Վիքիպեդիա

«Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
No edit summary
No edit summary
Տող 17.
Մինչև իրավաբանների և սոցիոլոգների կողմից հանցագործությունների և հանցավարությունների համակարգված ուսումնասիրությունը, կային տեսությունը բացատրող հակասոցիալական վարքը , որոնք հիմնականում կրում էին կրոնական բնույթ:<ref>[http://www.criminology.fsu.edu/faculty/greek/vita.html Greek C.] {{Wayback|url=http://www.criminology.fsu.edu/faculty/greek/vita.html |date=20080301235408 }} [http://www.criminology.fsu.edu/crimtheory/week2.htm Demonic Perspectives] {{Wayback|url=http://www.criminology.fsu.edu/crimtheory/week2.htm |date=20080628215312 }} // CCJ 5606 — Criminological Theory. [http://www.fsu.edu/ Florida State University].</ref>
 
Արևելյան կրոններ, ինչպիսիք են՝ հինդուիզմը եւ բուդդիզմը և բրահմայականությունը առաջ են քաշում ՙՙհետևանք՚՚[[Կարմա|ՙՙկարմա]]՚՚ հասկացությունը: Համաձայ տվյալ կրոնների հասկացության՝ մարդու ՙՙհոգին՚՚ անցնում է բազմաթիվ մարմնացումների միջով, ընդ որում գործողությունները, մարդու մեկ մարմնավորման միջոցով կատարվող, հետևանքի միջնորդությամբ, ազդեցություն են ունենում մարդու ինքնության և բոլոր հետագա կենսագործության պայմանների վրա:
 
Բարի և ազնիվ արարքներ կատարելու ցանկությունների առկայությունը հանգեցնում է լավ ՙՙկարմաի՚՚, արատավոր պլանների առաջացումը և գիտակցված վատ արարքների կատարումը, այդ թվում՝ հանցագործություններ-վատ: Դա բացատրվում է պայմանականորեն մարդկանց առանձին անհատների և սյուբեկտի ու օբեկտի բաժանմամբ. հանցագործի կարմայի թյուրիմացությունը (այս պարագայում այն, որ բոլոր մարդիկ կապված են պատճառի և հետևանքի օրենքով), հանգեցնում է այն բանի, որ հատուցումը ժամը հնարավոր է ուշ գա, բայց այն անպայման գալու է:
Բարիցանկությունների և ազնիվ արարքներ կատարելու ցանկությունների առկայությունը հանգեցնում է լավ ՙՙանեծքի՚՚: Это объясняется через условность разделения людей на отдельные личности и разделения на субъект и объект: непонимание преступником кармы (в данном случае того, что все люди связаны законом причины и следствия), ведёт к тому, что воздаяние может затянуться во времени, но оно непременно наступает.
 
Այս մոդելի հանցավոր վարքագիծը բացատրվում է նախորդ ինկարնացիաներից ժառանգված բացասական անձնական հատկանիշներով: Վատ կարման նաև որոշում է մարդու հանցագործության զոհ լինելու նախահակվածությունը: Հետեվաբար, մարդ, ով ինչ-որ պահի մտադրվում է սպանություն կատարել, անսպասելի մահվան հնարավորություն է ստեղծում իր համար հենց իր կարմայում։
Преступное поведение в этой модели объясняется унаследованными от предыдущих [[реинкарнация|инкарнаций]] отрицательными личностными характеристиками. Плохая карма также определяет предрасположенность человека быть жертвой преступления. Так, человек, в какой-то момент намеревающийся совершить убийство, создаёт в своей карме возможность неожиданной смерти для самого себя.
 
Այնուամենայնիվ, այս հայեցակարգի շրջանակներում անհատի համար ճանաչվում է որոշակի Կամքի ազատություն եւ նախորդ ինկարնացիաներում անցած ճանապարհին չհետեւելու ունակություն: Վատ կարման կարող է շտկվել ազնիվ արարքների կամ մաքրման հատուկ պրակտիկաների օգտագործմամբ, ճիշտ այնպես, ինչպես լավը- չարագործություններով փչացած:
Тем не менее, за индивидом в рамках этой концепции признаётся определённая свобода воли и способность не следовать по пути, пройденному в предыдущих инкарнациях. Плохая карма может быть исправлена совершением благородных поступков или использованием специальных практик очистки, точно так же как хорошая — испорчена злодеяниями.
 
==== Աստվածային նախախնամություն ====
==== Божественное провидение ====
Գոյություն են ունեցել նաև գաղափարներ, որոնց համաձայն մարդու գոյության կերպարն ու իմաստը որոշվում է աստվածային կանխորոշմամբ մինչև նրա ծնունդը: Այսպիսով, հանցավոր անձանց գոյությունը կապվում է այն բանի հետ, որ նրանց համար այդ ճանապարհը կանխորոշված է եղել վերևից և այդպիսին է իրերի բնական կարգը ։
 
Բացի իր [[Աստվածաբանություն|աստվածաբանական]] և [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայական]] հետևանքներից, այս պարադիգմը բավականին էական ազդեցություն է ունեցել հետագա քրեաբանական տեսությունների վրա, որոնք հանցագործությունների կատարումը բացատրել են կոնկրետ մարդու բնածին կենսաբանական առանձնահատկություններով։ Բացի այդ, բողոքական [[Էթիկա|էթիկայի]] շրջանակներում որպես աստվածընտրության չափանիշ հանդես է եկել կյանքի հաջողությունը, որի հետևանքն է այն մտայնությունը, որ հանցագործությունը բնորոշ է բնակչության միայն աղքատ խավերին ։
Существовали также идеи, согласно которым образ и смысл существования человека определяется божественным предначертанием ещё до его рождения. Таким образом, существование преступных личностей связывается с тем, что для них этот путь был предопределён свыше и таков естественный порядок вещей.
 
==== երկվություն ====
Помимо своих [[теология|теологических]] и [[философия|философских]] следствий, эта парадигма оказала довольно существенное влияние на последующие криминологические теории, объяснявшие совершение преступлений врождёнными биологическими особенностями конкретного человека. Кроме того, в рамках [[протестантская этика|протестантской этики]] в качестве критерия богоизбранности выступал жизненный успех, следствием чего явилось воззрение о том, что преступность присуща лишь беднейшим слоям населения.
Կրոնական [[երկվությունը]] բխում է ինչ-որ չար ուժի գոյությունից (չար աստվածության կամ այլ գերբնական էակի), որը գտնվում է հավերժական պայքարի մեջ բարության ուժերի հետ, եւ երկվության տարբեր տարբերակներում այս իշխանությունը կարող է հանդես գալ որպես ստեղծող աշխարհ, եւ որպես իր զավթիչ:վաղ հրեականության ժամանակաշրջանում երկվության գաղափարիմեջ հատնաբերվել է երկու բնույթով Յահվա Աստծու մասին արտահայտություն, որը նեռարում է բարի և չար բաղկացուցիչներ: Ուշ հուդայականության եւ քրիստոնեության մեջ չար բնությունը վերագրվում է մեկ այլ գերբնական ուժ, որը կոչվում է [[դև]] կամ սատանա:
 
==== Дуализм ====
Религиозный [[дуализм]] исходит из существования некоей злой силы (злого божества или иного сверхъестественного существа), которая находится в вечной борьбе с силами добра, причём в разных версиях дуализма эта сила может выступать как в роли создателя мира, так и в роли его захватчика. В раннем [[иудаизм]]е идеи дуализма находили выражение в представлении о двуединой природе бога [[Яхве]], включавшей добрую и злую составляющую. В позднем иудаизме и [[христианство|христианстве]] злая природа приписывается другой сверхъестественной силе, именуемой [[дьявол]]ом или сатаной.
 
Հրեական եւ քրիստոնեական պատկերացումները մարդու բնության մասին նույնպես ունեն երկակի բնույթ: Մի կողմից, մարդկության նախահայրերին վերագրվող մեղքը ողջ մարդկության վրա դրեց սկզբնական մեղքի բեռը։ Մյուս կողմից համաշխարհային կրոնների մի ճյուղը, որը համարվում է մարդու կամքի ազատության պատկերացումը, ընտրության ազատությունը բարու և չարի միջև: Առաջին ներկայացման վրա հիմնվում է չարիքի ՝ որպես հանցավոր վարքագծի պատճառ "մոլուցքի" գաղափարը, երկրորդի վրա ՝ "անմաքուր ուժով" մարդու "գայթակղության" մոդելը։
Иудейские и христианские представления о природе человека также имеют двойственную природу. С одной стороны, приписываемое прародителям человечества грехопадение возложило на всё человечество бремя [[первородный грех|первородного греха]]. С другой стороны, одним из столпов данной ветви мировых религий является представление о свободе воли человека, свободе выбора между добром и злом. На первом представлении основывается идея «одержимости» злом как причины преступного поведения, на втором — модель «искушения» человека «нечистой силой».
 
===== ИскушениеԳայթակղություն =====
 
[[Պատկեր:Ars.moriendi.pride.a.jpg|thumb|Искушениеփառասիրությոան Գայթակղությունը честолюбием. СредневековаяՄիջնադարյան гравюраփորագրություն]]
"Գայթակղության" մոդելը հիմնված է սատանայի և բարու աստվածային զորությունների միջև հակասության պատկերացման վրա։ Սատանան գայթակղում է մարդուն, "առաջարկելով" նրան կատարել մեղք (այդ թվում ' հանցավոր), իսկ բարու զորությունները վարձատրվում են "կանոնների" պահպանման համար, հոգևոր օգնություն են ցուցաբերում փորձության մեջ հայտնված մարդուն ՝ օգնելով նրան դիմակայել սատանայական գայթակղությանը։ Անհատը միշտ պահպանում է ընտրության ազատությունը բարու և չարի միջև, կարող է ինչպես գայթակղվել, այնպես էլ հաջողությամբ դիմակայել դրան։
Модель «искушения» основана на представлении о противоборстве дьявола и божественных сил добра. [[Дьявол]] искушает человека, «предлагая» ему совершить [[грех]]овный (в том числе преступный) поступок, а силы добра вознаграждают за соблюдение «правил», оказывают духовную помощь попавшему в беду человеку, помогая ему противостоять бесовскому искушению. Индивид всегда сохраняет свободу выбора между добром и злом, может как поддаться искушению, так и успешно противостоять ему.
 
Քանի որ այն փաստը, որ մարդը ենթարկվել է գայթակղությանը, չնայած բարու ուժերի կողմից իրեն ցուցաբերվող "օգնությանը", նշանակում է նրա թուլամտությունը, համարվում էր, որ հանցագործություններ կատարող մարդիկ իրենց բնույթով ավելի վատ են, քան նրանք, ովքեր կարողացել են հաջողությամբ դիմակայել գայթակղությանը: Դա դիտարկվել է որպես [[Իրավունք|իրավունքի]] այնպիսի կարևորագույն տարր հիմնավորում, ինչպիսին է որոշակի արարքների համար [[Պատժել|պատիժների]] սահմանումը։ Այնտեղ, որտեղ հավերժական տառապանքի խոստումները բավարար չէին՝ [[Դժոխք|դժոխքի]] բոցերի մեջ, գործի դրվեցին աշխարհիկ պետական մարմինները, որոնք տառապանք էին պատճառում հանցագործին իր կյանքի ընթացքում
Поскольку тот факт, что человек поддался на искушение, несмотря на «помощь», оказываемую ему силами добра, означает его слабовольность, считалось, что люди, совершающие преступления, по своей природе хуже тех, кто оказался способен успешно противостоять искушению. Это рассматривалось как обоснование такого важнейшего элемента [[право|права]], как установление [[уголовное наказание|наказаний]] за совершение определённых поступков. Там, где оказывалось недостаточно обещания вечных страданий в [[ад]]ском пламени, вступали в действие светские государственные органы, причиняющие страдание преступнику ещё при его жизни.
 
<br />
===== Одержимость =====
[[Պատկեր:St. Francis Borgia Helping a Dying Impenitent by Goya.jpg|thumb|left|[[Гойя]]. Святой [[Борджа, Франсиско|Франсиско Борджа]] изгоняет демонов из умирающего]]
Более детерминистской является модель «одержимости», которая в этом плане может рассматриваться как предпосылка позитивистских [[криминология|криминологических]] теорий. Над разумом и телом одержимого человека захватывал контроль злой дух, заставляя его совершать неблаговидные поступки. Чтобы вновь вернуть человека к нормальному существованию, необходимо было провести обряд [[экзорцизм]]а, изгнания нечистого духа из тела.
 
===== Մոլագարություն =====
Человек, одержимый нечистой силой, признавался неспособным нести ответственность за совершённые в таком состоянии поступки. Для того, чтобы всё же обосновать применение светской властью мер наказания за совершение преступлений, было сделано предположение о том, что злой дух может овладеть не любым человеком, а лишь тем, который ведёт греховный образ жизни или не проявил должной бдительности. Наказание, таким образом, налагалось не за совершённые поступки, а за то, что человек «позволил» враждебной силе овладеть собой.
[[Պատկեր:St. Francis Borgia Helping a Dying Impenitent by Goya.jpg|thumb|left|Գոյա: Սուրբ Ֆրանսիսկո Բորջիան մահացողից վտարում է դևերին:]]
Ավելի դետերմինալ է "մոլուցքի" մոդելը, որն այս առումով կարող է դիտարկվել որպես պոզիտիվիստական քրեաբանական տեսությունների նախադրյալ։ Տառապող անձի մտքը և մարմնը գրավվում է չար հոգու վերահսկողությամբ, ստիպելով նրան կատարել անբարեհաճ արարքները: Մարդուն նորմալ ապրելուն կրկին վերադարձնելու համար անհրաժեշտ էր անցկացնել [[էկզորցիզմի]] ծիսակարգ, մարմնից անմաքուր հոգու վտարում։
 
Անմաքուր ուժով տարված մարդն անկարող էր խոստովանել, որ պատասխանատվություն էր կրում այդ վիճակում կատարված արարքների համար։ Այնուամենայնիվ, խորհրդային իշխանությունների կողմից հանցագործությունների համար պատժի միջոցների կիրառումը հիմնավորելու համար ենթադրություն է արվել այն մասին, որ ոչ բոլոր մարդկան են տիրանում չար ոգիները, այլ միայն նրանք, ովքեր տանում են մեղավոր ապրելակերպը կամ չեն ցուցաբերել պատշաճ զգոնություն: Այսպիսով, պատիժը ոչ թե կատարված արարքների համար էր, այլ այն բանի համար, որ մարդը "թույլ տվեց" թշնամի ուժերին տիրել իրեն ։
Важным следствием этой модели, оказавшим влияние на последующее развитие криминологических теорий, является представление о возможности исправления преступника (путём проведения обрядов экзорцизма), о применении наиболее строгих видов наказания, таких как [[смертная казнь]] или изгнание из общины, только в «безнадёжных» случаях, когда иные средства не оказали нужного воздействия.
 
Այս մոդելի կարեւոր հետեւանքը, որն ազդեցություն է ունեցել քրեաբանական տեսությունների հետագա զարգացման վրա, Հանցագործի ուղղման հնարավորության մասին պատկերացումն է (էկզորցիզմի ծեսերի անցկացման միջոցով), առավել խիստ պատիժների կիրառման մասին, ինչպիսիք են [[Մահապատիժ|մահապատիժը]] կամ վտարումը համայնքից, միայն "անհուսալի" դեպքերում է, երբ այլ միջոցներն անհրաժեշտ ազդեցություն չեն ունեցել։
==== Закат религиозных теорий ====
 
Постепенное ослабевание влияния [[религия|религии]] на общественную жизнь, становление [[наука|научного]] мировоззрения привело к тому, что религиозные представления о [[преступность|преступности]] в эпоху [[Эпоха Просвещения|Просвещения]] были отвергнуты. Стали предприниматься попытки рационального объяснения происхождения негативных социальных явлений.
 
Уже на самом раннем этапе развития [[криминология|криминологии]] эти поиски велись в двух направлениях. Сторонники первого говорили о биологической предрасположенности к [[девиантное поведение|девиантному поведению]], представители второго обращали своё внимание к социальной среде, считая её основным фактором, оказывающим влияние на поступки человека. Современное криминологическое учение о личности преступника является [[диалектика|диалектическим]] итогом борьбы и взаимопроникновения этих течений.
 
<br />
==== Позиция [[толстовство|толстовства]] ====
 
==== Կրոնական տեսությունների մայրամուտը ====
В [[Воскресение (роман)|«Воскресении»]] [[Толстой, Лев Николаевич|Л. Н. Толстого]] утверждается, что главная причина преступности — попытки институционализировать наказание, суд одних людей над другими (в нём критикуются и конкретные психологические учения и теории); что надо «прощать всегда, всех, бесконечное число раз прощать, потому что нет таких людей, которые сами не были виновны и потому могли бы наказывать или исправлять» (см. последнюю главу).
 
[[Կրոն|Կրոնների]] ազդեցության աստիճանական թուլացումը հասարակական կյանքի վրա, գիտական աշխարհայացքի կայացումը հանգեցրել է նրան, որ լուսավորության ժամանակաշրջանում հանցագործության մասին կրոնական պատկերացումները մերժվել են: Սկսել են փորձեր արվել բացասական սոցիալական երեւույթների ծագումը ռացիոնալ բացատրելու համար։
 
Քրեաբանության զարգացման ամենավաղ փուլում արդեն այդ որոնումները կատարվել են երկու ուղղությամբ: Առաջինի կողմնակիցները խոսել են դեւիանտային վարքի կենսաբանական հակվածության մասին, երկրորդի ներկայացուցիչներն իրենց ուշադրությունը հրավիրել են սոցիալական միջավայրի վրա ՝ այն համարելով մարդու արարքների վրա ազդեցություն ունեցող հիմնական գործոն: Հանցագործի ինքնության վերաբերյալ ժամանակակից քրեագիտական վարդապետությունը այդ հոսանքների պայքարի եւ փոխընդունելի լուծման [[Դիալեկտիկա|դիալեկտիկ]] արդյունքն է:
 
<br />
 
==== Տալստոյի դեսությունը ====
"[[Հարության]]" մեջ Տոլստոյը պնդում է, որ հանցավորության գլխավոր պատճառը պատիժը ինստիտուցիոնալացնելու փորձերն են, որոշ մարդկանց դատը մյուսների նկատմամբ (դրանում քննադատվում են նաև կոնկրետ հոգեբանական ուսմունքները և տեսությունները); որ պետք է " ներել միշտ, բոլորին, անսահման թվով անգամ ներել, քանի որ չկան այնպիսի մարդիկ, որոնք իրենք մեղավոր չեն եղել եւ այդ պատճառով կարող էին պատժել կամ շտկել» (Տես վերջին գլուխը):
<br />
=== Личность преступника в трудах философов ===
 
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ» էջից