'''Աբու-Լալա Մահարի''', [[Ավետիք Իսահակյան]]ի ստեղծագործություն։ Գրվել է [[1909]]-[[1910]] թվականներին։ Պոեմի առաջին հատվածները Իսահակյանը տպագրել է 1909թ.1909 թվականին, իսկ ամբողջությամբ՝1911թ.։ամբողջությամբ՝ 1911թվականին։ [[Պոեմ]]ը կազմված է տաղաչափության հատուկ օրենքներով՝ երկուական տողերով՝ յուրաքանչյուրը՝ քսանական վանկ<ref>[http://armref.com/?p=583 Ուսանողական ինֆորմացիոն կայք]</ref>։ Պոեմի գլխավոր հերոսը կրողն է անհատի ողբերգության, համամարդկային ցավի ու տառապանքի<ref>[http://www.isahakyanmuseum.am/htmls/isahakyan_about.html Ավետիք Իսահակյանի տուն-թանգարան]</ref>։ Աբու-Լալա Մահարին քնարական պոեմ է։ Հիմնված է արաբ բանաստեղծ [[Աբու ալ-Ալա ալ-Մաարրի]]ի կերպարի վրա։ Պոեմի համար հիմք է ծառայել նրա մասին ավանդությունը, թե նա ապրել է մարդկանցից դժգոհ, սիրել է մենակյաց ազատությունը։Նաազատությունը։ Նա պատվիրել է իր շիրմաքարին արձանագրել. «Իմ հայրը իմ դեմ մեղանչեց, բայց ես ոչ ոքի դեմ չմեղանչեցի»։ Նրան դարձնելով իր պոեմի հերոս` Իսահակյանը նրա բերանով արտահայտում է իր խոհերն ու մտորումները։
== Պատմություն ==
Տող 14.
== Սյուժե ==
Նախերգանքում պատմվում է Մահարիի մասին, թե ինչպես նա գիշերով գաղտնի հեռացել է [[Բաղդադ]]ից: Առաջին սուրահում [[Աբու ալ-Ալա ալ-Մաարրի|Մահարին]], հոգնած և զզված ամբողջ աշխարհից և հայրական տանից, այլևս չէր ուզում վերդառանալ այնտեղ: Նա ատում է այն, ինչ որ առաջ սիրել է և նրա համար ավելի լավ է դառնալ գիշատիչների բաժին, և վերջին անգամ Մահարին գարշանքով նայում է Բաղադադին և հեռանում:
Երկրորդ սուրահում բանաստեղծն անիծում է կնոջը և կնոջ սերը՝ «Խարխուլ մակույկով հանձնվիր ծովին, քան թե հավատա կնոջ երդումին»: Նա նաև դժգոհում է հորից, ասելով՝ «Իմ հայրն իմ դեմ մեղանչեց, սակայն չմեղանչեցի ես ոչ ոքի հանդեպ»: Նա ետ չէր նայում և չէր ափսոսում թողածի համար:
