«Էրվին Շրյոդինգեր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Շրյոդինգերի հիմնական հոդվածները, ունենալով հետևողականություն և հարմարություն, սկսեցին լայնորեն օգտագործվել քվանտային տեսության տարբեր խնդիրների լուծման համար։ Սակայն ֆորմալիզմն այդ ժամանակ այնքան էլ պարզ չէր։ Գլխավոր հարցերից մեհը, դրված Շրյոդինգերի աշխատանքի հիմքում, այն էր, թե ի՞նչն է տատանվում ատոմի ներսում, այսինքն [[ալիքային ֆունկցիա]]յի իմաստի և հատկության խնդիրը։ Իր հոդվածի առաջին մասում նա համարեց, որ դա [[Իրական թվեր|իրական]], միակ արժեքավոր և ամենուր երկու անգամ տարբերվող ֆունկցիա է, սակայն վերջին մասում թույլ տվեց [[Կոմպլեքս թվեր|կոմպլեքս]] նշանակության հնարավորություն։ Դրա հետ մեկտեղ այդ ֆունկցիայի քառակուսի մոդուլը նա մեկնաբանում էր որպես կոնֆիգուրացիոն տարածությունում [[էլեկտրական լիցք]]երի խտության բաշխում<ref name="Yang" /><ref name="Джем259" />։ Գիտնականը կարծում էր, որ այժմ մասնիկները կարելի է ներկայացնել՝ որպես [[ալիքային փաթեթ]]՝ կազմված սեփական ֆունկցիայիֆունկցիաների համախմբից, և այդպիսով ամբողջությամբ հրաժարվել կորպուսկուլյար պատկերացումներից։ Այդպիսի բացատրության անհնարինությունը շուտով պարզ դարձավ․ ընդհանուր առմամբ ալիքային փաթեթները անխուսափելիորեն ընդարձակվում են, ինչը հակադրության է ստեղծում էլեկտրոնների տարածման փորձում մասնիկների ակնհայտ կորպուսկուլյար վարքի մեջ։ Խնդրի լուծումը տրվեց [[Մաքս Բոռն]]ի կողմից, ով առաջարկեց ալիքային ֆունկցիայի հավանական մեկնաբանում<ref name="Джем275">{{книга|автор= М. Джеммер. |заглавие= Эволюция понятий квантовой механики |страницы= 275—277}}</ref><ref>Обсуждение противоречий шрёдингеровской интерпретации и возможности их разрешения см. в статье: {{статья|автор= J. Dorling. |заглавие= Schrödinger original interpretation of the Schrödinger equation: a rescue attempt |издание=Schrödinger: Centenary Celebration of a Polymath |ответственный= ed. C. W. Kilmister |место= Cambridge |издательство= University Press |год=1989 |pages= 16—40}}</ref>։

Ալիքային մեխանիկայի ֆորմալիզմի ավարտից հետո Շրյոդինգերը կարողացավ ստանալ մի շարք կարևոր արդյունքներ։ Արդեն 1926 թվականի վերջին, [[Քոմփթոնի էֆեկտ]]ի նկարագրման համար, նա օգտագործեց ամբողջ մեթոդիկան<ref name="Mehra856">{{статья|автор= J. Mehra. |заглавие= Erwin Schrödinger and the Rise of Wave Mechanics |pages= 856—857}}</ref>, նաև փորձ արեց միավորել քվանտային մեխանիկան և [[էլեկտրադինամիկա]]ն։ Հեռանալով [[Կլայն-Գորդոնի հավասարում|Կլայն-Ֆոկ‐Գորդոնի հավասարում]]ից, Շրյոդինգերը ստացավ [[էներգիա-իմպուլսի թենզոր]]ի արտահայտություն և պահպանման համապատասխան օրենք՝ [[Դը Բրոյլի ալիք|մատերիայի միասնական ալիքների]] և [[Էլեկտրամագնիսական ճառագայթում|էլեկտրամագնիսական ալիքներ]]ի համար։ Սակայն այդ արդյունքները, ինչպես և հաջորդ հավասարումները, կիրառելի չէին [[էլեկտրոն]]ի համար, քանի որ հնարավորություն չէին տալիս հաշվի առնել նրա սպինը (դա հետագայում արվեց [[Պոլ Դիրակ]]ի կողմից)։ Միայն տարիներ անց պարզ դարձավ, որ Շրյոդինգերի կողմից ստացված արդյունքները ճիշտ են զրոյական սպինով մասնիկների համար, (օրինակ՝ [[մեզոն]]ների համար)։ 1930 թվականին նա ստացավ Հայզենբերգի [[անորոշությունների սկզբունք]]ի միավորված արտահայտություն՝ ցանկացած ֆիզիկական մեծության զույգի համար։ Այդ տարում նա ինտեգրեց Դիրակի հավասարումը՝ ազատ էլեկտրոնի համար, գալով այն եզրահանգման, որ դրա շարժումը նկարագրվում է ուղղագիծ հավասարաչափ շարժման և փոքր ամպլիտուդայով շարժման բարձր հաճախականությամբ ցնցումներիտատանումների գումարով։ 1940-1941 թվականներին Շրյոդինգերը՝Շրյոդինգերը ալիքային մեխանիկայի շրջանակներում մանրմասնմանրամասն մշակել է ([[Շրյոդինգերի պատկերացում]]) ֆակտորիզացիայի մեթոդը՝ սեփական նշանակությամբարժեքներով խնդիրներխնդիրների լուծելուլուծման համար։ Այս մոտեցման էությունը կայանում է համակարգի [[Համիլտոնյան (քվանտային մեխանիկա)|համիլտոնյան]] համակարգի մեջ՝<nowiki/>ը երկու օպերատորների արտադրանքիարտադրյալի տեսքով ներկայացնելու մեջ<ref name="Коммент" />։