը Թումանյանը գրել է՝ հիասթափվելով կոնսիստորիայի հոգևորական պաշտոնյաներից, որոնք հալածանքներ էին սկսել նրա դեմ։
Թումանյանի ընտանեկան արխիվում պահվում է անհայտ անձի չթվագրված սևագիր նամակ՝ գրված Եղիշե Գեղամյանին, որտեղ խոսք է գնում «Մեղու Հայաստանի» և «Մշակ» պարբերականների հակամարտության մասին։ Այս նամակի վերջում, ազատ մնացած մասում, Թումանյանն իր ձեռագրով գրել է բանաստեղծության 33-38 տողերը՝ թվագրված «21 մարտի»[1]։
1890 թվականին հունիսի 3-ին Թումանյանը Ան․ Աբովյանին նամակ է գրում՝ բողոքելով ժամանակի հայ մամուլից.
|
Մամուլի մասին որ մի խոսալ. այնքան եմ զզված, որ չեմ ուզում կարդալ և ոչ մեկը՝ դրանց մասին, որպեսզի կարճ կտրեմ, այստեղ եմ դնում մի տուն իմ ոտանավորից։ - Հովհաննես Թումանյան
|
|
Թումանյանի ընտանեկան արխիվի պատառիկների մեջ պահպանվում են «Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ...» բանաստեղծության 1-4, 15-17, 21-28 և 39-48-րդ տողերի ինքնագրերը։
Առաջին անգամ տպագրվել է Մոսկվայում 1890 թվականին լույս տեսած բանաստեղծությունների ժողովածուի I հատորում (էջ 88-91), այնուհետև Երևանում 1940-1959 թվականներին լույս տեսած Հովհաննես Թումանյանի երկերի ժողովածուի գիտական հրատարակության I հատորում (էջ 20-21)։
Արտատպվում է Մոսկվայում 1890 թվականին լույս տեսած բանաստեղծությունների ժողովածուի I հատորից[1]։
