«Առաջին քայլի առավելությունը շախմատում»–ի խմբագրումների տարբերություն

Շախմատային տեսաբանները երկար քննարկել են սպիտակների նախաձեռնության տևականության և կատարյալ խաղի դեպքում հնարավոր ելքերի մասին։ Ջորջ Ուոքերը 1846 թվականին գրում է․ «Առաջին քայլը առավելություն է, ․․․․ բայց, եթե ճիշտն ասենք, առաջին քայլը սակավարժեք է<!-- ? -->»<ref>{{cite book | author=Walker, G. | title=The Art of Chess-Play: A New Treatise on the Game of Chess | url=https://archive.org/details/artofchessplayne00walk | publisher=Sherwood, Gilbert, & Piper | year=1846|edition=4th | page=[https://archive.org/details/artofchessplayne00walk/page/33 33] | authorlink=George Walker (chess player)}} Earlier in the book, Walker wrote, "He who has the first move has at least this advantage, that he may, in some measure, choose his own plan of attack, whereas the second player is generally forced in what are termed ''Regular Openings'', to act on the defensive for the few first moves; after which the advantage of the first move ceases." ''Id.'' at 5.</ref>: Վիլհելմ Ստեյնիցը (աշխարհի առաջին չեմպիոն), ով համարվում է ժամանակակից շախմատի հայրը<ref>{{cite book | author=Kasparov, G. | title=[[My Great Predecessors]], Part I | publisher=Everyman Publishers | year=2003 | pages=45–46[https://archive.org/details/garrykasparovonmygreatpredecessors_part2/page/n22 45]–46 | isbn=1-85744-330-6 | authorlink=Garry Kasparov}} Kasparov quoted briefly from [[Emanuel Lasker]]'s lengthy tribute to Steinitz, which appears in Lasker 1960, pp. 188–229.</ref><ref>{{cite book | author=Réti, R. | title=Masters of the Chessboard | publisher=Dover Publications | year=1976 | pages=47–49 | isbn=0-486-23384-7 | authorlink=Richard Réti}}</ref><ref>Saidy 1975, pp. 20–21.</ref>, 1889 թվականին գրում է․ «Հիմա բոլոր փորձագետները ընդունում են, որ երկու կողմերի պատշաճ խաղի դեպքում խաղը իրավաչափ ելքը պետք է ոչ-ոքին լինի<!-- ? -->»<ref>{{cite book | author=Steinitz, W. | title=The Modern Chess Instructor | publisher=Edition Olms AG | year=1990|edition=reprint | page=xxxi | isbn=3-283-00111-1 | authorlink=Wilhelm Steinitz}}</ref>: Լասկերն ու Կապաբլանական՝ աշխարհի երկրորդ և երրորդ չեմպիոնները, համաձայնվել են Ստեյնիցի հետ<ref>"The resources on each side are so evenly balanced that the trifling advantage of the first move is not sufficient to force the defence to resignation." {{cite book | author=Lasker, Em. | title=Common Sense in Chess | url=https://archive.org/details/commonsenseinche0000lask | publisher=Dover Publications | year=1965 | page=[https://archive.org/details/commonsenseinche0000lask/page/65 65] | isbn=978-0-486-21440-5 | authorlink=Emanuel Lasker}}</ref><ref>"Capablanca ... complain[ed] that soon, when all the foremost masters had absorbed the principles of modern technique, one could no longer hope to win a game from them; chess would be played out!" Saidy 1975, p. 24.</ref><ref>"Capablanca thought that chess was approaching its demise; that the human mind was achieving the ability to choose the best move among the multitude of combinations and variations to such an extent that two equally gifted in this respect, must always draw." {{cite book | author=Gizycki, J. | title=A History of Chess | publisher=The Abbey Library | year=1977 | page=107 | isbn=0-7196-0086-3}}</ref>: Ռեուբեն Ֆայնը՝ 1936-1951 թվականներին աշխարհի առաջատար շախմատիստներից մեկը<ref>"From about 1936 to 1951, when he practically gave up competitive chess, Fine was among the strongest eight players in the world." Hooper and Whyld 1992, p. 135.</ref>, պնդում էր, որ սկզբնախաղում սպիտակների առավելությունը չափազանց աննշան է և առանց սևերի սխալի չի կարող հանգեցնել հաղթանակի<ref>"The unavoidable fact is that when both sides play perfectly a draw results. Even if an opening advantage can be demonstrated for White, it is still of such an intangible nature that without further error he cannot win." {{cite book | author=Fine, R. | title=Great Moments in Modern Chess | publisher=Dover Publications | year=1965 | page=120 | isbn=0-486-21449-4 | authorlink=Reuben Fine}}</ref>:

Այն տեսակետը, թե լավագույն խաղի դեպքում արդունքը ոչ-ոքի կլինի գերիշխում է։ Չնայած նրան, որ այս ենթադրությւոնը չի կարող ապացուցվել, Ռոուսոնը այն համարում է «ապահով» իսկ Ադորյանիը՝ «տրամաբանական»<ref>"We do not know for a fact that the starting position is drawn, but it does seem like a safe assumption from a hypertheoretical point of view." Rowson 2005, p. 227. By "hypertheoretical point of view", Rowson means the viewpoint of an omniscient observer, one with a perfect understanding of chess. Rowson 2005, pp. 201–06. At the level of "hypertheory", the concept of an "advantage" for either side is meaningless, since there are only three possible assessments of a position: win for White, win for Black, or draw. Rowson 2005, p. 202.</ref><ref>"The logical outcome of the game is a draw." Adorján 2004, p. 17.</ref>: Ուատսոնը հմաձայնվել է, որ «Կատարյալ խաղի դեպքում արդյունքը․․․․ ոչ-ոքի է ․․․․ իհարկե ես չեմ կարող սա ապացուցել, բայց ես կասկածում եմ, որ դուք կարող եք գեթ մեկ ուժեղ խաղացող գտնել, ով չի համաձայնվի: ․․․․ Ես հիշում եմ, որ Կասպարովը վերջին տուրի ոչ-ոքիից հետո բացատրության սպասող լրագրոներին ասաց․ «Լավ, շախմատը ոչ-ոքի է»»<ref>Watson 1998, p. 232. Rowson also quotes Kasparov as having said that chess is a draw. Rowson 2005, p. 202.</ref>: Աշխարհի չեմպիոն Բոբի Ֆիշերը գրեթե նույն տեսակետն է հայտնել<ref>Fischer said, "I think it's almost definite that the game is a draw theoretically, regardless of White having the advantage of the first move." {{cite book | author=Knudsen, J. | title=Essential Chess Quotations | year=1998 | page=40 | isbn=978-1-893652-17-0}}</ref><ref>However, [[Pal Benko]] writes of Fischer:<blockquote>He believed—as have other players and theoreticians—that White's first-move advantage, properly exploited, should amount to virtually a forced win. (This idea may not be as exaggerated as it seems. Of the nineteen games I played against Fischer, I lost only one with White, missing a forced win, and seven with Black.)</blockquote>.{{cite book | author=Benko, P. |author2=Hochberg, B. |authorlink2=Burt Hochberg | title=Winning with Chess Psychology | url=https://archive.org/details/winningwithchesspsychology | publisher=David McKay | year=1991 | page=[https://archive.org/details/winningwithchesspsychology/page/n45 83] | isbn=0-8129-1866-5 | authorlink=Pal Benko}}</ref>:

Այսօր որոշ ամենասուր սկղբնախաղեր վերլուծվել են այնքան խորը, որ սկսել են օգտագործվել որպես ոչ-ոքիի զենք։ Օրինակ՝ ամենաբարձր մակարդակներում սևերը հաճախ օգտագործում են [[իսպանական սկզբնախաղ]]ի մարշալյան հարձակումը՝ սկզբնախաղի տարբերակ, որտեղ սևերը զոհաբերում են զինվոր՝ ձեռք բերոլով վերջնախաղ, որտեղ սպիտակները ունեն մի զինվորի առավելություն, բայց սևերի ճիշտ խաղի դեպքում խաղն ավարտվում է ոչ-ոքի արդյունքով<ref>Watson 2006, pp. 161–62.</ref><ref>A 2009 article quoted Kasparov's view that the Marshall Attack {{"'}}statistically, is like a dead end.' Another top level game, another draw, and 'White has nothing.{{'"}} {{cite news | title=Kasparov's Curriculum | author=Peterson, M. | work=Chess Life | date=March 2009 | page=39}}</ref><ref>GM [[Bogdan Lalić]] wrote that the Marshall Attack began to be called a drawing weapon after [[Boris Spassky]] successfully employed it in his 1965 [[Candidates Match]] against former World Champion [[Mikhail Tal]]. {{cite book | author=Lalic, B. | title=The Marshall Attack | url=https://archive.org/details/marshallattack00lali | publisher=Gloucester Publishers | year=2003 | page=[https://archive.org/details/marshallattack00lali/page/6 6] | isbn=1-85744-244-X | authorlink=Bogdan Lalić}}</ref><ref>[[Jan Hein Donner|J. H. Donner]] wrote of the Marshall Attack, "This sacrifice of a pawn nowadays is only played for drawing purposes. Especially against the very strongest masters it has proved to be quite useful to this end." {{cite book | editor=Kashdan, I. | title=Second Piatigorsky Cup | publisher=Dover (1977 reprint) | year=1968 | page=49 | isbn=0-486-23572-6 | editor-link=Isaac Kashdan}}</ref>։

2007 թվականին գրոսմայստերներ Ատանաս Կոլեվն ու Կիրիլլ Գեորգրը պնդում էին, որ հիմնականում նույնը կարելի է ասել Նայդորֆի Սիցիլիականում թունավորված զինվորի տարբերակում, որն առաջանում է '''1.e4 c5 2.Ձf3 d6 3.d4 cxd4 4.Ձxd4 Ձf6 5.Ձc3 a6 6.Փg5 e6 7.f4 Թb6!''': Վաղուց սա համարվում է ամենասուր, ամենախնդրահարույց<ref>{{cite book | author1=Geller, Y. | author2=[[Svetozar Gligorić|Gligoric, S.]]|author3=[[Lubosh Kavalek|Kavalek, L.]]|author4=[[Boris Spassky|Spassky, B.]] | title=The Najdorf Variation of the Sicilian Defence | publisher=RHM Press | year=1976 | page=98 | isbn=0-89058-025-1 | authorlink=Efim Geller}}</ref><ref>{{cite book | author=Sokolsky, A. | title=The Modern Openings in Theory and Practice | url=https://archive.org/details/modernopeningsin00soko_0 | publisher=Pitman Publishing | year=1972 | page=[https://archive.org/details/modernopeningsin00soko_0/page/154 154] | isbn=0-273-31409-2 | authorlink=Alexey Sokolsky}}</ref> կամ նույնիսկ անխոհեմ սկզբնախաերից մեկը<ref>Watson observed that 7...Qb6 "is an astonishing move that those raised with classical chess principles would simply reject as a typical beginner's mistake. Black goes running after a pawn when he is undeveloped and already under attack." Watson 2006, p. 199.</ref><ref>"Referring to this Poisoned Pawn Variation ... the brilliant, classically-oriented grandmaster [[Salo Flohr]] commented, even as late as 1972: 'In chess, there is an old rule: in the opening, one must make haste to develop the pieces, and must not move the same piece several times, particularly the queen. This ancient law holds good even for Bobby Fischer'." Watson 1998, p. 18.</ref><ref>[[Siegbert Tarrasch]] wrote in his classic [[treatise]] ''The Game of Chess'', "It is very dangerous to make a raid with the Queen early on in the game. In particular the capture of the Queen's Knight's pawn with the Queen often brings its own revenge." {{cite book | author=Tarrasch, S. | title=The Game of Chess | publisher=David McKay | year=1938 | page=220 | isbn=978-1-880673-94-2 | authorlink=Siegbert Tarrasch}}<br />See also {{cite web | url=http://www.chesshistory.com/winter/winter52.html#5865._Queens_knights_pawn_C.N._5827 | title=Chess Note 5865. Queen's knight's pawn (C.N. 5827) | accessdate=2008-12-10 | author=Winter, E. | year=2008 | publisher=ChessHistoryCenter.com | authorlink=Edward Winter (chess historian)}} and {{cite web | url=http://www.chesshistory.com/winter/winter56.html#6019._Who_C.N._6006 | title=Chess Note 6021. Queen's knight's pawn (C.N.s 5827 & 5865) | accessdate=2013-11-18 | author=Winter, E. | year=2009 | publisher=ChessHistoryCenter.com | authorlink=Edward Winter (chess historian)}}</ref>: Խաղի շարունակությունը հիմնականում լինում է՝ '''8.Թd2 Թxb2 9.Նb1 Թa3'''<ref>Watson 2006, p. 199.</ref>: Գեորգիևն ու Կոլեվը հայտարարել են, որ '''6.Փg5''' քայլը ամենաբարձր մակարդակում հազվադեպ է խաղացվում, քանի որ այս սկզբնախաղի հիմանական տարբերակի լավագույն խաղի դեպքում ստացվում է ոչ-ոքի՝ հավերժական պատով<ref>Georgiev and Kolev 2007, p. 10.</ref>: Ըստ նրանց՝ հետևյալ խաղը «հավանաբար սա տեսության վերջին խոսքը կմնա»<ref>Georgiev & Kolev 2007, p. 11.</ref>:

* {{cite book | author=[[William John Donaldson|Donaldson, John]] and Tangborn, Eric | title=The Unknown Bobby Fischer | url=https://archive.org/details/The_Unknown_Bobby_Fischer| publisher=International Chess Enterprises | year=1999 | isbn=978-1-879479-85-2 }}

* {{cite book | author=[[Bill Goichberg|Goichberg, Bill]], [[Carol Jarecki|Jarecki, Carol]], and Riddle, Ira Lee | title=U.S. Chess Federation's Official Rules of Chess | url=https://archive.org/details/uschessfederatio0000unit| publisher=David McKay | year=1993|edition=4th | isbn=0-8129-2217-4 }}

* {{cite book | author=[[David Hooper (chess player)|Hooper, David]] and [[Kenneth Whyld|Whyld, Kenneth]] | title=The Oxford Companion to Chess | url=https://archive.org/details/oxfordcompaniont0000hoop| publisher=Oxford University Press | year=1992|edition=2nd | isbn=0-19-866164-9 }}