'''Վազգեն Արտաշեսի Հակոբյան''' ([[փետրվարի 14]], [[1913]], Լեռնանցք (այժմ՝ գյուղ [[Լեռնագյուղ]], [[ՀՀ]] [[Շիրակի մարզ]]ում)-[[մայիսի 5]], [[1982]], [[Երևան]]), պատմաբան, աղբյուրագետ։ Պատմական գիտությունների դոկտոր ([[1967]] թ.), պրոֆեսոր ([[1972]] թ.)։
== Աշխատությունները ==
[[1941]] թվականին ավարտել է [[ԵՊՀ]] պատմության ֆակուլտետը։ [[1969]]-[[1974]] թթ.-ին դասախոսել է [[Կիրովական]]ի մանկավարժական ինստիտուտում, [[1971]]-[[1982]]-ին՝թվականներին՝ [[ՀԽՍՀ]] ԳԱ պատմության ինստիտուտի բաժնի վարիչ։ Ուսումնասիրությունները վերաբերում են հայ ժողովրդի միջնադարյան պատմության, [[18-րդ դար]]ի հայ ազգային-ազատագրական շարժման խնդիրներին, տարբեր աղբյուրների քննությանը։ «Մանր ժամանակագրություններ [[13-րդ դար|13]]-[[18-րդ դար|18]] դարեր» (հատոր 1-2, [[1951]]-[[1956]]) ժողովածուում ներկայացրել է 85 ժամանակագրություն, որոնց մեծ մասն առաջին անգամ դրել է շրջանառության մեջ։ Կազմել և հրատարակել է «[[Կանոնագիրք Հայոց]]»-ի երկու հատորները ([[1964]]-[[1971]], Մեսրոպ Մաշտոցի անվան մրցանակ, 1974 թ.), «Հայերեն ձեռագրերի ԺԷ դարի հիշատակարանները» (հատոր 1-3, [[1974]]-[[1984]], 1-ին հատորը՝ Ա. Հովհաննիսյանի հետ), մասնակցել [[18-րդ դար]]ի հայ-ռուսական հարաբերությունների պատմությանը նվիրված փաստաթղթերի («Հայ-ռուսական հարաբերությունները 18-րդ դարի առաջին երրորդում», հատոր 2, մաս 1-2, [[1964]]-1967թթ1967 թթ. , [[ռուսերեն]]) և «Մեսրոպ Մաշտոց» ([[1962]] թ.) ժողովածուների ստեղծմանը։
