:Ֆաշիզմ քննադատվում էր նաև գաղափարական անազնվության համար<ref name="Aaron Gillette 2001. p. 17">Aaron Gillette. ''Racial Theories in Fascist Italy''. London, England; New York, New York: Routledge, 2001. p. 17.</ref>: Հիմնական գաղափարական անազնվության օրինակները դրսևորվում էին Իտալական ֆաշիզմում կապված նացիստական Գերմանիայի հետ հարաբերությունների փոփոխություններում<ref name="John Pollard 1998. p. 129">John Pollard. The Fascist Experience in Italy. Routledge, 1998. p. 129.</ref>: Հայտնի է, որ պաշտոնական արտաքին քաղաքականության դիրքորոշումները օգտագործում էին հռետորական [[գաղափարական հիպերբոլա]] ՝ արդարացնելու համար սեփական գործողությունները, չնայած, [[Դինո Գրանդի|Դինո Գրանդիի]] Իտալիայի արտաքին գործերի նախարար լինելու տարիներին երկիրը իրականացնում էր իրական քաղաքականություն և հեռու էր ֆաշիստական հիպերբոլայից<ref>H. James Burgwyn. ''Italian Foreign Policy in the Interwar Period, 1918–1940''. Greenwood Publishing Group, 1997. p. 58.</ref> : Իտալական ֆաշիզմը աջակցություն սկսեց ստանալ գերմանական նացիզմից սկսած 1920 ից մինչև 1934 թվականները և հատկապես աջակցությունը մեծացավ 1936 թվականին, քանի որ միայն նացիստական Գերմանիան չքննադատեց Իտալիայի կողմից [[Եթովպիա|Եթովպիայի]] զաթումը:
