«Հրապարակախոսություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Հայաստան]]ում հրապարակախոսությունը սկզբնավորվել է հնագույն ժամանակներում, զարգացել [[միջնադար]]ում ([[Մեսրոպ Մաշտոց]] և ուրիշներ)։ [[Հայ]] միջնադարյան հրապարակախոսության ցայտուն օրինակ է Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմություն», «Ողբը» ([[V-րդ դար]])։ Միջնադարում իշխող հրապարակախոսության տեսակետներից է քարոզը։ Հրապարակախոսության նմուշներ են աղանդների դեմ ուղղված [[ՀԱԵ|հայ եկեղեցու]] գործիչների բազմաթիվ երկերը։ Երևելի հրապարակախոսներ են [[XVIII-րդ դար]]ի և [[XIX-րդ դար]]ի սկզբի [[Հայերը Հնդկաստանում|հնդկահայ գաղթավայրի]] գործիչներ [[Մովսես Բաղրամյան]]ը, [[Շահամիր Շահամիրյան]]ը, Հ. Շմավոնյանը, Մ. Թաղիադյանը, որոնք խոր հետք են թողել հայ հասարակական մտքի զարգացման պատմության մեջ։ XIX դարում հրապարակախոսությունը զարգացել է ի դեմս [[Խաչատուր Աբովյան]]ի։ Ազգային-առաջադիմական գաղափարների ազդեցությամբ հայ հրապարակախոսությունն առաջ է մղել «Հյուսիսափայլը»։ [[Միքայել Նալբանդյան]]ը, Հ. Սվաճյանը, Ս. Նազարյանը, Ս. Ոսկյանը, Գ. Չիլինկիրյանը, այնուհետև [[Գրիգոր Արծրունի]]ն, Մ. Մամուրյանը, Ա. Հովհաննիսյանը, Ա. Արասխանյանը դարձել են հայ հրապարակախոսության դասականներ։ Հրապարակախոսությամբ հանդես են եկել հայ դասական և ժամանակակից գրողներ՝ [[Րաֆֆի]], Հ[[ակոբՀակոբ Պարոնյան]], [[Հովհաննես Թումանյան]], [[Շիրվանզադե]], [[Ավետիք Իսահակյան]], [[Եղիշե Չարենց]], [[Նաիրի Զարյան]], Հ. Քոչար, [[Պարույր Սևակ]], [[Սիլվա Կապուտիկյան]], Վ. Դավթյան, Վ. Պետրոսյան, Զ. Բալայան, ուրիշներ։