«Մասնակից:Ani Hosyan/Ավազարկղ12»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 26.
[[ԱՄՆ Սահմանադրություն|ԱՄՆ Սահմանադրության]] երկրորդ հոդվածի համաձայն՝ Գերագույն դատարանի կազմը որոշվում է Նախագահի կողմից և հաստատվում Սենատի կողմից: Սովորաբար նախագահները նախընտրում են նման քաղաքական հայացքներով թեկնածուներին. հանրապետականները նախընտրում են պահպանողական գաղափարախոսությամբ դատավորների, դեմոկրատները՝ լիբերալ: Պատմության մեջ եղել են նաև բացառություններ: Երբ [[Դուայթ Էյզենհաուեր|Էյզենհաուերը]] ներկայացրեց [[Էրլ Ուորեն]]ին Գերագույն դատավորի պաշտոնում, որպես պատմության մեջ ամենալիբերալ դատավորներից մեկը, նա վստահ էր վերջինիս պահպանողականութան մեջ: Արդյունքում Էյզենհաուերը բնութագրեց այդ նշանակումը որպես «կյանքի ամենասխալ որոշում»:
===
Մինչր Սենադում ներկայանալը Գերագույն դատարանի դատավորի պաշտոնում առաջադրված թեկնածուն հարցազրույց է անցնում Սենատի հանձնաժողովում դատական համակարգի վերաբերյալ ({{lang-en|Senate Judiciary Committee}}): Հարցազրույցի արդյունքներով հանձնաժողովը ԱՄՆ Սենատ է ներկայացնում դրական, բացասական կամ չեզոք առաջարկություն:
Այդպիսի կենսափորձը համեմատաբար վերջերս է առաջացել՝ 1925 թվականին, և կապված է Հարլան Սթոունի անվան հետ: Այն ժամանակ մի շարք սենատորներ իրենց մտահոգությունը հայտնեցին, որ նա չափազանց սերտորեն է կապված ֆինանսական աշխարհի հետ: Նրանց դիմումներին ի պատասխան՝ Սթոունը պատրաստականություն հայտնեց պարզաբանել բոլոր հնարավոր կասկածները հարցազրույցի արդյունքուն: Այդ միջոցը նրան օգնեց ցրել կասկածները կապված սեփական թեկնածության հետ և ստանալ նշանակում:
Այդ կենսափորձը վերականգնվել է կապված Ջոն Մարշալ Հարլանի առաջադրման հետ 1955 թվականին: Նրա թեկնածությունը առաջ էր քաշվել Բրաունը ընդդեմ Կրթության խորհրդի գործի վերաբերյալ պատմական որոշում կայացնելուց հետո, ինչը մեծ հասարակական ռեզոնանս առաջացրեց: Հարավային նահանգների մի քանի սենատորներ փորձեցին խոչընդոտել Հարլանի հաստատմանը Գերագույն դատարանում:
Հաստատման համար պահաջվում է ձայների բացարձակ մեծամասնություն: Սենատը ոչ միշտ է չեղարկում առաջարկված թեկնածությունը: Պատմության մեջ եղել է տասներկու այդպիսի դեպք, վերջինը՝ 1987 թվականին: Այդ ժամանակ սենատը հրաժարվեց հաստատել Ռոբերտ Բորկի թեկնածությունը:
Որոշ թեկնածուներ այդպես էլ չսպասեցին սենատում քվեարկության արդյունքներին: Չնայած միայն հանձնաժողովի բացասական կարծիքը բավարար չէ թեկնածության չեղարկման համար, Սենատի քվեարկությունը կարեղ է հատուկ ձգձգվել ({{lang-en|filibustered}}), որպեսզի խանգարեն հաստատմանը: Այդպես նախագահ Ջոնսոնի գլխավոր դատավոր Էրլա Ուորենիննդատարանի անդամներից մեկով՝ Էյբի Ֆորեստով փոխարինելու փորձը ձախոսղվեց հենց Սենատի ձգձգված քննարկման պատճառով: Նույնապես 2016 թվականին Սենատը հրաժարվեց դիտարկել Բարակ Օբամայի կողմից մտցվախ Մերրիկ Հարլանդի թեկնածությունը, որի արդյունքում թեկնածություն առաջարկելու հնարավորություն ստացավ նախագահ Դոնալդ Թրամփը<ref>https://www.npr.org/2018/06/29/624467256/what-happened-with-merrick-garland-in-2016-and-why-it-matters-now</ref>:
Նախագահը կարող է հետ կանչել դատավորի պաշտոնի առաջարկը մինչև թեկնածության քննարկման սկիզբը: Այդպես էլ սովորաբար լինում է, եթե թեկնածուի հնարավորությունները շատ քիչ են լինում: Վերջին նախադեպերից կարելի է բերել Ջորջ Բուշի կարծիքը Հարիեթ Մայերսի թեկնածության վերաբերյալ մինչև Դատական համակարգի հանձնաժողովի լսումները՝ պատճառաբանելով առարկությունների վաղ արտահայտումները կապված գաղտնի տեղեկություններն իմանալու նրա հնարավորության հետ:{{|30|11|2009}}
До 1981 года процесс утверждения кандидатур был относительно быстрым. В период с президентства [[Трумэн, Гарри|Гарри Трумэна]] до президентства [[Никсон, Ричард|Ричарда Никсона]] утверждение кандидатуры нового судьи занимало в среднем месяц.
|