«Լարիսա Անտոնովա (Գենիյուշ)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ծնվել է [[1910]] թվ.-ի օգոստոսի 9-ին Ժլոբովցի Ոլպինսկիի շրջանում(ՈլկովիվսկՎոլկովիվսկ, Վոլկովիվսկյան շրջան Գրոդնենսկի գավառի, Հաղթանակի փողոց, տուն 40) հարուստ հողատիրոջ [[քրիստոնյա]]([[ուղղափառ]]) բազմազավակ ընտանիքում: Սովորել է լեհական դպրոցում, [[1928]] թվ.-ին ավարտել է Վոլկովսկյան լեհական գիմնազիան: Այս ընթացքում էլ ծանոթանում է համաշխարհային գրականությանը՝ լեհական, սկանդինավյան, անգլիական, դասական: Սկսում է գրել բանաստղծություններբանաստեղծություններ:

1935 թվ.-ի [[փետրվարի 3]]-ին ամուսնանում է ուսանող-բժիշկ Իվան (Յանկու) Գենիյուշայի հետ, ով սովորում էր Պրահայի Կարլովյան համալսարանում: [[1937]] թվ.-ին, որդու՝ Յուրիայի ծնվելուց հետո, ուղևորվում է ամուսնու մոտ՝ [[Պրահա]]: Այնտեղ Գենյուշայի հարևանն էր հեղինակ Լեսի Ուկրաինկայի քույրը՝ ԱլեկսանդրաԱլեքսանդրա Կոսաչ-Շիմանովսկայան, ում ստեղծագործությունները մեծ ազդեցություն են թողել Լարիսայի վրա: Իր առաջին բանաստեղծությունները Լարիսան հրապարակել է [[1939]] թվ.-ին բելարուսցիբելառուսցի էմիգրանտների բեռլինյան «Раніца» թերթում: [[1942]] թվ.-ին լույս է տեսնում իր առաջին բանաստեղծությունների ժողովածուն՝ «Ад родных ніў»՝ լցված կորցված հայրենիքի ապագայի մասին խոհերով, վերջինիս կարոտով:

Երբ [[1939]] թվ.-ին Կարմիր Բանակը մտավ Արևմտյան [[Բելառուս|Բելառուսի]] տարածք, հայրը՝ Անտոն Միկլաշեվիչը, գնդակահարվել է, իսկ մայրը և երկու քույրերը տեղափոխվել են [[Ղազախստան]]: [[1939]] թվ.-ին, [[Բելառուս|Բելառուսի]] նախագահ Վասիլիա Զախարկոյի համաձայնությամբ, Լարիսա Գենիյուշը դառնում է Բելառուսի Ազգային Հանրապետության կառավարության գշխավորգլխավոր քարտուղար արտերկրում: Նա հավաքում և կարգի է բերում Բելառուսի արխիվը, օգնում է Բելառուսից արտագաղթածներին, գաղթականներին ու ռազմագերիներին:

Որոշ պատմաբաններ համարում են, որ [[1941]] թվ.-ի [[հունիսի 27]]-ին Լարիսա Գենիյուշը ստորագրել է դիմում «Չեխիայի և Մորավիայի պրոտեկտորատների հետ» ուղղված [[Ադոլֆ Հիտլեր]]ին, որը սկսվում էր հետևյալ տողերով.

«Ես ոչինչ չեմ թաքցրել, քանի որ իմ մեղավորությունն այն էր, որ Օգնության կոմիտեին էի անդամագրվել, աշխատում էր գանձապահ: Դրանից չեմ հրաժարվել, բայց Կոգանը(քննիչ) ինձ մի անգամ ցույց է տվել կոմիտեի արխիվը, որը [[1942]] թվ.-ին «անհետացել» էր Երմաչենկոյի(Յուլիան Երմաչենկո՝ [[Պրահա|Պրահայում]] Բելառուսի օգնության կոմիտեի ղեկավար): Այդտեղ ես ապշեցի: ՀեռագրինՀեռագրում Բելառուսից ոչ ոք չէր ստորագրել, բայց տեքստի տակ կոկիկ դրված էին այն բելառուսցիների ստորագրությունները, որոնք և՛ եղել են, և՛ չեն եղել նիստում: Ինձ մոտ դա զզվանք առաջացրեց»:

Գերմանական գրավումից Չեխոսլովակիայի ազատվելուց հետո, Լարիսան ամուսնու և որդու հետ ապրում էր Պրահային մոտ Վիմպերկ քաղաքում: [[1948]] թվ.-ին Լարիսային և Իվանին ձերբակալում են: Նրանք գտնվում էին [[Չեխոսլովակիա|Չեխոսլովակիայի]] և [[Լվով|Լվովի]] բանտերում, իսկ [[1948]] թվ.-ի [[հոկտեմբեր]]ից [[Մինսկ|Մինսկի]] բանտում: Այստեղ Լարիսային հարցաքննում է Բելառուսի Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետության անվտանգության նախարար Լավրենտի Ցանավան:

1949 թվ.-ի փետրվարի 7-ին Լարիսային և Իվանին դատապարում են 25 տարվա ազատազրկման ուղղիչ-աշխատանքային ճամբարում: Այստեղ [[ՍՍՀՄ]] -ի կողմից ազատազրմանազատազկման չափը հասցվում է մինչև 8 տարի: Ամուսինները [[1956]] թվ.-ին դուրս են գալիս կալանավայրից:

Միկշաշևիչների''Միկշաևիչների ընտանիքի մյուս անդամների դաժան ճակատագիրը.'' Ղազախստանում մահացան մայրը և երկու քույրերը: Անդերսի բանակի զինվորԶինվոր եղբայր Անդերսը Իտալիայում Մոնտե-Կասսիոյի ճակատամարտում [[1944]] թվ.-ին [[հուլիսի 27]]-ին: Մյուս եղբայրը՝ Ռոստիսլավը, մահացավ 1945 թվ.-ի ապրիլին Բեռլինում, որոշ աղբյուրներում հիշատակվող Բեռլինի բանակում: