Վիքիպեդիա

«Մասնակից:VSGrigorian/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
Տող 22.
 
=== Հին ժամանակաշրջան (Մինչև 17-րդ դարը) ===
Մարդու հյուսվածքների ֆունկցիայի վերաբերյալ որոշակի (թեպետ չնչին) գիտելիք մարդկությունն ունեցել է դեռևս անհիշելի ժամանակներից: Հայտնի է, որ Նոր քարի դարում վերքերի լավացումը խթանելու նպատակով վերքերը կարվել են: Ավելի ուշ, Հին Եգիպտոսում և այլ առաջադեմ քաղաքակրթություններում մշակվեցին բուսական և այլ նյութերից պատրաստված կարանյութեր, որոնք օգտագործվում էին վերքերը կարելու նպատակով: Մոտավորապես մ.թ.ա. 2500-ականներին, հին Հնդկաստանում մշակվել են մաշկային փոխպատվաստուկներ, որոնք վերցվել են հետույքի շրջանից և դրանցով ծածկվել են ականջների, քթի, շրթունքների շրջանի վերքերը՝ օգտագործելով կարեր: Հին եգիպտացիները հաճախ իրականացնում էին դիակներից վերցված մաշկի փոխպատվաստում հիվանդներին, և նույնիսկ փորձեր էին անում օգտագործել մեղր՝ վարակների զարգաումը ճնշելու նպատակով, ինչպես նաև յուղ՝ որպես վարակներից պաշտպանող պատնեշ: Արդեն մեր թվարկության 1-ին և 2-րդ դարերում, գալլո-հռոմեացիները մշակել են կռած երկաթից պատրաստված իմպլանտներ, իսկ հին մայաների մոտ օգտագործվում էին ատամների իմպլանտներ:
A rudimentary understanding of the inner workings of human tissues may date back further than most would expect. As early as the Neolithic period, sutures were being used to close wounds and aid in healing. Later on, societies such as ancient Egypt developed better materials for sewing up wounds such as linen sutures. Around 2500 BC in ancient India, skin grafts were developed by cutting skin from the buttock and suturing it to wound sites in the ear, nose, or lips. Ancient Egyptians often would graft skin from corpses onto living humans and even attempted to use honey as a type of antibiotic and grease as a protective barrier to prevent infection. In the 1st and 2nd centuries AD, Gallo-Romans developed wrought iron implants and dental implants could be found in ancient Mayans.
Enlightenment (17th Century-19th Century)
While these ancient societies had developed techniques that were way ahead of their time, they still lacked a mechanistic understanding of how the body was reacting to these procedures. This mechanistic approach came along in tandem with the development of the empirical method of science pioneered by Rene Descartes. Sir Isaac Newton began to describe the body as a “physiochemical machine” and postured that disease was a breakdown in the machine. In the 17th century, Robert Hooke discovered the cell and a letter from Benedict de Spinoza brought forward the idea of the homeostasis between the dynamic processes in the body. Hydra experiments performed by Abraham Trembley in the 18th century began to delve into the regenerative capabilities of cells. During the 19th century, a better understanding of how different metals reacted with the body led to the development of better sutures and a shift towards screw and plate implants in bone fixation. Further, it was first hypothesized in the mid-1800’s that cell-environment interactions and cell proliferation were vital for tissue regeneration.
 
=== Լուսավորության դարաշրջան (17-19-րդ դարեր) ===
=== Modern Era (20th and 21st Centuries) ===
Թեպետ լուսավորչական դարաշրջանի որոշ գիտնականների հաջողվել էր մշակել ժամանակի համար բավականին առաջադեմ տեխնոլոգիաներ, սակայն նրանց մոտ նույնպես, դեռևս չկար մեխանիստական պատկերացում այն մասին, թե ինչպես է օրգանիզմն արձագանքում այդպիսի միջամտություններին: Այս մեխանիկական մոտեցումը սկսեց զարգանալ Ռենե Դեկարտի կողմից առաջադրված գիտության էմպիրիկ մեթոդի զարգացմանը զուգընթաց: Իսահակ Նյուտոնը սկսեց նկարագրել օրգանիզմը որպես «ֆիզիկաքիմիական մեքենա» և ներկայացրեց հիվանդությունն իբրև այդ «մեքենայի» անսարքություն: 17-րդ դարում Ռոբերտ Հուկը հայտնաբերեց բջիջը, իսկ Բենեդիկտ դե Սպինոզայն իր աշխատության մեջ առաջ քաշեց հոմեոտազի գաղափարը, որն առկա է օրգանիզմի դինամիկ գործընթացների միջև: 18-րդ դարում պոլիպ հիդրաների վրա Աբրահամ Տրեմբլեյի կողմից կատարված հետազոտությունների արդյունքում գիտնականներն սկսեցին խորանալ նաև բջիջների ռեգեներատիվ ունակությունների ուսումնասիրման գործում: 19-րդ դարում գիտնականներին հաջողվեց պարզել, թե ինչպես են տարբեր մետաղները փոխազդում օրգանիզմի միջավայրերի հետ, ինչի շնորհիվ մշակվեցին կատարելագործված կարանյութեր և սկսեցին օգտագործվել մետաղական հարթակներ և պտուտակներ՝ ոսկրերի ֆիքսացիայի նպատակով: Ապա, 1800-ականների կեսերին առաջին անգամ վարկած առաջադրվեց, որ բջիջ-միջավայր փոխազդեցությունները և բջիջների պրոլիֆերացիան խիստ կարևոր են հյուսվածքների ռեգեներացիայի գործընթացում:
As time progresses and technology advances, there is a constant need for change in the approach researchers take in their studies. Tissue engineering has continued to evolve over centuries. In the beginning people used to look at and use samples directly from human or animal cadavers. Now, tissue engineers have the ability to remake many of the tissues in the body through the use of modern techniques such as microfabrication and three-dimensional bioprinting in conjunction with native tissue cells/stem cells. These advances have allowed researchers to generate new tissues in a much more efficient manner. For example, these techniques allow for more personalization which allow for better biocompatibility, decreased immune response, cellular integration, and longevity. There is no doubt that these techniques will continue to evolve, as we have continued to see microfabrication and bioprinting evolve over the past decade.
 
=== Ժամանակակից դարաշրջան (20-րդ և 21-րդ դարեր) ===
Ժամանակի ընթացքում, տեխնոլոգիաներ զարգացմանը զուգընթաց, անընդհատ անհրաժեշտություն կա, որպեսզի գիտնականները փոփոխեն իրենց հետազոտությունների մեթոդները: Հյուսվածքային ինժեներիայի հիմքում ընկած գաղափարները, դարերի ընթացքում շարունակել են իրենց զարգացումը, մինչև որ հյուսվածքային ինժեներիան ինքնին ձևավորվել է որպես առանձին գիտություն: Սկզբում մարդիկ սկսել են մտածել դիակներից վերցված փոխպատվաստուկների կիրառման ուղղությամբ և օգտագործել են հենց ուղղակիորեն մարդկային կամ կենդանական դիակային հյուսվածքներ: Այժմ, հյուսվածքային ինժեներիան հնարավորություն է տալիս վերստեղծել օրգանիզմի բազմաթիվ հյուսվածքներ՝ օգտագործելով ժամանակակից տեխնոլոգիաներ, ինչպիսիք են՝ միկրոֆաբրիկացիան, եռաչափ բիոտպագրությունը և այլն՝ միաժամանակ օգտագործելով հիվանդի սեփական հյուսվածքներից վերցված բջիջներ և/կամ ցողունային բջիջներ: Այս ամենը հնարավորություն տվեց գիտնականներին ստանալ նոր հյուսվածքները ավելի արդյունավետ եղանակներով: Օրինակ՝ այս տեխնոլոգիաները հնարավորություն են տալիս ստանալ ավելի անհատականացված՝ պերսոնալիզացված բուժման մեթոդներ, որոնք թույլ են տալիս ստանալ ավելի բարձր կենսահամատեղելիություն, նվազեցված իմուն պատասխան (խոսքը գնում է հիվանդի օրգանիզմի կողմից այս մեթոդներով ստացված փոխպատվաստուկի մերժման հավանականության քչացման մասին), բջջային ինտեգրացիա և ավելի բարձր կենսունակություն: Կասկած չկա, որ այս տեխնոլոգիաներն ապագայում նույնպես շարունակելու են զարգանալ, ինչպես որ ականատես եղանք վերջին տասնամյակներում միկրոֆաբրիկացիայի և բիոտպագրության զարգացմանը:
 
In 1960, Wichterle and Lim were the first to publish experiments on hydrogels for biomedical applications by using them in contact lens construction. Work on the field developed slowly over the next two decades, but later found traction when hydrogels were repurposed for drug delivery. In 1984, Charles Hull developed bioprinting by converting a Hewlett-Packard inkjet printer into a device capable of depositing cells in 2D. 3D printing is a type of additive manufacturing which has since found various applications in Medical engineering, due to its high precision and efficiency. With Biologist James Thompson’s development of first human stem cell lines in 1998 followed by transplantation of first laboratory-grown internal organs in 1999 and creation of the first bioprinter in 2003 by the University of Missouri when they printed spheroids without the need of scaffolds, 3D bioprinting became more conventionally used in medical field than ever before.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Մասնակից:VSGrigorian/Ավազարկղ» էջից