«Մասնակից:Արևիկ Զոհրաբյան/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Կինեմատոգրաֆիստ}}
'''Սառա Քեյն''' (անգլ.՝ Sarah Kane, [[փետրվարի 3]], [[1971]], [[Բրենդվուդ]], [[Էսսեքս]], [[Միացյալ Թագավորություն|Մեծ Բրիտանիա]] - [[Փետրվարի 20|փըտրվարի 20]], [[1999]], [[Լոնդոն]], [[Մեծ Բրիտանիա]]), բրիտանացի [[Դրամատուրգիական սոցիոլոգիա|դրամատուրգ]] և [[սցենարիստ]]: Առավել հայտնի է իր պիեսներով, որոնք վերաբերվում են փրկագնող սիրո, սեռական ցանկության, ցավի, խոշտանգումների, ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ հոգեբանական, ինչպես նաև խելագարության և մահվան թեմաներին: Նտա աշխատանքները բնութագրվում են բանաստեղծական լարվածությամբ, կտրված լեզվով և թատերական ձ.երի ուսումնասիրությամբ: Նրա վաղ աշխատանքներում օգտագործվել են էքստրեմալ և բռնի բեմական գործողություններ:
Սառա Քեյնը, ինչպես նաև նրա աշխատանքների հետազոտողները, ինչպիսիք են Գրեմ Սոնդերսը, նրա ոգեշնչումներից մի քանիսը սահմանում են որպես «էքսպրեսիոնիստների թատրոն» և «Յակոբի ողբերգությունը»<ref name="Saunders">{{книга|заглавие=Love me or kill me: Sarah Kane and the theatre of extremes|год=2002|издательство=Manchester; Manchester University Press : 2002.|isbn=0-7190-5956-9|страницы=224|язык=en|автор=Saunders, Graham}}</ref>: Քննադատ Ալեքսեյ Սիերցը նրա ստեղծագործությունները դիտարկել է որպես այն բանի մաս, ինչ նա անվանել է դրամայի ձև, որը կտրվել է նատուրալիստների թատրոնի պայմաններից<ref name="Sierz">{{книга|заглавие=In-yer-face theatre: British drama today|год=2001|издательство=[[Faber and Faber]]|место=London|isbn=0-571-20049-4|страницы=120—121|язык=und|автор=Sierz, Aleks}}</ref>: Սառա Քեյնի հրատարակված աշխատանքները բաղկացած են հինգ պիեսներից, մեկ կարճամետրաժ ֆիլմից և «Խնամակալը» [[The Guardian]] ամսագրի համար նախատեսված երկու թերթային հոդվածներից:
Տող 9.
'''Կենսագրություն'''
Սառա Քեյնը ծնվել է 1971 թվականի փետրվարի 3-ին Բրենդվուդում՝ [[ավետարանիչների]] խորը կրոնական ընտանիքում, [[Էսսեքս]] կոմսությունում: [[Շենֆիլդի Բարձրագույն դպրոցն]] ավարտելուց հերո, Սառան ընդունվել է [[Բրիստոլի համալսարան]], որտեղ սովորել է դրամատուրգիան: Ավարտելով համալսարանը [[1992]] թվականին՝ Սառա Քեյնը ընդունվել է [[Բիրմինգհեմի համալսարան|Բիրմինգհեմի համալսարանի]] ասպիրանտուրա, որտեղ սովորել է հայտնի բրիտանացի դրամատուրգ [[Դեյվիդ Էդգարի]] դասընթացը<ref>Mark Ravenhill [https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/obituary-sarah-kane-1072624.html Obituary: Sarah Kane], ''The Independent'', 23 February 1999</ref>: Ուսումնառության ավարտից հետո նա համագործակցել է [[Paines Plough]] թատրոնի հետ, որի համար գրել է պիեսներ և որտեղ եղել է հաստիքային դրամատուրգ [[1998]] թվականին: Համագործակցել է նաև [[Լոնդոն|Լոնդոնի]]
Մի շարք տարիների ընթացքում Սառա Քեյնը տառապում էր [[մանիկալ-դեպրեսիվ պսիխոզով]] և մի քանի անգամ կամավոր բուժման կուրս էր անցել Լոնդոնի [[Մոդսլեյ]] հոգեբուժարանում: [[1999]] թվականին նա ընդունվել է Լոնդոնի կենտրոնում գտնվող [[Թագավորական քոլեջի հիվանդանոց]], որտեղ խորը դեպրեսիայի վիճակում ինքնասպան է եղել՝ [[կախվելով]] լոգարանում գտնվող լարերից<ref>{{статья|автор=Warren Hoge|заглавие=Sarah Kane, 28, Bleak, Explosive Playwright|оригинал=|ссылка=https://www.nytimes.com/1999/02/25/theater/sarah-kane-28-bleak-explosive-playwright.html|автор издания=|издание=|тип=|место=|издательство=The New York Times|год=25 февраля 1999|выпуск=|том=|номер=|страницы=|isbn=}}</ref><ref>{{cite web|url=https://www.theguardian.com/books/2000/jul/01/stage1|title=A sad hurrah (part 2)|last1=Hattenstone|first1=Simon|date=2000-07-01|website=The Guardian|language=en|accessdate=2018-04-18}}</ref>:
Սառա Քեյն ի սկզբզնե ուզում էր դառնալ բանաստեղծ, սակայն ավելի ուշ որոշել է, որ չի կարող իր մտքերն ու զգացմունքները փոխանցել պոեզիայի միջոցով: Նա գրել է, որ իրեն գրավել է տեսարանը, քանի որ «թատրոնը չունի հիշողություն, ինչը դարձնում է նրան առավել գոյատևելի արվեստ... Ես շարունակում եմ վերադառնալ այն հույսով, որ ինչ-որ մեկը մութ սենյակում ինչ-որ տեղ ցույց կտա ինձ մի պատկեր, որն այրում է ինձ իմ մտքում»<ref>article ''Guardian'' 13 August 1998</ref>:
Տող 29.
Սառա Քեյնի ստեղծագործության վրա զգալի ազդեցություն ունեցած դրամատուրգներից թվում էին Էդվարդ Բոնդը, ինչպես նաև [[Գեորգ Բյուխներ|Գեորգ Բյուխները,]] [[Անտոնեն Արտո|Անտոնեն Արտոն]] և [[Սեմյուել Բեքեթ|Սեմյուել Բեքեթը]], ովքեր Մեծ Բեիտանիայում «ուղիղ դեմքին» նորաձև ոճի վառ ներկայացուցիչներ էին: Սառա Քեյնի պիեսները մեծ ժողովրդականություն են վայելում տարբեր երկրների ժամանակակից ռեժիսորների մոտ:
▲ '''Քննադատություն և ժառանգություն«»'''
Չնայած Սառա Քեյնի պիեսները Մեծ Բրիտանիայի մեծ լսարանի համար երբեք չեն բեմադրվել և սկզբում մերժվել են բազմաթիվ թերթերի քննադատների կողմից, սակայն նրա պիեսները լայնորեն բեմադրվեկ են [[Եվրոպայում սովորական զինված ուժերի վերաբերյալ պայմանագիր|Եվրոպայում,]] [[Ավստրալիայում ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցանկ|Ավստրալիայում]] և [[Հարավային Ամերիկայում ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցանկ|Հարավային Ամերիկայում]]: 2005 թվականին թատերական ռեժիսոր [[Դոմինիկ Դրոմգուլը]] գրել է, որ նա «անկասկած ամենահետաքրքիր նոր գրողն էր միջազգային ասպարեզում»<ref>Dominic Dromgoole [http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/article581230.ece "The return of citizen Kane",] ''The Times'' 23 October 2005</ref>:
| |||