«Ալդո Վալետտի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ալդո Վալետտի''' ({{lang-it|Aldo Valletti}}, (12 հունիսի [[1930 թվական]], [[Հռոմ]], [[Իտալիա]] — 24 ապիլիր [[1992 թվական]], [[Հռոմ]], [[Իտալիա]], ըստ այլ տեղեկությունների՝ ինչ֊որ տեղ Լացիոյում) , իտալացի դերասան, ով խաղացել էմի շարք դերեր, առավելապես դիպվածային, և իտալական կատակերգություններում։ Առավել ճանաչում է ձեռք բերել, նկարահանվելով Պեռ Պաոլո Պազոլինիի «[[Սալո, կամ Սոդոմի 120 օրը]]» ֆիլմում (1975)

Աշխատել է լատիներենի ուսուցիչ<ref>Schwartz Barth David. Pasolini requiem. New York: Pantheon Books, 1992</ref>։ Ըստ Ուբերտո Պաոլոյի վկայության, «նախկին սեմինարիստ, ով չի դարձել քահանա, նա մինչև 25- 30 տարեկանը շարունակել է կրկնել լատիներենը և այցելել է Հռոմի օպերայի թատրոնը, կամ Չինեչիտտու»<ref>Quintavalle Uberto Paolo. Giornate di Sodoma. Milano: SugarCo,1976</ref>(Հռոմից ոչ հեռու քաղաք) ։

Սերը դեպի ֆիլմը նրան բերել է նկարահանման հրապարակ, որտեղ նրան հասել են մասայական դերեր, շնորհիվ հատուկ արտաքինի, գրեթե միայն ծաղրանկարային դերեր։ Առաջին անգամ հայտնվել է Դինո Ռիզի «Աղքատներ, բայց գեղեցիկներ» ֆիլմում։ 1974 թվականին նկարահանվել Պաոլո Կավարիի «Խխունջը» (Il lumacone, 1974) ֆիլմի էպիզոդներում․ «Սևազգեստ կնոջ բույրը» (Il profumo della signora in nero, 1974) ֆիլմում, որտեղ հայտնվել է ընդամենը հինգ վարկյան, մասայական տեսարանում, խաղալով մարդակերներից մեկի դերը, «Վաճառվող ոստիկնանները» («Il poliziotto è marcio», 1974) նրա ևս մեկ ֆիլմերից է առանց խոսքերի, կոնֆերանսի մասայական տեսարանում, այստեղ նույնիսկ ցույց չեն տալիս նրա դեմքը։

Չնայած«Սալո» ֆիլմում նկարահանվել են շատ անփորձառու դերասաններ, Վալետտիի անփորձությունը հատուկ շեշտել է դերասան Էցիո Մաննին 2007 թվականին հարցազրույցի ժամանակ, ով նկարահանվել է կոլլաբորացիոնիստի դերում․ «Վալետտին (կյանքում) եղել է նույն անշնորհքը, ինչպես իրեն տեսնում ես «Սալո» ֆիլմում։ Նա եղել է քաղցր, վախեցնող, օրերով փակվել է հյուրասենյակում և դուրս չի եկել այնտեղից։ Ասում էր, որ իրեն պետք պատրաստվել հաջորդ օրվան (նկարահանումների) , հետո եկել է նկարահանման հրապարակ և ամեն ինչ շփոթել է։ Կրկնել է, դանդաղեցրել։ Երբ նա պետք է տանջեր երիտասարդներին տաք մոմով, նրա ձեռքերը դողում էին։ Իմ հերոսի սպանության էպիզոդում, նա չի կրակել հրացանից, ձախողում»<ref>Pasolini e gli altri, dall’anti-inferno privato ai gironi di Salò, Sergio Sciarra — Il Riformista, 2007</ref>։

1976 թվականին խաղացել է իր ամենահիշվող մասայական դերը, բոբդելի այցելույի դեր Տինտո Բրասսի «Կիտտիի սրահը» ֆիլմում։ Դրանից հետո եղել են մի շարք մասայական դերեր, որոնցից ամենավառերը երեք ֆիլմերում են, «L’educanda» , «Pasqualino Settebellezze» , «Tutto suo padre» ։ Վերջին ֆիլմը, որում նա հայտնվել է, եղել է փոքր դեր «Arrivano i gatti» (1980) ֆիլմում, որտեղ նրա մասին չի նշվում նույնիսկ վերջաբանում։ Եվս մեկ դեր առանց խոսքերի, խաղացել է խնջույքի հյուրերից մեկի դերը, որտեղ հյուրերը կազմակերպում են մրցույթ։ Դրանից հետո Վալլետին ընդմիշտ հեռանում է կինոյից։