</ref>` Արեգակնային համակարգի պատմության մեջ գիսաստղերի ուղեծրերը հաստատուն չեն, նրանց շարժման վերլուծությունը հուշում է, որ նրանք վերջին հաշվով պետք է կամ բախվեն Արեգակի հետ, կամ մոլորակներից մեկի, կամ պետք է դուրս մղվեն Արեգակնային համակարգից մոլորակների հետ փոխազդման պատճառով:պատճառով։ Բացի այդ, քանի որ նրանք կազմված են ցնդող նյութերից, այս նյութերը անընդհատ ցնդում են գիսաստղի ամեն մոտեցման ժամանակ Արեգակին, կամ նրանց վրա գոյանում է պաշտպանիչ շերտ:շերտ։ Այսպիսով, Օորտի կարծիքով, գիսաստղերը, հավանաբար չեն առաջացել իրենց ասյօրյա ուղեծրերի վրա, և հավանաբար անց են կացրել իրենց գոյության հիմնական մասը արտաքին ամպում<ref name="Oort"/><ref name="dave">
{{cite journal
| author = David C. Jewitt.
Տող 96.
</ref>:
Գոյություն ունեն երկու դասի գիաստղեր` [[կարճ պարբերությամբ գիսաստղեր|կարճ]] և [[երկար պարբերությամբ գիսաստղեր]]երը:երը։ Կարճ պարբերությամբ գիսաստղերը ունեն համեմատաբար մոտ ուղեծրեր, 200 տարուց պակաս պտույտի պարբերությամբ և փոքր [[Ուղեծրի թեքում|թեքումով]] [[Խավարածիր|խավարածրի]] հարթության նկատմամբ։ երկար պարբերությամբ գիսաստղերը ունեն բավականին ձգված ուղեծրեր, հազարավոր [[աստղագիտական միավոր]]ների կարգի, և հայտնվում են բոլոր թեքումներից<ref name="book" />: Օորտը նշել է, որ գոյություն ունի երկար պարբերությամբ գիսաստղերի [[Ապոկենտրոն և պերիկենտրոն|ապոհելիների]] բաշխման պիկ (Արեգակից առավել հեռու ընկած ուղեծրի կետերը)` մոտ 20000 ա. մ., որը ենթադրում է, այդ հեռավորության վրա գիսաստղերի ամպ գնդաձև, իզոտրոպ բաշխումով<ref name="book" />: Համեմատաբար հազվագյուտ գիսաստղերը, որոնք ունեն ավելի փոքր քան 10000 ա. մ. ուղեծրեր, հավանաբար, անցել են մեկ կամ ավելի անգամներ Արեգակնային համակարգի միջով, և այդ պատճառով ունեն այսպիսի ուղեծրեր (մոլորակների ձգողության ուժերի ազդեցության տակ)<ref name="book" />:
