|
<blockquote>{{lang-la|EX PRÆTE / RITO // PRÆSENS PRVDEN / TER AGIT // NI FVTVRA / ACTIONĒ DE / TVRPET}}</blockquote>
Սա նշանակում է. «Հաշվի առնելով անցյալի սխալները ներկայում ՝ դուք չեք կարող վնասել ձեր ապագային»<ref name="MC" />:
Это означает: «Учитывая ошибки прошлого в настоящем, можно не навредить своему будущему»<ref name="MC" />.
Ենթադրվում է, որ մարդկային դեմքերը տարեց Տիցիանի, նրա որդու՝ Օրացիոյի և նրա երիտասարդ եղբորորդու՝ Մարկո Վեչելլիոյի իրական դիմանկարներն են, ովքեր Օրացիոյի նման ապրել և աշխատել են Տիցիանի հետ{{sfn|Panofsky|1955}}։ Գերմանացի և ամերիկացի պատմաբան և արվեստի տեսաբան Էրվին Պանոֆսկին (1892-1968) ենթադրում է, որ կտավն անմիջականորեն կապված է բանակցությունների հետ, որոնք կապված են Տիցիանի ունեցվածքը երիտասարդ սերունդներին փոխանցելու հետ՝ նրա մոտալուտ մահվան լույսի ներքո: Այսպիսով, կտավը ծառայում է որպես տեսողական խորհուրդ երեք սերունդներին՝ ժառանգության կառավարման գործում գործելու խոհեմությամբ: Այնուամենայնիվ, Նիկոլաս Պենին շատ թերահավատորեն էր վերաբերվում այս ենթադրությանը և մատնանշում էր անհամապատասխանությունները մարդու գլուխների և մարդու արտաքին տեսքի այլ ապացույցների միջև: Նա կասկածում էր, որ դա Տիցիանի ինչ-որ անձնական նախագիծ է, և կարծում էր, որ «ավելի հավանական է, որ նկարը պատվիրված է»{{sfn|Penny|2008|p=241}}։ Մյուսները նույնպես ունեն կարծիք, որ այս երեք գլուխները Տիցիանը և նրա ընտանիքը չեն: Պատճառներից մեկն այն է, որ չկան Օրացիոյի կամ Մարկոյի դիմանկարները, ուստի դժվար է հաստատել, որ նրանք են{{sfn|Cohen|2000|p=50}}։
Считается, что человеческие лица — это настоящие портреты престарелого Тициана, его сына Орацио и его молодого племянника Марко Вечеллио, который, как и Орацио, жил и работал с Тицианом{{sfn|Panofsky|1955}}. Немецкий и американский историк и теоретик искусства [[Панофский, Эрвин|Эрвин Панофский]] (1892—1968) предположил, что картина напрямую связана с переговорами, связанными с передачей собственности Тициана молодым поколениям в свете его приближающейся смерти. Таким образом, картина служит визуальным советом трём поколениям действовать осмотрительно при управлении наследством. Николас Пенни, однако, очень скептически отнёсся к этому предположению и указал на несоответствия между человеческими головами и другими доказательствами внешнего вида людей. Он сомневался, что это был какой-то личный проект Тициана, и считал, что «более вероятно, что картина была заказана»{{sfn|Penny|2008|p=241}}. Другие также придерживаются мнения, что эти три головы не Тициан и его семья. Одна из причин заключается в том, что портретов Орацио или Марко нет, поэтому трудно подтвердить, что это именно они{{sfn|Cohen|2000|p=50}}.
Խոհեմության այլաբանության փոխարեն կտավի նշանակության հետագա բացատրությունը, ընդհակառակը, մեղքի և ապաշխարության այլաբանությունն էր: Այս տեսանկյունից հավասարազոր կլիներ Տիցիանի խոստովանությունը, որ երիտասարդության և միջին տարիքում խելամիտ գործելու նրա անկարողությունը դատապարտում էր նրան տխուր ծերություն ղեկավարելուն{{sfn|Cohen|2000|p=46}}։
Более позднее объяснение смысла полотна вместо аллегории благоразумия была, наоборот, аллегория греха и покаяния. С этой точки зрения, это было бы равносильно признанию Тициана в том, что его неспособность действовать осмотрительно в молодости и в среднем возрасте обрекла его на то, чтобы вести достойную сожаления старость{{sfn|Cohen|2000|p=46}}.
Մյուս կողմից, նկարը բացատրվել է որպես պնդում, որ փորձը և ծերությունը բերող խոհեմությունը գեղարվեստական խտրականության և դատողության կարևոր կողմն է: Այսպիսով, այս մեկնաբանության մեջ պատկերը հերքում է այն կարծիքը, որ ծերությունը գեղարվեստական նվաճումների թշնամին է: Ավելի ընդհանուր մակարդակի վրա, Տիցիանի նկարը իր օգնականներ Օրազիոյի և Մարկոյի հետ նկարում նույնպես նախատեսված է պաշտպանել վենետիկյան արհեստանոցների ավանդույթների շարունակականության խոհեմությունը{{sfn|Campbell|2003|p=261}}։
С другой стороны, картина была объяснена как утверждение, что благоразумие, которое приходит с опытом и старостью, является важным аспектом художественного различения и суждения. Таким образом, в этой интерпретации картина опровергает мнение о том, что старость — враг художественных достижений. На более общем уровне изображение Тициана с его помощниками Орацио и Марко на картине также призвано защитить благоразумие преемственности традиций венецианских мастерских{{sfn|Campbell|2003|p=261}}.
== ИсторияՊատմություն ==
КартинаԿտավը была1966 подаренаթվականին [[ЛондонскаяԼոնդոնի Национальнаяազգային галереяպատկերասրահ|ЛондонскойԼոնդոնի Национальнойազգային галерееպատկերասրահին]] вեն 1966նվիրել годуարվեստի арт-дилеромդիլեր ДэвидомԴեյվիդ КетсеромԿետսերը иև егоնրա женойկինը՝ БеттиԲեթին<ref name ="NG">{{citation|url=https://www.nationalgallery.org.uk/paintings/titian-an-allegory-of-prudence|title=An Allegory of Prudence|publisher=National Gallery|access-date=28 May 2019}}</ref>.։
== См.Տես такжеնաև ==
* «[[Три возраста человека (картина Тициана)|Три возраста человека]]»
|
