Վիքիպեդիա

«Սրբազան Հռոմեական կայսրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
Տող 232.
=== Վիեննայի կոնգերսը և Գերմանական միությունը ===
[[File:Deutscher Bund.png|250px|thumb|[[Германский союз]] [[1815]]—[[1866]] гг.]]
[[1813]]—[[1814]] թթ. Նապոլեոնի ջախջախումը և Գերմանիայում հայրենասիրական տրամադրությունների վերելքը հնարավորություններ ստեղծեց Սրբազան Հռոմեական կայսրության վերականգնման համար: Այդ գաղափարին աջակցում էին Անգլիան և Հռոմի պապը, ինչպես նաև գերմանական փոքր և միջին իշխանությունները, որոնք դիտարկում էին կայսրության վերականգնումը որպես խոշոր պետությունների (Պրուսիա, Բավարիա, Սաքսոնիա, Վյուրթեմբերգ) նկրտումներից պաշտպանվելու միջոց: 1814 թ. նոյեմբերին քսանինը գերմանացի իշխաններ ստորագրեցին նորից կայսեր տիտղոսն ընդունելու Ֆրանց II-ին ուղղված կոչի տակ: Սակայն հին կայսրության վերականգնումն այլևս անհնարին էր: [[1807]] և 1813 թթ. ավստրո-պրուսական պայմանագրերի, Հռենոսյան միության նախկին անդամների՝ հակաֆրանսիական կոալիցիային միանալու 1814 թ. համաձայնագրերի և վերջապես 1814 թ. Փարիզի խաղաղության պայմանագրի պայմանների համաձայն Գերմանիան պետք է դառնար կոնֆեդերատիվ միավորում: Կայսրության վերականգնամն փորձը կարող էր հանգեցնել Ավստրիայի և Պրուսիայի միջև ռազմական հակամարտության: 1814—[[1815]] թթ. [[Վիեննայի կոնգրես (1814-1815)|Վիեննայի կոնգրես]]ին Ֆրանց II հրաժարվեց կայսերական թագից և խոչընդոտեց որևէ այլ գերամանական իշխանի ղեկավարությամբ կայսրության վերականգնման ծրագրին: Դրա փոխարեն 1815 թ. [[հունիսի 8]]-ին հիմնադրվեց [[Գերմանական միություն]]ը՝ 38 գերմանական պետությունների կոնֆեդերացիա՝ Պրուսիայի և Ավստրիայի բուն գերմանական ժառանգական տիրույթները ներառյալ՝ մոտավորապես նախկին Սրբազան Հռոմեական կայսրության սահմաններում: Մինչև [[1866]] թ. Գերմանական միության ղեկավարը մնում էր Ավստրիայի կասրը: Գերմանական միությունը լուծարվում է 1866 թ. ավստրո-պրուսական պատերազմից հետո. նրան փոխարինելու է գալիս [[Հյուսիսգերմանական միություն]]ը, իսկ [[1871]] թ.-ից՝ Գերմանական կայսրությունը՝ Պրուսիայի գլխավորությամբ:
<!-- Разгром Наполеона в [[1813]]—[[1814 год]]ах и патриотический подъём в Германии открыл возможности для восстановления Священной Римской империи. Эту идею поддерживали [[Англия]], [[папа римский]], а также малые и средние немецкие княжества, видевшие в возрождении империи способ защиты от посягательств со стороны крупных государств (Пруссии, Баварии, Саксонии, Вюртемберга). В ноябре 1814 года двадцать девять немецких князей подписали воззвание к Францу II с просьбой вновь принять титул императора. Однако реставрация Старой империи была уже невозможна. В соответствии с австро-прусскими договорами [[1807]] и 1813 годов, соглашениями о присоединении бывших членов Рейнского союза к антифранцузской коалиции 1814 года и, наконец, согласно условиям [[Парижский мирный договор (1814)|Парижского мирного договора]] 1814 года, Германия должна была стать конфедеративным образованием. Попытка возрождения империи угрожала военным конфликтом Австрии с Пруссией и другими крупными немецкими государствами. На [[Венский конгресс|Венском конгрессе]] 1814—[[1815 год]]ов Франц II отказался от императорской короны и воспрепятствовал проекту восстановления империи под управлением избираемого из немецких князей императора. Вместо этого [[8 июня]] 1815 года был учреждён [[Германский союз]] — [[конфедерация]] 38 немецких государств, включая наследственные владения [[Австрийская империя|Австрийской империи]] и [[Пруссия|Прусского королевства]], в границах, примерно соответствующих бывшей Священной Римской империи. Председателем Германского союза до [[1866 год]]а оставался император Австрии. Германский союз был распущен после [[австро-прусская война|австро-прусской войны]] 1866 года, ему на смену пришёл [[Северогерманский союз]], а с [[1871 год]]а — [[Германская империя]] под главенством Пруссии.
-->
 
== Ծանոթագրություններ ==
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Սրբազան_Հռոմեական_կայսրություն» էջից