«Սրբազան Հռոմեական կայսրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Երեսնամյա պտերազմում պարտությունը զրկեց կայսրությանը եվրոպական քաղաքական ասպարեզում առաջատար դիրքից, որն անցավ Ֆրանսիային: Նոր գերմանական կայսր Լեոպոլդ I, շարունակելով Իսպանիային աջակցելու ավանդական քաղաքականությունը, միաժամանակ սկսեց մերձենալ Անգլիայի և Հոլանդիայի հետ Ֆրանսիայի դեմ միասնական պայքար ծավալելու նպատակով: Լյուդավիկոս XIV ծավալապաշտական քաղաքականությունը հանգեցրեց կայսրությունից Ֆրանշ-Կոնտեի և ամբողջ Էլզասի անջատմամբ, սակայն Աուգսբուրգի լիգայի պատերազմում (1688—1697), շնորհիվ Նիդեռլանդներում դաշնակիցների ակտիվ գործողությունների, հաջողվեց դիմադրություն ցուցաբերել [[Պիրենեյներ|Պիրենեյների]] ուղղությամբ ֆրանսիացիների հետագա առաջխաղացմանը: Իսպանական ժառանգության համար պատերազմը (1701—1714) դարձավ Երեսնամյա պատերազմի համար Հաբսբուրգների ռևանշը՝ Արևմտյան Եվրոպայում ֆրանսական գերիշխանությունը փլուզվեց, Հարավային Նիդեռլանդները, Նեապոլը և Միլանն անցան ավստրիացի Հաբսբուրգների իշխանության տակ: Հյուսիսային ուղղության վրա ձևավորվեց Հաբսբուրգների, Լեհաստանի, Հանովերի և Բրանդենբուրգի համագործակցությունը Շվեդիայի դեմ, որի արդյունքում [[Հոլանդական պատերազմ]]ից (1672—1678) և Երկրորդ Հյուսիսային պատերազմից (1700—1721) հետո Բալթյան տարածաշրջանում շվեդական գերիշխանությունը վերջ տրվեց, իսկ կայսրության սահմաններից ներս նրա տիրույթների մեծ մասը (Առաջավոր Պոմերանիա, Բրեմեն և Ֆերդեն) բաժանվեց Բրանդենբուրգի և Հանովերի միջև: Գլխավոր հաջողությանը Հաբսբուրգները հասան հարավ-արևելյան ուղղության վրա. Օսմանյան կայսրության դեմ մի շարք արշավանքների արդյունքում XVII դարի վերջին քառորդին ազատագրվեցին Հունգարիան, Տրանսիլվանիան և հյուսիսային Սերբիան, ինչը հանգեցրեց կայսրերի քաղաքական հեղինակության և տնտեսական հենքի կտրուկ աճի: XVII դարի վերջերին - XVIII դարի սկզբներին Ֆրանսիայի և Օսմանյան կայսրության դեմ պատերազմները նաև հանգեցրեցին կայսերական հայրենասիրության վերակենդանացմանը և նորից դարձրեցին կայսեերական գահը գերմանական ժողովրդի ազգային ընդհանրության խորհրդանիշ:

 

 

Рейхстаг с 1662 года превратился в постоянно действующий орган, заседавший в Регенсбурге. Его работа отличалась достаточной эффективностью и способствовала сохранению единства империи. Активное участие в работе рейхстага принимал император Леопольд I, который последовательно проводил политику восстановления роли имперского престола и дальнейшую интеграцию сословий. Большую роль стала играть репрезентативная функция императорского двора в Вене, который превратился в центр притяжения дворян со всей Германии, а сам город — в главный центр имперского барокко. Укрепление позиций Габсбургов в наследственных землях, успешная политика династических браков и раздачи титулов и должностей также значительно способствовали подъёму влияния императора. В то же время процессы консолидации на имперском уровне накладывались на региональную интеграцию: в крупнейших немецких княжествах формировались собственный разветвлённый государственный аппарат, пышный княжеский двор, сплачивающий местное дворянство, и вооружённые силы, позволяющие курфюрстам проводить более независимую от императора политику. В период войн с Францией и Турцией значительно повысилась роль имперских округов, которые с 1681 года взяли на себя функцию набора армии, сбора имперских налогов и поддержания постоянных военных контингентов в империи. Позднее сложились ассоциации имперских округов, что позволило организовать более эффективную оборону имперских границ[66].