«Էքզիստենցիալ հոգեթերապիա»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 4.
Հայտնի ժամանակակից էքզիստենցիալ հոգեբույժ [[Իրվին Դևիդ Յալոմ|Իրվին Յալոմը]] տարբերում է չորս խնդիր, որոնց հետ առնչվում է էքզիստենցիալ հոգեբուժությունն՝ ''մահ, մեկուսացում, ազատություն և ներքին դատարկություն'': Ըստ էքզիստենցիալ հոգեբուժության ներկայացուցիչների, անձի մնացյալ բոլոր հոգեբանական և վարքային խնդիրները դուրս են գալիս այդ հիմնական խնդիրների շարքից և միակ լուծումը, այդ հիմնական խնդիրների իմաստավորվածությունը կարող է հանգեցնել մարդու հանգստության և նրա կյանքը լցնել իմաստով<ref name="rockville">[http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK64939/ Rockville (MD): Substance Abuse and Mental Health Services Administration (US); 1999.]</ref>:
էքզիստենցիալ հոգեբուժության մեջ մարդու կյանքը դիտվում է որպես ներքին կոնֆլիկտների շարք, որոնց լուծումը տանում է կյանքի արժեքների վերաիմաստավորման, կյանքի նոր ուղիների որոնման, մարդկային անհատականության ձևավորմանը: Այդ ներքին կոնֆլիկտները և նրանցից հանգող տագնապները, [[դեպրեսիա]]ն, [[ապատիա]]ն, դիտվում են ոչ որպես խնդիրներ և հոգեբանական ընկճումներ, այլ որպես անձի զարգացման անհրաժեշտ փուլեր: Դեպրեսիան օրինակ դիտվում է, որպես կյանքի արժեքների կորուստ, որը բացում է կյանքի նոր արժեքների բացահայտման ճանապարհը: Տագնապը և անհանգստությունը դիտվում են որպես կարևոր ընտրություն կատարելու նշաններ, դրանք լքում են մարդուն, երբ ընտրությունը կատարված է լինում: Դրա հետ կապված էքզիստենցիալ հոգեբուժության
էքզիստենցիալ հոգեբուժությունը չունի համընդհանուր թերապիայի միջոցներ: Էքզիստենցիոնալ հոգեբուժության սիանսները սովորաբար ընթանում են երկխոսության ձևով թերապևտի և այցելուի միջև: Այդ դեպքում թերապևտը ոչ մի դեպքում հաճախորդին չի պարտադրում ոչ մի տեսակետ, այլ միայն օգնում է այցելուին խորը հասկանալ իրեն, կատարել սեփական ենթադրությունները, հասկանալ սեփական անահատական ընդունկությունները իր պահանջները կյանքի տվյալ փուլում :
| |||