Դեռ սիրում եմ, դեռ հույս ունեմ

«Դեռ սիրում եմ, դեռ հույս ունեմ» (ռուս.՝ «Ещё люблю, ещё надеюсь»), 1984 թվականի խորհրդային մելոդրամա[1][2][3]։ Կոնստանտին Լավրոենկոյի նորամուտը կինոյում։

Դեռ սիրում եմ, դեռ հույս ունեմ
ռուս.՝ Ещё люблю, ещё надеюсь
Երկիր ԽՍՀՄ
Ժանրդրամա
Թվական1984
Լեզուռուսերեն
ՌեժիսորՆիկոլայ Լիրչիկով
Սցենարի հեղինակՆիկոլայ Լիրչիկով
ԴերակատարներԵվգենի Եվստիգնեև
ՕպերատորԱնդրեյ Պաշկևիչ
ԵրաժշտությունՄարկ Մինկով
ԿինոընկերությունՄաքսիմ Գորկու անվան կինոստուդիա

Սյուժե

խմբագրել

Վասիլի Վասիլևիչը իր ամբողջ կյանքը անպատասխան սիրում է Ագնեսային։ Սիրում է, չնայած նրան, որ նա ամուսնացել է մեկ այլ կնոջ հետ։ Ագնեսայի զավակները ծաղրում են նրան, նրա թոռները նրան անվանում են «տատիկի փեսացու»։ Նույնիսկ Ագնեսայի ամուսինը, որն ընկերաբար կանչում է նրան «Վասյա-Վասյա», յուրովի հոգ է տանում նրա մասին։

Ագնեսան արդեն մայր և տատիկ է, Վասիլի Վասիլևիչն էլ ծերացել է, բայց դեռ սիրում է նրան։ Եվ ամեն տարի հունվարի 6-ին նա շտապում է աշխատանքի, որպեսզի շնորհավորի նրան ծննդյան օրվա առթիվ։

Դերերում

խմբագրել

Նկարահանող խումբ

խմբագրել

Նկարահանման վայր

խմբագրել

Որոշ տեսարաններ նկարահանվել են Մոսկվայի Յասենևո շրջանում։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել

Արտաքին հղումներ

խմբագրել