'''Իսլանդական ճիմածածկ տներ''' (ըստ կառուցվածքի՝ գետնափոր կամ կիսագետնափոր տուն), հին ժամանակներում կառուցվել են Իսլանդիայում դժվար կլիմայի և այլ շինանյութի պակասության պատճառով՝ բնակչությանը ցրտից պաշտպանելու համար։ Այսպիսի տներն օգտագործվում էին 9-20-րդ դարերում։
Վիկինգներն, կառուցելով փայտե տներ, արագորեն ոչնչացրեցին կղզու անտառների մի մասը։ Հիմա Իսլանդիան հարուստ չէ անտառներով, իսկ այն անտառներն որն ունի, հիմնականում բաղկացած են սոճիներից, որոնք այդքան էլ հարմար չեն շինարարության համար։ Նոր ծառեր բերել Իսլանդիան նույնպես չկարողացավ, քանի որ չուներ բավարար քանակով նավեր բեռնափոխադրման համար:
Տները հետևյալ տեխնոլոգիայով էին կառուցվում․ շինհրապարակում մի հատված
Дома строились по следующей технологии: на площадке выкладывался пол большими плоскими камнями. На них ставился деревянный каркас, который должен был нести нагрузку от дёрна. Этот каркас имел проёмы под окна и двери. Каркас обкладывался дёрном в несколько слоёв. Внутри дом имел несколько помещений. В самом большом помещении размещался очаг, в одном из помещений размещался домашний скот (причём пол в том помещении делался несколько ниже, таким образом использовалось и тепло животных). В XIV веке дома из дёрна претерпели эволюционное изменение — вместо одного большого дома стали строить несколько мелких, связанных между собой.
Дома из дёрна строились полузаглублёнными.
К недостаткам таких домов, в первую очередь, можно отнести высокую влажность.
