«Արևապաշտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Արևապաշտությունը նաև էթնիկական կրոնական համակարգ է և արևի պաշտամունքը ներկայացնող շատ աստվածներ երկրպագվել են նույն անունով տարբեր ժողովուրդների մոտ հարյուրամյակներ շարունակ։ Ութուն, Շամաշը-Միջագետքի մշակույթում, [[Թեյշեբաինի|Թեշուբը]]-Փոքր Ասիական ժողովուրդներիմոտժողովուրդների մոտ, [[Հելիոս]] — հույների, Ապոլոն — հռոմեացիների, [[Միհր]]— Հայաստանում, իրանունԻրանում,Հնդկաստանում, [[Ռա]]<nowiki/>ն —Եգիպտոսում, Յառ կամ Յառիլո— Սլավոնների մոտ, Մոլոխը— Կարթագենում, Տոնատիուն— Ացտեկների և Մայաների մոտ, Ամատերասուն—<nowiki/>[[Սինտոիզմ|Ճապոնիայում]], [[Շամս]] -Եզդիների մոտ, Աարրան- արաբների մոտ։

ԱրևապաշտությունԱրևապաշտությունն իր արմատներով գնում է քաղաքակրթական մշակույթի խորքերը և կարող է ունենալ 18-19000 տարվա պատմություն, ավանդաբանորեն կապված է նախաջրհեղեղյան ժամանակների հետ։ Սա իր հերթին նշանակում է, այս քաղաքակրթության ավանդական կրոնական պատմությունը ունի իր նախաջրհեղեյաննախաջրհեղեղյան կրոնական հիմքերը։   Արևապաշտության գոյության մասին առաջինը տեղեկանում ենք Հին Կտակարանից, «Եվ ասաց Աստված` թող լույս լինի: Եվ լույս եղավ »<ref>Հին Կտակարան ,Ծննդոց 1։1-31</ref>։

Նոյը բարեպաշտ էր և կրում էր մեծ լույս լամ արև տիտղոսը <ref>Ա․Մկրտչյան,“Արեւապաշտական Տիեզերաշինություն” (Մաս 4-րդ) “Լուսանցք” թիվ 143, ապրիլի 2-8, 2010թ.</ref> ,ըստ Հին Կտակարանի մարդու կյանքը բաժանվում է երկու մասի, մինչև ջրհեղեղ և ջրհեղեղից հետո; Ջրհեղեղից հետո նոր մարդու համար աշխարըաշխարհը բաժանվեց երկու մասի ՝ այնտեղ որտեղ Արևն է և այնտեղ որտեղ արդյուքն է Արևի։ Բնապաշտության առարկան զգայական առումով միշտ ընկալելի է և շոշափելի է ֆիզիկապես որպես բնության արդյունք մարդու համար։ Բնապաշտության գլխավոր երևույնթներն են տարվա չորս եղանակները, արևի և մարդու փոխհարաբերությունըփոխհարաբերությունն այդ չորս եղանակային գոտիներում։ Բնապաշտությունը ձևավորել է որոշակի սկզբունքներ և ծեսեր որոնք ուղեկցում են արևին ձմեռային, գարնանային, ամառային և աշնանային եղանակային անցումների ժամանակ ։ Մինչև այժմ բնապաշտությունը հանդիսանում է մարդու կենցաղի մի մասը, իր սկզբնունքներով բնապաշտությանըբնապաշտությունը մեկ աստիճան ցածր է Արևապաշտությունից<ref> М.Элиаде «Очерки сравнительного религиоведения» М.,1995.</ref>։