Ամատ (Ալաշկերտի գավառ)
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Ամատ
Ամատ, գյուղ Արևմտյան Հայաստանում, Էրզրումի վիլայեթի Ալաշկերտի գավառակում (պատմ. Բագրևանդ), Արածանի գետի վերին ավազանում, Կալո և Ախտե վտակների միջև։
| Գյուղ | ||
|---|---|---|
| Ամատ | ||
| Ամատ | ||
| Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան | |
| Վիլայեթ | Էրզրումի վիլայեթ | |
| Գավառակ | Ալաշկերտի գավառակ | |
| Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը) | |
| Կրոնական կազմ | Քրիստոնյա (մինչև Մեծ եղեռնը) | |
| Տեղաբնականուն | ամատեցի | |
| ||
Ամատից հյուսիս, ձորակի եզրին, գտնվում էր Նորելուկ անունով ուռենու ծառաստանը, որն ուխտատեղի էր (ենթադրվում է, որ ծառաստանի պաշտամունքը Բագրևանդում մնացել էր հեթանոսական ժամանակներից, երբ հայերի մոտ տարածված էր անտառապաշտությունը)։
Գյուղը հայտնի իր սառնորակ աղբյուրներով։
Պատմություն
խմբագրելԱմատը եղել է Ամատունիների սեփականությունը։ Ամատից հայերը տեղահանվել և կոտորվել են 1914-1918 թվականներին` Մեծ Եղեռնի ժամանակ։
Բնակչություն
խմբագրել1890-ական թթ. ուներ 113 տուն հայ բնակիչ։
Տնտեսություն
խմբագրելԲնակչությունը զբաղվում էր երկրագործությամբ ու անասնապահությամբ։ Գյուղն ուներ 4 ջրաղաց և 2 առևտրական կրպակ։
Պատմամշակութային կառույցներ
խմբագրելԱմատից մոտ 5 կմ հյուսիս, լեռան գագաթին էր Ամատա բերդը։ Մինչև Մեծ եղեռնը գյուղն ուներ փայտաշեն եկեղեցի։ Ամատը և նրա շրջակայքը լի էր հնություններով` գերեզմանոց, խաչարձան և այլն։
Կրթություն
խմբագրելԳյուղում գործում էր ուսումնարան[1]։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ Հակոբյան Թ. Խ., Մելիք-Բախշյան Ստ. Տ., Բարսեղյան Հ. Խ., Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան, հ. 1 [Ա-Գ] (խմբ. Մանուկյան Լ. Գ.), Երևան, «Երևանի Համալսարանի Հրատարակչություն», 1986, էջ 210 — 992 էջ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 276)։ 
|