«Ջոակինո Ռոսսինի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ջոակինո Անտոնիո Ռոսինի''' ({{lang-it|Gioachino Antonio Rossini}}; {{ԱԾ}}), իտալացի կոմպոզիտոր:կոմպոզիտոր։ Գրել է 39 օպերա, հոգևոր և կամերային երաժշտություն:երաժշտություն։

Ջոակինո Ռոսինին ծնվել է [[1792]] թվականին իտալական [[Պեզարո]] փոքրիկ քաղաքում:քաղաքում։ Ռոսինիի հայրը գալարափողահար էր, մայրը՝ երգչուհի և տղան մեծացավ երաժշտական միջավայրում:միջավայրում։ Հենց որ ի հայտ եկավ տղայի երաժշտական տաղանդը, նրան ուղարկեցին [[Բոլոնիա]]՝ Անջելո Թեզեի մոտ՝ ձայնը մշակելու:մշակելու։ [[1807]] թվականին Ռոսինին սկսեց կոմպոզիցիայի դասեր ստանալ աբբա Մատեի մոտ՝ Բոլոնիայի Ֆիլհարմոնիկ լիցեյում, բայց ընդհատեց ուսումը, հենց որ անցան պարզ կոնտրապունկտի դասերը, քանզի Մատեի կարծիքով, վերջինիս տիրապետումը լիովին բավարար էր օպերա գրելու համար:համար։

Ռոսինիի առաջին փորձը եղավ «Ամուսնական օրինագիծ» (իտալ. La cambiale di matrimonio, [[Վենետիկ]]ի «Սան Մոզե» թատրոնում, [[1810]] թ.) մեկ գործողությամբ օպերան, որն իր վրա փոքր ուշադրություն հրավիրեց, ինչպես երկրորդը՝ «Տարօրինակ պատահար» (իտալ. L'equivoco stravagante, Բոլոնիա, [[1811]] թ.): Սակայն այնքանով դուր եկան, որ Ռոսինին գործի լծվեց և [[1812]] թվականին արդեն գրեց հինգ օպերա:օպերա։ Հաջորդ տարի Վենետիկի «[[Լա Ֆենիչե]]» թատրոնի բեմում բեմադրվեց «[[Տանկրեդ]]»-ը, ապա «[[Իտալուհին Ալժիրում]]» օպերան, որոնք մեծ հաջողություն ունեցան:ունեցան։

Բայց Ռոսինիին մեծ հաղթանակ բերեց [[Հռոմ]]ի «Արջենտինա» թատրոնում [[1816]]-ին բեմադրված նրա «[[Սևիլյան սափրիչ (օպերա)|Սևիլյան սափրիչը]]»: Օպերան Հռոմում դիմավորեցին մեծ անվստահությամբ, քանի որ մարդիկ համարձակություն համարեցին այն, որ ինչ-որ մեկը հանդգնել է [[Ջովանի Պաիզիելլո]]յից հետո նույն սյուժեով օպերա գրել:գրել։ Ռոսինիի օպերայի առաջին ներկայացումը նույնիսկ սառն ընդունեցին:ընդունեցին։ Երկրորդ ներկայացումը, թեև թևաթափված Ռոսինին չղեկավարեց, հակառակը, ունեցավ արբեցնող հաջողություն:հաջողություն։ Հասարակությունն այդ առիթով նույնիսկ ջահերով երթ կազմակերպեց:կազմակերպեց։

Նույն տարում [[Նեապոլ]]ում հաջորդեց «Օթելլո» օպերան, որում Ռոսինին բոլորովին դուրս մղեց recitativo secco (վոկալ երաժշտական ձև, որը չունի սիմետրիկ ռիթմ), ապա «[[Մոխրոտը (օպերա)|Մոխրոտը]]»՝ Հռոմում և «Գող կաչաղակը» [[1817]] թվականին Միլանում:Միլանում։ [[1815]] – [[1823|23]] թվականներին Ռոսինին պայմանագիր կնքեց թատերական ձեռնարկատեր Բարբայայի հետ, ըստ որի տարեկան 12 հազար լիրա վարձատրության դիմաց պարտավորվեց ամեն տարի երկու նոր օպերա գրել:գրել։ Այդ շրջանում Բարբայայի ձեռքին էին ոչ միայն Նեապոլի թատրոնը, այլև [[Միլան]]ի «[[Լա Սկալա]]» թատրոնը և [[Վիեննա]]յի Իտալական թատրոնները:թատրոնները։

[[1821]] թվականին Ռոսինին ամուսնացավ երգչուհի Իզաբելլա Կոլբրանի հետ:հետ։ [[1823]] – ին Լոնդոնի թագավորական թատրոնի տնօրենի հրավերքով կոմպոզիտորը մեկնեց [[Միացյալ Թագավորություն|Մեծ Բրիտանիա]], որտեղ նրան հինգամսյա աշխատանքի դիմաց վճարում են 7000 [[ֆունտ սթերլինգ]]: [[1824]] –ին Ռոսինին [[Փարիզ]]ում ստացավ Իտալական թատրոնի տնօրենի պաշտոնը:պաշտոնը։

Ռոսսինիի օպերային երկու գլուխգործոցները իտալական երաժշտական թատրոնի ավանդույթային՝ կոմիկական և հերոսական ժանրերում հեղինակի որոնումների գագաթն են մարմնավորում:մարմնավորում։ Եթե «Սևիլյան սափրիչը» ամբողջացնում, ավարտում է [[բուֆֆա]] օպերայի զարգացումը, ապա «[[Վիլհելմ Տելլ (օպերա)|Վիլհելմ Տելլ]]»-ով դրվում է 19-րդ դարի հերոսական-ռոմանտիկական օպերայի սկիզբը:սկիզբը։

Ստեղծագործական առաջին փուլում Ռոսսինին տարվեց կոմիկական ժանրով:ժանրով։ Մինչ [[1816 թ]]-ը Ռոսսինիի գրած 16 օպերաներից 9-ը բուֆֆա էին:էին։ Այս ժանրով ստեղծագործելն ավելի հեշտ էր ստացվում, քան հսրոսական ժանրով:ժանրով։ Պատճառը հավանաբար բուֆֆա օպերայի բնույթի (որը տիպիկ ժանր էր երրորդ դասի համար)և Ռոսսինիի էության ներքին նմանությունն էր:էր։ Ռեալիստիկ-կենցաղային սյուժեն, անհոգ հումորը, գործողությունների զարգացման դինամիկան և ամենակարևորը՝ երաժշտական լեզվի ժողովրդայնությունը շատ մոտ էին կոմպոզիտորի տաղանդին:տաղանդին։ Ռոսսինին մնաց որպես բուֆֆա օպերայի անգերազանցելի վարպետ, [[Բեթհովեն]]ը խորհուրդ էր տվել նրան (նրանք հանդիպել էին [[Վիեննա]]յում, [[1822]] թ-ին) ստեղծագործել միայն կոմիկական ժանրում՝ վստահեցնելով, որ այլ կերպ ստեղծագործելու բոլոր փորձերը բռնություն կդառնան սեփական էության դեմ:դեմ։ Իր վերջին կոմիկական ստեղծագործությունից 40 տարի անց հեղինակը գրեց «[[Տոնական մեսսա]]ն» , որտեղ կան հումորային տարրեր (հումորային դիմելաձև [[Աստված|Աստծուն]], որտեղ խոսում էր իր մասին, թե ինքը ստեղծվել է կոմիկական թատրոնի համար): Ռոսսինիի բնավորության ամենավառ գծերից էին խանդավառությունը ու կենսուրախությունը և անսպառ սրամտությունը:սրամտությունը։