«Ատլանտիդա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ատլանտիդայի մասին բոլոր տեղեկությունները պարունակվում է Պլատոնի երկու երկխոսություններում [[«Թիմեյ»]] (համառոտ) և «Կրիտիյ» (մանրամասն).«Թիմեյ»-ի երկխոսությունը սկսվում Սոկրատեսի և պյութագորական Թիմեյի դատողություններով լավագույն պետական կառույցի մասին:մասին։ Համառոտ նկարագրելով իդեալական պետությունը, Սոկրատեսը բողոքում է ստացված պատկերի վերացական և սխեմատիկ լինելուց և ցանկություն է հայտնում «լսել մի նկարագրություն,թե ինչպես կպահի իրեն այդ պետությունը այլ երկրների դեմ պայքարում,ինչպես այն արժանավայել ձևով պատերազմի մեջ մտնում, պատերազմի ընթացքում նրա քաղաքացիները՝ ըստ իրենց ուսման և դաստիարակության,ինչպես են կատարում իրենց պարտքը լինի դա ռազմի դաշտում կամ յուրաքանչյուր այլ պետությունների հետ բանակցություններում»: Ընդառաջելով այդ ցանկությանը, երկխոսության երրորդ կողմը , Աթենքի քաղաքական գործիչ, Կրիտիյը ներկայացնում է իբրև իր պապի՝ ավագ Կրիտիյի պատմած Աթենքի և Ատլանտիդայի միջև տեղի ունեցած պատերազմի պատմությունը, որն էլ իր հերթին այդ մասին իմացել է Սոլոնի զրույցներից:զրույցներից։ Վերջինս էլ իմացել է դրա մասի Եգիպտոական քրմերից:քրմերից։ Պատմության իմաստը հետևյալն է. ժամանակով, 9000 տարի առաջ ( Կրիտիյի և Սոլոնի ապրած ժամանակներից առաջ, այսինքն, մ.թ.ա. VI-V դդ. ), Աթենքն շատ փառահեղ, հզոր և առաքինի պետություն էր. Նրա հիմնական մրցակիցը նշված Ատլանտիդան էր. «Այդ կղզին իր չափերով ավելի մեծ է, քան Լիբիան և Ասիան միասին»:

Նրա վրա առաջացել է «իր մեծությամբ զարմանահրաշ և զորությամբ արքայություն», որը իրեն էր ենթարկել ամբողջ Լիբիան՝ մինչև Եգիպտոս և Եվրոպան մինչև Տիրրենիյա (արևմտյան Իտալիա): Այդ թագավորության ամբողջ ուժերը նետվել են Աթենքը ստրկացնելու համար:համար։ Աթենացիները ,հելենների գլխավորությամբ,ոտքի են կանգնել, պաշտպանելոի իրենց ազատությունը, և չնայած բոլոր դաշնակիցների դավաճանությանը, նրանք միայնակ, իրենց քաջության ևւ առաքինության շնորհիվ հետ են մղել ներխուժումը,ջախջախել ատլանտներին և ազատագրվել վերջիններիս կողմից ստրկացված ժողովուրդներին:ժողովուրդներին։ Սակայն դրանից հետո,տեղի է ունեցել ահռելի բնական աղետ, որի արդյունքում մեկ օրվա ընթացքում աթենացիների ողջ բանակը ոչնչացավ , իսկ Ատլանտիդան խորացուզվեց ծովի հատակը:հատակը։

"Կրիտիյ» երկխոսության, նույն մասնակիցների հետ, ուղղակի «Թիմեյի» շարունակությունն է և ամբողջությամբ նվիրված է հին Աթենքի և Ատլանտիդայի մասին Կրիտիյի պատմությաւնը:պատմությաւնը։ Աթենքն այն ժամանակ (մինչև երկրաշարժն ու ջրհեղեղըր) մեծ և աներևակայելի բերրի երկրի կենտրոնն էր:էր։ Այն բնակեցված էր առաքինի ժողովրդով,որը ստեղծել էր կատարյալ ( Պլատոնի կարծիքով) պետական կառուցվածք:կառուցվածք։ Մասնավորապես, ամեն ինչ տնօրինում էին իշխանավորներներն ու ռազմիկները, որոնք ապրում հիմնական հողագործ-արհեստագործական զանգվածից առանձին՝ Ակրոպոլում , կոմունիստական համայնքով:համայնքով։ Համեստ և առաքինի Աթենքին հակադրվում էր ամբարտավան և հզոր Ատլանտիդան:ԸստԱտլանտիդան։Ըստ Պլատոնի, Ատլանտների ցեղը ծագել էր Պոսեյդոն աստծու և մահկանացու Կլեյտո աղջկա ամուսնությունից:Նաամուսնությունից։Նա լույս աշխարհ էր բերել տասը աստվածային որդիներ, որոնցից ավագը Ատլանտն էր:Նրանցէր։Նրանց միջև էլ նա բաժանել էր կղզին և,նրանք դարձել էին նրա թագավորական տոհմի նախահայրեր:նախահայրեր։ Կզղու կենտրոնական հարթավայևը տարածվում էր 3 հազար ստադիա երկարությամբ (540 կմ) և 2000 ստադի (360 կմ) լայնությամբ:լայնությամբ։ Կղզու կենտրոնն է մի բլուր, որը ծովի գտնվում էր 50 ստադիա (8-9 կմ) հեռավորության վրա:վրա։ Այն պաշտպանելու համար Պոսեյդոնը անցկացրել էր երեք ջրի և երկու հողե օղակները,իսկ ատլանտները այդ օղակների վրայով կամուրջներ էին գցել և կառուցել ջրանցքներ,որպեսզի նավերը կարողանան անցնել նրանց միջոցով ընդհուպ մինչև քաղաք, իսկ, ավելի ճիշտ մինրև կենտրոնական կղզի,որն ուներ 5 ստադիա ( մեկ կիլոմետրից մի քիչ պակաս) տրամագծով:տրամագծով։