«Ապաշխարություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Համաձայն Հայ եկեղեցու վարդապետությանՎարդապետության, խոստովանությունը կատարվում է եկեղեցում, Աստծո պաշտոնյայի՝ խոստովանահոր առաջ։ Միայն ձեռնադրված եկեղեցականն է, որ իրավունք ունի մեղքերի թողություն տալու։ Նախքան հաղորդությունը հավատացյալները ծնկի են գալիս քահանայի առաջ, և նրանցից մեկը կամ քահանան ընթերցում է Ժամագրքի սկզբում Զղջման վերնագրով մեղաների շարքը, որը սկսվում է Մեղա Ամենասուրբ Երրորդության աղոթքով։ Մնացածները յուրաքանչյուր բաժնի ավարտին Մեղա Աստծո խոսքերն են կրկնում։ Քահանան ի պատասխան ասում է. Աստված թողություն շնորհեսցե։ Ապա ընթերցվում են ապաշխարության սաղմոսները։ Քահանան աղոթում է, որ Աստված լսի մեղավորի աղաչանքն ու խոստովանությունը՝ դարձնելով նրան Սուրբ Հոգու տաճար։ Ընթերցում է Եսայի մարգարեից 1.16–20, Եզեկիելից՝ 18.21–23, Եփեսացիների թղթից՝ 6.10–24 համարները և Անառակ որդու առակը (Ղուկ. 15․11–32), որից հետո արևմուտք դառնալով՝ երեք անգամ արտասանում է Հրաժարիմքը։ Այնուհետև բոլորը շրջվում են դեպի արևելք և ասում դավանության խոստովանությունը՝ Հավատամքը։ Այդ ամենից հետո միայն ապաշխարողը, մաքրված և թողություն ստացած, պատրաստվում է հաղորդություն ստանալու։

Հայ եկեղեցին շաբաթվա մեջ երկու օր՝ չորեքշաբթի և ուրբաթ, որոնք պահոց օրեր են (տես Պահք), համարում է նաև ապաշխարությանԱպաշխարության օրեր։ [[Մեծ պահք]]ը նաև Ապաշխարության շրջան է։ Նախկինում Հայ եկեղեցին Ապաշխարության հատուկ օր ուներ, որն Ավագ հինգշաբթին էր (տես Ավագ շաբաթ), երբ կատարվում էր Կարգ ապաշխարողաց ժամերգությունը, ապա տեղի էր ունենում Պատարագ՝ ի հիշատակ ս. Հաղորդության խորհրդի հաստատման։