'''Խազագրություն''', - հայ միջնադարյան երաժշտական գրության արվեստն է: Ձևավորվել է [[13-րդ դար|VIII]] դարից: Գաղափարը, ծագումն ու սկզբնական իրականացումը կապված են [[Ստեփանոս Սյունեցի|Ստեփանոս Սյունեցու]] անվան հետ: Խազագրության հետագա մշակմանն ու զարգացմանը մասնակցել են [[Գրիքոր Գռզիկ]]ը (Այրիվանեցի), [[Անանիա Նարեկացի]]ն, [[Խաչատուր Տարոնացի]]ն, [[Ներսես Շնորհալի]]ն, [[Գրիգոր Խալ]]ը, [[Գևորգ Սկեռացի]]ն, [[Թովմա Մեծոփեցի]]ն, [[Գրիգոր Խլաթեցի]]ն և ուրիշներ:<br>Պահպանվել է շուրջ 2000 գիրք և շատ պատառիկներ, որոնք պարունակում են դեռևս [[5-րդ դար|V դար]]ից երգված բազմաթիվ ստեղծագործություններ: Սակայն առ այսօր դրանք լրիվ ընթեռնելի չեն, քանի որ չի հայտնագործվել խազագրության սկզբունքը: [[16-րդ դար|XVI]]-[[18-րդ դար|XVIII]] դարերից խազերի կարդալը հետզհետե մոռացվել է: [[19-րդ դար|XIX դարից]] նրանք իրենց տեղը զիջել են [[նոր հայկական ձայնագրություն|նոր հայկական ձայնագրության]]ը:
