«Միրեյ Մատյո»–ի խմբագրումների տարբերություն

Միրեյ Մատյոն ծնվել է 1946 թվականին ֆրանսիական Ավինյոն քաղաքում։ Ընտանիքի 14 երեխանից առաջինն էր, ամենափոքր եղբայրը ծնվեց, երբ նա արդեն տեղափոխվել էր Փարիզ։ Հայրը`Հայրը՝ Ռոջերը, բնիկ Ավինյոնից էր, մայրը`մայրը՝ Մարսել-Սոֆին (ծնված Պուարերում), Դունկիրկից էր և Ավինյոն էր եկել որպես [[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ]]ի փախստական`փախստական՝ 1944 թվականին տատիկի մահից և մոր անհետանալուց հետո։ Ռոջերը հոր հետ աշխատում էր Սան Վերան գերեզմանատան մուտքի մոտ տեղակայված քարի արհեստանոցում։ Մատյո ընտանիքի 5 սերունդներ եղել են որմնադիրներ։ Այսօր այդ խանութը կոչվում է « La Marbrerie Mathieu-Mardoyan» և շարունակում է պատկանել ընտանիքին։ Մատյո ընտանիքն ապրում էր աղքատության մեջ, մինչև 1954 թվականին տեղափոխվում են գերեզմանատան շրջակայքի Մալպեյնե բնակավայրը։ 1961 թվականին տեղափոխվում են քաղաքի հարավ-արևելյան հատվածի Croix des Oiseaux –ի ավելի մեծ բնակարան։

Ռոջերը երազում էր երգիչ դառնալ, սակայն հայրը`հայրը՝ Արկադը, դեմ էր և որդուն հորդորում էր իր երեխաներից մեկին եկեղեցում իր հետ երգել սովորեցնի։ Միրեյը իր օպերային կատարումն ընդգրկել է1968 թվականին Սուրբ Ծննդյան ալբոմում։ Միրեյը առաջին անգամ հանդիսատեսի դիմաց վճարովի հանդես է եկել Սուրբ Ծննդյան գիշերը 1950 թվականին`թվականին՝ որպես մրցանակ ստանալով սառնաշաքար։ Վճռորոշ պահ էր, երբ տեսավ [[Էդիթ Պիաֆ]]ին հեռուստացույցով երգելիս<ref>[http://www.francebleu.fr/evenements/musique/mireille-joue-domicile-1898140 Mireille Mathieu fête son demi siècle de chanson par deux récitals dans sa ville natale.]</ref>։

Դիսլեքսիայի պատճառով դպրոցում լավ չէր սովորում և լրացուցիչ մեկ տարի ևս պահանջվեց այն ավարտելու համար։ Ի ծնե ձախլիկ էր, և ուսուցիչները հաճախ քանոնով հանդիմանում էին, երբ նկատում էին, որ ձախով է գրում։ Միրեյը դարձավ աջլիկ, չնայած ձախ ձեռքը բավականի շարժուն է նույնիսկ երգելիս։ Ունի բացառիկ հիշողություն և երբեք չի օգտվում հուշարարից։ 1960 թվականին`թվականին՝ 14 տարեկանում թողեց ուսումը և սկսեց աշխատել արվարձանի հարավ-արևելյան հատվածի տեղական գործարաններից մեկում`մեկում՝ միաժամանակ օգնելով ընտանիքին և վճարելով իր երգերի դասերի դիմաց։ Աշխատավայրում հայտնի էր դարձել ընդմիջումներին կամ աշխատանքի ընթացքում երգելով։ Ծնողների նման նա ցածրահասակ է`է՝ 1.52 սմ։ Քույրը`Քույրը՝ Մոնիկան, (ծնված 1947) նրա հետ աշխատում էր գործարանում։ Գործարանի փակվելուց հետո քույրերի`քույրերի՝ Մոնիկայի և Քրիստինայի հետ Միրեյը ամառային ճամբարում աշխատում էր որպես երիտասարդների խորհրդատու, մինչև իր փառքին հասնելը։ Հենց այս ճամբարում էր, որ գնչուն գուշակեց նրա ճակատագիրը։

Միրեյը կաթոլիկ է, նրա բարեխոսը Սուրբ Ռիտան է։ Նա երկյուղում էր բեմից և հաճախ կարելի էր տեսնել`տեսնել՝ ինչպես է խաչակնքվում նախքան բեմ դուրս գալը։

Միրեյը իր կարիերան սկսել է մասնակցելով Ավինյոնի ամենամյա երգի մրցույթին “On Chante dans mon Quartier” («Երգում ենք իմ հարևանությունում»). Լուսանկարաները պատկերում են այդ մրցույթը`մրցույթը՝ էժանագին վարագույրներ, մեկ լուսարձակ, 20 ոտնաչափ տարածքով բեմահարթակ, որտեղ տեղավորվում էին երգիչը, մեծ դաշնամուրը և երաժիշտները։ Հանդիսատեսները հիմնականում երիտասարդներ էին, ժյուրին նստած էր բեմի դիմաց։ Երգել թույլատրում էին նրանց, ովքեր պայմանագիրը ստորագրել էին ներկայացումից շաբաթներ առաջ։

Միրեյը մասնավոր երգի դասերի էր հաճախում Ավինյոնում դաշնամուրի ուսուցիչ Լաուր Կլիերի մոտ, ով բնույթով լինելով համառ`համառ՝ գրում էր երգեր, որոնք անհամապատասխան էին երիտասարդ աղջկա համար։ 1962 թվականին երգելով "Les cloches de Lisbonne" (Լիսաբոնի զանգերը) առաջին մրցույթում և 1963 թվականին երգելով Էդիթ Պիաֆի "L'Hymne à l'amour" (Սիրո հիմնը) Միրեյը պարտվում է։ 1964 թվականին նա հաղթում է մրցույթում Պիաֆի մեկ այլ երգով`երգով՝ La Vie en rose" (Կյանքը վարդերի մեջ)` շահելով անվճար ուղևորություն դեպի Փարիզ և հեռուստատեսային հաղորդման մասնակցություն։ Նրա մասնակցության և գնացքի ուղեվարձի հարցերը կազմակերպել էր Ավինյոնի փոխքաղաքապետը։ Նրան ուղեկցում էր մեկ դաշնակահար։ Հագնվել էր Պիաֆի նման, սև զգեստ, և երգեց Պիաֆի երգերից 2-ը, սակայն ընկճված էր, քանի որ ոչ ֆրանսախոսները չէին լսում դա, սակայն փարիզցիներին գերեց նրա «պրովենսալ առոգանությունը»։

1965 թվականի նոյեմբեր 21-ին Միրեյը ներկայանում է ֆրանսիացի հեռուստադիտողներին «Jezebel» երգի կատարմամբ, ինչը մեծ իրարանցում է առաջացնում։ Շատերը կարծում են, որ բեմում կրկին հանդես է գալիս [[Էդիթ Պիաֆ]]ը, այնքան նման էր Միրեյի ձայնը Պիաֆի ձայնին, ով կյանքից հեռացել էր 1963 թվականին։ 1965 թվականի գալա համերգի ժամանակ Միրեյը հանդիպում է իր ապագա մենեջերին`մենեջերին՝ Ջոնի Սթարքին<ref>[http://www.lexpress.fr/actualites/1/culture/mireille-mathieu-pour-la-premiere-fois-en-concert-en-israel_1029610.html# Մեթյեն առաջին անգամ Իսրայելում համերգ է տալիս]</ref>։

Շատերը Միրեյին հավանել էին, սակայն նշել էին նաև նրա նմանությունը Պիաֆի հետ։ Ջոն Սթարքը արգելեց Միրեյին լսել Պիաֆի ձայնագրությունները`ձայնագրությունները՝ նրան բացատրելով, որ այդպիսով նա միայն մեծ երգչուհու ստվերը կլինի։ Միրեյը և իր պրոդյուսերը սկսեցին փնտրել այն ոճը, որով երգչուհի իր արժանվույն տեղը կունենա էստրադայում։

2005 թվականին Մերիյեն Փարիզի «Օլիմպիա» դահլիճում մի շարք համերգներ տվեց`տվեց՝ նվիրված 40-ամյա գործունեությանը, որի հիման վրա նկարահանվեց երգչուհու առաջին տեսախտասկավառակը (DVD)։ 2014 թվականին նույն դահլիճում նա նշեց իր գործունեության 50- ամյակը<ref>[http://www.lefigaro.fr/flash-actu/2012/07/23/97001-20120723FILWWW00460-mireille-mathieu-rend-hommage-a-piaf.php Mireille Mathieu rend hommage à Piaf ]</ref>։

Ամուսնացած չի եղել և երեխաներ չունի։ Նրան կատակով «Ավինիոնի կույս» են անվանում, քանի որ նա իր ողջ կյանքն անմնացորդ նվիրել է երգին`երգին՝ մոռանալով անձնական կյանքի մասին<ref>[http://ladynews.am/arm/news/2413/im-bakhty-berel-e-es-tsnvel-em-sarsapeli-aghqatutyan-mej-mirey-matyo Իմ բախտը բերել է` ես ծնվել եմ սարսափելի աղքատության մեջ.Միրեյ Մատյո]</ref>։ Շրջապատված է մտերիմ ընկերներով և հարազատներով։ Հանրային միջոցառումներին ներկայանում է մոր`մոր՝ Մարսելի, մենեջերի`մենեջերի՝ Մոնիկայի և սպասավորի`սպասավորի՝ Հերվ-Մարկի ուղեկցությամբ<ref>[http://rateyourmusic.com/artist/mireille_mathieu Mireille Mathieu]</ref>։