ԺԱ-ԺԶ դարերում հայ բառարանագիտությունն սկսում է զարգանալ։ Հայերեն առաջին հայտնի բառարանը [[Արիստակես Գրիչ|Արիստակես Գրչի]] ուղղագրական բառարանն է՝ «[[Գրչութեան արուեստէ կոչւող երկը]]», որը գրվել է ԺԲ դարում։<ref name=":0" />
ԺԷ-Ի դարերում մատենակից բառարաններից բացի, երկրագնդի 45 հայագիտական կենտրոններում ավելի քան 280 հայագետներ հրատարակել են 320 բառարան։ Առաջին հայերեն տպագիր բառարանը եղել է [[ՖրանչիսկոՖրանչեսկոս Ռիվոլա]]յի հայերեն-լատիներեն բառարանը, որը լույս է տեսել 1621 թվականին։ Սակայն ըստ արդի գիտության հայ բառարանագրության հայրն է համարվում [[Վենետիկ]]ի [[Մխիթարյան միաբանություն|Մխիթարյան միաբանության]] հիմնադիր [[Մխիթար Սեբաստացի]]ն, ով 1749-ին հրատարակել է «Բառգիրք հայկազեան լեզուի» առաջին հատորը, ապա 1769 թվականին՝ երկրորդ հատորը։ ԺԹ դարի 80-ական թվականներին [[Կ.Պոլիս]]ը դառնում է հայ բառարանագիտության կենտրոն։ Միայն 1880 - 1914 թվականներին Կ.Պոլսում հրատարակվում և վերահրատակվում են 49 բառարան։ 20-րդ դարի վերջին կեսում միայն [[Երևան]]ում լույս է տեսել 63 բառարան<ref>{{cite web | url=http://hpj.asj-oa.am/1417/1/1969-4(267).pdf | title=Հայ բառարանագրության պատմություն | date=1968 | accessdate=12 Հունվար 2016 | author=Գ. Գասպարյան}}</ref>։
