Մայիսի 6-ին [[Նանտ]]ի համալսարանի ութ ուսանողներ, այդ թվում [[Դանիել Կոն-ԲենդինԲենդի]]ն և [[Ռենե ՌիսելըՌիսել]]ը, կանչվեցին կարգապահական հանձնաժողով: Որոշ ուսուցիչներ ուղեկցեցին նրանց՝ ի նշան աջակցության։
Ուսանողները անմիջապես արձագանքեցին ցույցը բռնի ուժով դադարեցնելու ոստիկանության որոշմանը․ սկսեցին սալաքարեր նետել և [[Բարիկադ|բարիկադներ]] կառուցել։ Այս իրադարձություններով վերսկսվեց ցուցարարների կալանավորումը, որով սկիզբ դրվեց ազատական կարգախոսների ստեղծմանը։ Բախումների ընթացքում շուրջ 300 ոստիկան վիրավորվեց և 422 ցուցարար ձերբակալվեց։
«Դասախոսների միության» նախագահ [[Ալեն ԳասմարըԳասմար]]ը որոշեց աջակցել ցուցարարներին։ Իսկ Կոմունիստական կուսակցության որոշ ձախ կազմակերպութունների անդամներ որոշեցին չաջակցել ցուցարարներին. ըստ նրանց, հեղափողությունը սկսվում է բանվորներից, այլ ոչ թե ուսանողներից, իսկ մարտի 22-ի դեպքերի մասնակիցների պահանջը որակեցին «երեխայական»։ Մի փոքր երկմտելուց հետո նրանք որոշեցին օժանդակել ցուցարարներին։ Մայիսի 7-ին Երիտասարդ կոմունիստների միության նախկին առաջնորդը ստեղծեց իր [[Ակսյոն (թերթ)|Ակսյոն]] թերթը, որին մասնակից էին Ռեսերը, Սինեն ինչպես նաև [[Ժան-Պոլ Դոլլեն]], [[Անդրե ԳլուսմանըԳլուսման]]ը և այլոք։ Այն մի շաբաթում վաճառվեց մոտ հարյուր հազար օրինակով<ref name=Gen>Hervé Hamon, Génération, I, Fayard, 1987, 497-500</ref>։
