'''«Հյուսքով կինը»''' ({{lang-ca|La dona del floc de cabells}}), [[Պաբլո Պիկասո|Պաբլո Պիկասոյի]] «կապույտ» շրջանի ջրանկար՝ նկարված 1903 թվականին [[Բարսելոնա]]յում։յում նկարված ջրանկար։
== Ստեղծման պատմությունը ==
1903 թվականի հունվարին Պիկասոն վերադառցավվերադառնում է [[Բարսելոնա]], և վարձով վերցրեցվերցնում է իր ընկերոջ՝ Անխել ֆերնանդես դե Սոտոյի ստուդիան, որը գտնվում էր Ռիերա-դե-Սան-Խուան (Riera de Sant Joan) փողոցի վրա՝ № 17 տանը: Այդ նույն ստուդիան նա կիսում էր նկարիչ Կառլոս Կասագեմասի հետ դեռևս երեք տարի առաջ: Միանգամայն հնարավոր է, որ Պիկասոն եկել էր Բարսելոնա, որպեսզի այցելի Պարես պատկերասրահ (Sala Parés), որտեղ ցուցադրված էին Իզինդրե Նոնելի աշխատանքները՝ բարսելոնայի չքավորների դիմանկարները:
Այս նկարում Պաբլո Պիկասոն շոշափունշոշափում է սոցիալական թեմայինթեման, սակայն «Հյուսքով կինը» իրենից ներկայացնում է ոչ թե մեղադրանք հասարակության սոցիալական անհավասարությանը, այլ նկարչի հայացքը դեպի [[մարգինալ]] խավերին պատկանող մարդկանց: Ինչպես և մի քանի այլ աշխատանքներում Պիկասոյի տեսությունը զրկված չէ պոետիկ երանգից: Նկարիչը պատկերել է կնոջը նրա համար անսովոր պայմանում՝ չեզոք ֆոնի վրա: Աղքատության ճնշող մթնոլորտը ստեղծում է «ներքաշող» ֆոն և կնոջ կերպարը լրացնող երկնագույն գույն: Դա հիշեցնում է Նոնելի գնչուների նկարները մուգ մառախլապատ ֆոնի վրա՝ հագեցած խորը, կարծես միջից առկայծող գույներով:
Կնոջ կերպարը ընդգծված է [[Պաստել|պաստել]]ով, ինչը արտահայտչություն է հաղորդում: Նրա դեմքը հանգիստ է, բայց դրա հետ մեկտեղ ունի խիզախություն և ներքին ուժ: Մուգ աչքերը անկյանք են, հայացքը հառած է հորիզոնին և արտահայտում ենէ անտարբերություն նրանց հանդեպ, ում կյանքում ոչինչ չի մնացել:
