Ենթադրվում է, որ Հերը շնորհվել է [[Խորխոռունիներ]]ի տոհմաճյուղ Մաղխազունիներին, [[Արշակունիներ]]ի ժամանակաշրջանում հարևան [[Զարավանդ]] գավառի հետ միավորվել է մեկ վարչամիավորի մեջ։ [[Մարզպանական Հայաստան]]ում Պարսից արքունի կալվածք Հերի նկատմամբ վերահաստատվել են Խորխոռունիների իրավունքները։ Միջին դարերում Հեր և Զարավանդ գավառները հիմնականում հիշատակվում են միասին՝ Ռոտկանց անունով։ 870-ական թթ. Հերը մտել է Վասպուրականի իշխանության, [[885]]-ից թվականից հետո՝ [[Աշոտ Ա]] Բագրատունու տիրույթների մեջ։ Այնուհետև Հերն ընկել է օտար նվաճողների տիրապետության տակ, սակայն պահպանվել է հոծ [[հայ]] բնակչությունը։ [[1403]]-ին թվականին Հերով (Խոյով) անցած իսպանացի ուղեգրող Կլավիխոյի վկայությամբ, Վերին [[Հայաստան]]ի սահմանին գտնվող Խոյի բնակիչների մեծ մասը եղել են [[հայեր]]։ Սեֆյան [[Իրան]]ի կազմում Հերի տարածքում կազմավորվել է Խոյի խանությունը (համանուն կենտրոնով)։ 1827-ին թվականին ռուսական զորքն առժամանակ գրավել է [[Խոյ]]ի գավառի մեծ մասը։ 1828-29-ին1829 թվականներին գավառի հիմնական բնակիչների՝ [[հայեր]]ի մեծ մասը գաղթել է Արարատյան դաշտ։ Խոյում և գավառի վեց հայաբնակ գյուղերում բնակվող հայերի զգալի մասը բնաջնջվել է [[1918]]-ի թվականի թուրքական հարձակման ժամանակ։ [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]ից հետո [[Խոյ]]ում մնացած մոտ 500 տուն [[հայեր]]ը բնակվում էին քաղաքի պարիսպներից դուրս, Մահլա արվարձանում։
