«Ուիլյամ Բլեյք»–ի խմբագրումների տարբերություն

1889 թվականին, ֆրանսիական Հեղափոխության սկզբնական շրջանում, հրատարակվում է նրա բանաստեղծությունների հավակածուն ''«Անմեղության Երգեր»'', իսկ 1794 թվականին ՝''«Հմտության Երգեր»'' հավաքածուն, որտեղից էլ բանաստեղծությունները գրվել են բանաստեղծի արդեն յակոբինյան ահաբեկման և հիասթափության ժամանակ, Հեղափոխության շրջանում։

1772 թվականի, օգոստոսի 4, Բլեյքը ընդունվում է 7-ամյա փորագրչական ուսուցմանը Գրեյթ Քուին Սթրիթ հասցեով ՝հասցեով՝ փորագրող [[Ջեյմս Բեսայեր]]ու մոտ։ Այդ ժամկետի ավարտմանը, երբ նրա 21 տարին արդեն լրացած կլիներ, նա պետք է դառնար պրոֆեսիոնալ փորագրող։ Բայց չի եղել ոչ մի նվաճում, որը չէր զուգորթվում լուրջ անհամաձայնությամբ կամ էլ վեճով ուսուցչու և աշակերթի միջև։ Սակայն Բլեյքի կենսագիրը՝ [[Փիթեր Աքրոյդ]]ը նշում է, որ հետագայում Բլեյքը կնշի Բեսայերի անունը իր հակառակորդների ցուցակում, բայց կարճ ժամանակ հետո կջնջի։ Պատճառն այն էր, որ Բեսայերի փորագրելու ոճն արդեն համարվում էր հնացած և նրա աշակերտին այն ոչ մի փորձ չէր հաղորթում, ինչը վատ կարող էր անդրադառնալ Բլեյքի ապագա ճանաճման գործին։ Ի հարկե Բլեյքը դա լավ հասկանում էր։

Հետագայում, բացի գրելուց և կարդալուց, Բլեյքը սովորեցնում է կնոջը նաև փորագրելու արվեստի։ Իր ամբողջ կյանքի ընթացքում նա կհասկանա, թե ինչքան անգին է նրա համար կնոջ օգնությունը և աջակցությունը։ Անթիվ անհաջողությունների շարքում Քեթրինը չի թողնի, որ մարի ամուսնու ոգեշնչման հուրը նաև մասնակից կլինի նրա բազմաթիվ պատկերների տպման գործին։ Մոտավորապես այդ ժամանակին էլ '''Ազգային Պատկերասրահի''' հիմնադիրներից մեկը՝ [[Ջորջ Քամբերլենդ]]ը դառնում է Բլեյքի աշխատանքների երկրպագու։ Բլեյքի առաջին բանաստեղծություների հավաքածուն ՝ ''«Բանաստեղծական ուրվանկարները»'', հրատարակվել են 1783 թվականին<ref>Reproduction of 1783 edition: Tate Publishing, London, ISBN 978-1-85437-768-5</ref>: Հոր մահից հետո, 1784 թվականին, Ուիլյամը եղբոր հետ՝ Ռոբերտի, բացում են տպագրատուն և սկսում են աշխատել [[Ջոզեֆ Ջոնսոն]]ի ՝ ռադիկալ հրատարակչի հետ։ [[Ջոզեֆ Ջոնսոն]]ի տունը<ref>Ackroyd, Peter, ''Blake'', Sinclair-Stevenson, 1995, p. 96</ref> եղել էր ինտելիգենցիա հանդիպման վայր։ Նրանց մեջ լինում էին այն ժամանակվա հեղինակավոր անգլիական դիսիդենտներ՝ աստվածաբան [[Ջոզեֆ Պրիստլի]]ի, փիլիսոփա [[Ռիչարդ Փրայս]], նկարիչ [[Ջոն Հենրի Ֆուսել]]<ref>[http://www.arthistoryarchive.com/arthistory/romanticism/Henry-Fuseli-William-Blake.html Biographies of William Blake and Henry Fuseli], retrieved on 31 May 2007.</ref>, ֆեմինիստուհի [[Մերի Ուոլսթոունքրաֆթ]] և ամերիկյան հեղափոխող [[Թոմաս Փեյն]]: [[Ուիլյամ Վորդսվորթ]] և [[Ուիլյամ Գոդվին]]ի հետ միասին, Բլեյքը մեծ հույսեր էր կապում [[Ֆրանսիական մեծ հեղափոխություն|Ֆրանսիական]] և [[Անկախության պատերազմ Հյուսիսային Ամերիկայում (1775-1783)|Ամերիկյան]] հեղափոխության հետ և կրում էր Փրյուգիական գլխարկ ի նշան Ֆրանսիական հեղափոխողների հետ համապարտ լինելը։ Սակայն հիասթափություն է ապրում '''Ռոբեսփիերի''' և '''Ահաբեկման Տիրապետություն''' ծաղկման շրջանում Ֆրանսիայում։ 1784 թվականին Բլեյքը ևս ստեղծում է , բայց ավարտին չի հասցնում ''' «Կղզի լուսնի վրա» ''' իր ձեռագրությունը։

Բլեյքը պատկերազարդում է [[Մերի Ուոլսթոունքրաֆթ]]ի ''«Անեղծ պատմվածքներ իրական կյանքից»'' գիրքը։ Համարվում է, որ նրանք իբրև կիսում էին սեռերի հավասարության և ամուսնության ինստիտուտի տեսակետները , բայց ոչ մի փաստացի վկայություն չկա, որ նրանք հանդիպել էին։ 1793 թվականին լույս է տեսնում '''Ալբիոնի դստեր տեսիլքներ''' և հետևում է Բլեյքի քննադատումը աբսուրդ բռնի ժուժկալությանը, ամուսնության առանց սիրո, և կանգնում է կանացի իրավունքների պաշտպանությանը։

Բլեյքի խնդիրները իշխանության հետ գագաթնակետին էին հասել օգոստոսին, 1803 թվականին, երբ նա կռվի էր մտել ռազմիկ ՝ռազմիկ՝ Ջոն Սքոֆիլդի<ref>Wright, Thomas. ''Life of William Blake''. 2003, p. 131.</ref> հետ։ Բլեյքին մեղադրում էին ոչ միայն հարձակման մեջ, այլ նաև խռովության կազմակերպման մեջ ընդդեմ թագավորի։ Ջոն Սքոֆիլդը հայտարարել էր, որ Բլեյքը բացականչում էր. «Անիծված լինի թագավորը: Բոլորդ էլ նրա ստրուկներն եք»: Չիչերսթերյան արտագնած նստաշրջանի երդվյալների դատարանը ճանաչում է Բլեյքին անմեղ։ Սասեքսյան քաղաքային թերթը հաղորդում է. «Այնքան բացահայտ էր անցած կազմակերպված դեպքը, որ մեղադրյալը անմիջապես անմեղ էր ճանաճվել»:

Հոգեվերլուծող Ջուն Սինգերը գրում էր այն մասին, որ Բլեյքի ուշ աշխատանքները իրենցով ներկայացնում են գրողի մտքի զարգացումը, առաջին անգամ արտացոլված իր կողմից վաղ ստեղծագործություններում, հատկապես հիրավի մի մարդասիրական մտքում՝ միաձուլել հոգին և մարմինը։ Բլեյքի հետազոտության ընդլայնված մանրամասնված հրատարակման ավարտական մասում ՝մասում՝ Արատավոր Աստվածաշունչ անվան ներկո, գրողի ուշ աշխատանքները անվանվել էին «Դժողքի Աստվածաշունչը», հիշատակված «Դրախտի և Դժողքի Ամուսնության» մեջ, դատելով Բլեյքի՝ «Երուսաղեմ», վերջին բանաստեղծության մասին։

, վկայում է, հատկապես, իր ավելի ուշ ստեղծագործություների հերոսի՝Ուրիզենիհերոսի՝ Ուրիզենի մարդասիրության բնավորության մասին<ref>''William Blake'', Murry, p. 168.</ref>:

Պիեր Բերգերը նշում է, որ ըստ Բլեյքին, ազատ սիրո թշնամին հանդիսանում է «խանդն ու եսապաշտությունը»: «Մոլորված Դուստրեր» կարդալուց հետո նա գրում է. «Սիրո գաղտնիքը ամուսնության մեջ՝ դա նույնպիսի աբսուրդ է, ինչը լույսը պահել գրվանի տակ...ամուսնական սերը՝ դա ընդամենը սեր է ինքն իր հանդեպ», որը ըստ Բլեյքի , ստեղծելով Դժոխքը, արհամարհում է Դրախտը։ Այլ բառերով նույն բան էլ ասում Մերի Ուոլսթոունքրաֆթը, ով ինչպես և նա, դնում է կիրքը վերաբերմունքից վեր.

Հենց այս տեղ է Բլեյքը առաջին անգամ տալիս իր տեսության բացատրությունը, առ այն, որ օրենքը ՝օրենքը՝ չարիք է, որովհետև նա սահմանափակում է մարդկային ցանկությունները և արգելում է ուրախանալ։ Այս տեսությունը դարձավ արժեքների ամբողջ համակարգի հիմքն և Բլեյքը անդադար արտահայտում էր դա ամեն հնարավոր միջոցներով, գլխավորապես՝ բունտ բարձրացնելով ամուսնության կապերի դեմ և հանդես գալով ազատ սիրո մոլեգին կողմնակից։

Մենք տեսնում ենք, որ գլխավոր հերոսուհին՝ '''«Ալբիոնի Դուստրեր Տեսիլքում»''', ազատ սիրո մոլեգին պաշտպան է, սակայն պոեմի վերջում դառնում է ավելի զգուշավոր, քանզի նա հասկանում և բացահայտուն է սեքսուալության մութ կողմը։ «Մի՞ թե այն, ինչ կարող է ընպել ուրիշին մինչև վերջին կաթիլը ( հատակը), սպունգի նման նետծծելով հեղուկը, հենց սերն է»: Մանգուս Անկարյոն նաև նշում է, որ Մերի Ուոլսթոունքրաֆթ՝ հոգևորված Բլեյքով, նույնպես զարգացրել էր իր մեջ նախազգուշություն սեռական հարաբերությունների հանդեպ իր հետագա կյանքում։ Ֆոսթեր Դեմոնը գրում էր, որ ըստ Բլեյքի հասկացությանը, հասարակության՝ ազատ սիրո մտքի էություն ծանոթացնող/ հասկացնող գլխավոր խոչընդոտն էր հանդիսանում է մարդկային անբարոյական բնությունը և, ոչ միայն հասարակության հասարակ անհանդուրժողականությունը և խանդը, այլ նաև կեղծ և երկերեսանի մարդկային հաղորդակցության կապը։ Թոմաս Ռայթի «Ուիլյամ Բլեյքի կյանքը» գիրքը, թողարկված 1928 թվականին, ամբողջովին նվիրված էր Բլեյքի ազատ սիրո դոկտրինային. հիշատակում է Բլեյքի արտահայտված միտքը, առ այն, որ ամուսնությունը պետք է պրակտիկայում թույլ տա ստանալ հաճույք սիրուց, բայց իրականության մեջ, դա հաճախ այդպես չէ, որովհետև լինել նշանված/ամուսնացած՝ զույգի հասկացության մեջ, մոռացնել է տալիս ամեն ուրախությունը։

Բլեյքը չէր ընդունում Հոգու և Մտքի իրարից անջատված լինելը՝ ենթարկվող հոգու օրենքին, սակայն դիտելով մարմինն որպես հիմք, իսկ հոգին որպես շարունակություն, որը բխում է «ճանաչման կարողության« զգացմունքից։ Այսպիսով, մարմնական ցանկությունների մերժումը որին հատուկ ուշադրություն է դարձնում քրիստոնեությունը ՝քրիստոնեությունը՝ դա կրկնակի սխալմունք է, որը առաջացել է սխալ պատկերացում կազմված հոգու և մարմնի փոխկապակցվածությունների միջև. մի ստեղծագործության մեջ Սատանան ներկայացված է որպես «սխալ վիճակ» և որպես փրկության հասնելու անկարողություն։