«Ֆրանկլին Դ. Ռուզվելտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Կենսագիր [[Ջեյմս ՄաքԳրեգոր Բըրնսը]] պատմել է, որ երիտասարդ Ռուզվելտը բավական ինքնավստահ էր և անկաշկանդ{{Sfn|Burns|1956|pp=77–79}}։ Ի տարբերություն նրան, Էլեոնորը ամաչկոտ էր և չէր սիրում հասարակական կյանքը․ նա նախընտրում էր մնալ տանը և դաստիարակել երեխաներին։ Նրանք ունեին վեց երեխա։ Աննան, Ջեյմսը և Էլիոտը ծնվել են համապատասխանաբար 1906, 1907, 1910 թվականներին։ Զույգի երկրորդ տղան՝ Ֆրանկլինը, 1909 թվականին մանուկ հասակում մահացավ։ Մյուս որդին՝ Ֆրանկլինը, ծնվեց 1914 թվականին, իսկ Ջոնը՝ 1916 թվականին<ref>{{cite book|url=https://books.google.comam/books?id=6xxYAgAAQBAJ&pg=PA329|title=The Oxford Desk Dictionary of People and Places|last=Abate|first=Frank R.|publisher=Oxford University Press|year=1999|isbn=978-0-19-513872-6|page=329}}</ref>։

Կենսաբան Ջեյմս Մ. Բըրնսը ենթադրում է, որ Ռուզվելտի քաղաքական որոշումները ավելի շատ առաջնորդվում էին պլագմատիզմով, քան գաղափարախոսությամբ, և որ նա նման է «պարտիզանական բանակի գեներալի, որի զինվորների մի մասը՝ պլանավորած, մի մասը՝ պատահականորեն մարտնչում էին խիտ բուսականությամբ լեռներում և հարթավայրերում»"{{Sfn|Burns|1956|p=226}}։ Ռուզվելտը պնդում էր, որ նմանատիպ մեթոդաբանությունը անհրաժեշտ էր։ «Տրամաբանակն է վերցնել այդ մեթոդը և կիրառել․ եթե այն ձախողվի, ընդունիր իրականությունը և փորձիր մեկ ուրիշը։ Բայց ամենից առաջ փորձիր ինչ-որ բան»<ref>{{cite book|url=https://books.google.comam/books?id=wJwnAQAAMAAJ&pg=PA141|title=Looking forward|last=Roosevelt|first=Franklin Delano|publisher=John Day|year=1933|page=141}}</ref>։

Սկսած 1937 թվականի [[Վեսթ Քոսթ Հոթել Քո|Վեսթ Քոսթ Հոթել Քոն]] ընդդեմ Փարիշի գործից դատարանը սկսեց առավել բարենպաստ դիրքորոշում ունենալ տնտեսական կանոնակարգերի վերաբերյալ։ Նույն տարում Ռուզվելտը նշանակում է Գերագույն դատարանի անդամներին և սկսած 1941 թվականից ինը դատավորներից յոթին նշանակում էր Ռուզվելտը{{Efn |The two Justices who Roosevelt did not originally appoint to the Court were [[Harlan Fiske Stone]] and [[Owen Roberts]] However, in 1941, Roosevelt elevated Stone to the position of Chief Justice.}}<ref name="leuch">{{cite news|last1=Leuchtenburg|first1=William E.|title=When Franklin Roosevelt Clashed with the Supreme Court – and Lost|url=http://www.smithsonianmag.com/history/when-franklin-roosevelt-clashed-with-the-supreme-court-and-lost-78497994/?all|accessdate=1 March 2016|publisher=Smithsonian Magazine|date=May 2005}}</ref>.։ Փարիշի գործից հետո դատարանը իր ուշադրությունը կենտրոնացրեց այն տնտեսական կանոնակարգերի վրա, որոնք ուղղված էին քաղաքացիական ազատությունների պաշտպանությանը<ref>Leuchtenburg, E. (1996). The Supreme Court Reborn: The Constitutional Revolution in the Age of Roosevelt. Oxford University Press. {{ISBN|0-19-511131-1}}</ref>։ Ռուզվելտի կողմից Գերագույն դատարանում նշանակված դատավորներից չորսը՝ [[Ֆելիքս Ֆրենկֆուրտ|Ֆելիքս Ֆրենկֆուրտը]], [[Ռոբերտ Հ. Ջեքսոն|Ռոբերտ Հ. Ջեքսոնը]], [[Ուգո Բլեք|Ուգո Բլեքը]], [[Ուիլյամ Օ.Դուգլաս|Ուիլյամ Օ.Դուգլասը]] պետք է մեծ ազդեցություն ունենային դատական իրավասության վերակազմակերպման մեջ<ref name="jblake1">{{cite news|last1=Blake|first1=John|title=How FDR unleashed his Supreme Court 'scorpions'|url=http://www.cnn.com/2010/POLITICS/12/14/FDR.supremecourt/index.html|accessdate=10 October 2017|publisher=CNN|date=14 December 2010}}</ref><ref name="belknap">{{cite book|last1=Belknap|first1=Michal|title=The Vinson Court: Justices, Rulings, and Legacy|date=2004|publisher=ABC-CLIO|pages=162–163|url=https://books.google.comam/books?id=oeFRJj8dVAUC&dq=vinson+court&source=gbs_navlinks_s|accessdate=3 March 2016}}</ref>։

1932-1936 թվականներին Հուվերի կառավարության ժամանակ [[Համախառն ներքին արդյունք|ՀՆԱ-ն]] 8.0%-ից աճեց մինչև 10.2%: Որպես ՀՆԱ-ի մաս կազմող տոկոս պետական պարտքը Հուվերի կառավարման ժամանակ ավելի քան կրկնապատկվեց` 1933 թվականի սկզբներին 16%-ից հասնելով 40%-ի: Անգամ մինչև 1941 թվականի վերջերն այն շարունակում էր մնալ մոտ 40%: 1936 թվականի դրությամբ ՀՆԱ-ն 34%-ով ավելի բարձր էր, քան 1932 թվականին և 58%-ով ավելի բարձր, քան 1940 թվականին<ref name="Historical Statistics 1976">{{cite book|url=https://books.google.comam/books?id=e91TplHLeQAC&pg=PP1|title=Historical Statistics of the United States, Colonial Times to 1970|publisher=The Bureau of the U.S. Census|year=1976|pages=Y457, Y493, F32}}</ref>: Այսպիսով, 1932-1940 թվականներին` 8 խաղաղ տարիների ընթացքում տնտեսությունը աճեց 58%-ով, իսկ 1940-1945 թվականներին` պատերազմական 5 տարիների ընթացքում աճեց 56%-ով: Ռուզվելտի պաշտոնավարման առաջին ժամկետում գործազրկությունը կտրուկ նվազեց: Այն աճեց 1938 թվականին, սակայն աստիճանաբար սկսեց նվազել: Ռուզվելտի նախագահության ընթացքում ավելացավ 18.31 միլիոն աշխատատեղ, իր կառավարման ընթացքում միջինը տարեկան աշխատատեղերի թիվն ավելանում էր 5.3%-ով<ref name="Historical Statistics 1976" />:

Գիտնականների մեծ մասը մերժեց այն տեսությունը, ըստ որի Ռուզվելտը կամ այլ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ կազմակերպել էին դավադրություն և նախապես գիտեին [[Պերլ-Հարբոր|Պերլ-Հարբորի]] վրա ճապոնական հարձակման մասին<ref>{{cite book|last=Maffeo|first=Steven E., Capt.|title=U.S. Navy Codebreakers, Linguists, and Intelligence Officers against Japan, 1910–1941: A Biographical Dictionary|url=https://books.google.comam/books?id=017fCgAAQBAJ&pg=PA311|year=2015|publisher=Rowman & Littlefield |isbn=978-1-4422-5564-7|page=311}}</ref> : Ամերիկացի բարձաստիճան պաշտոնյաները քաջ գիտակցում էին, որ պատերազմն անխուսափելի է, սակայն Պերլ-Հարբորի վրա հարձակում չէին սպասում{{Sfn|Smith|2007|pp=523–539}}: Ռուզվելտը ակնկալում էր, որ նրանք կհարձակվեն կամ Թաիլանդի, կամ հոլանդական Արևելյան Հնդկաչինի վրա{{Sfn|Burns|1970|p=159}}:

1942 թվականին Ռուզվելտը ձևավորեց նոր մարմին` Աշխատակազմի ղեկավարների միացյալ շտաբ, որն էլ ամերիկյան ռազմավարության վերաբերյալ կայացնում էր վերջնական որոշումներ: Ծովակալ [[Էռնեստ Ջ. Քինգ|Էռնեստ Ջ. Քինգը]], որպես ռազմածովային գործողությունների ղեկավար, ստանձնել էր նավատորմի և ծովային հետևակի հրամանատարությունը, գեներալ [[Ջորջ Ք. Մարշալ|Ջորջ Ք. Մարշալը]] ղեկավարում էր ցամաքային ուժերը, իսկ գեներալ [[Հապ Առնոլդ|Հապ Առնոլդը]]` օդային ուժերը<ref>{{cite book|last=Chambers|first=John Whiteclay|title=The Oxford Companion to American Military History|url=https://books.google.comam/books?id=_Rzy_yNMKbcC&pg=PA351|year=1999|publisher=Oxford University Press, USA|isbn=978-0-19-507198-6|page=351}}</ref>:Միացյալ շտաբի նախագահ նշանակվեց ամենատարեց սպան` ծովակալ [[Ոիլյամ Դ.Լեհի|Ոիլյամ Դ.Լեհին]]{{sfn|Smith|2007|p=546}}: Ռուզվելտը խուսափում էր պատերազմ ղեկավարելուց և թույլ տվեց իր բարձրաստիճան զինվորականներին ինքնուրույն կայացնել որոշումներ{{sfn|Smith|2007|pp=598–599}}: Քաղաքացիները, որոնց նշանակել էր Ռուզվելտը, մշակեցին զինտեխնիկայի վերաբերյալ ծագրեր, սակայն ոչ մի քաղաքացիական անձ, պատերազմի կամ նավատորմի քարտուղար ռազմավարության ընդունման ժամանակ ձայնի իրավունք չունեին: Ռուզվելտը խուսափում էր [[ԱՄՆ Պետական դեպարտամենտ|պետդեպարտամենտից]] և բարձր մակարդակի դիվանագիտությունն իրականացնում էր իր օգնականների, հատկապես [[Հարրի Հոփկինս|Հարրի Հոփկինսի]] միջոցով<ref>{{cite book|last1=Fullilove|first1=Michael|title=Rendezvous with Destiny: How Franklin D. Roosevelt and Five Extraordinary Men Took America into the War and into the World|date=2013|publisher=Penguin Press|isbn=978-1594204357|pages=147–149}}</ref>:

Շատ [[Աֆրոամերիկացիներ|աֆրոամերիկացիների]], կաթոլիկների և հրեաների համար Ռուզվելտը համարվում էր հերոս<ref>{{cite web |url=http://www.jcpa.org/jl/vp509.htm |title=Jewish Vote in U.S. Elections |publisher=Jerusalem Center for Public Affairs |accessdate=February 7, 2010}}</ref>: Նա մեծ աջակցություն էր ստացել Ամերիկայում բնակվող չինացիների և ֆիլիպինցիների կողմից, սակայն ոչ ճապոնացիների, քանի որ պատերազմի ժամանակ նա ղեկավարում էր վերջիններիս [[Համակենտրոնացման ճամբար|համակենտրոնացման ճամբարները]]<ref>{{cite book |last=Odo |first=Franklin |title=The Columbia Documentary History of the Asian American Experience |url=https://books.google.comam/books?id=okFtdjfp9FgC&pg=PA5 |year=2002 |publisher=Columbia University Press |isbn=978-0-231-11030-3 |page=5}}</ref>: