«Հայաստանի առաջին բաժանում»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Պապ թագավոր]]ի սպանությունից հետո ([[374]]) նախարարների մի մասն անգամ պատրաստ էր դաշնակցել [[Սասանյան Պարսկաստան|Պարսկաստանի]] հետ և թագավորի սպանության համար [[Հռոմեական կայսրություն|Հռոմից]] վրեժ լուծել։ Սակայն հատկապես հռոմեամետ նախարարները, որոնց մեջ էին նաև Պապին դավադրածները, աշխատում էին մյուսներին համոզել, որ [[Մեծ Հայք|Հայոց թագավորությունը]] ոչ կարող է պարսիկների գերիշխանությունն ընդունել, ոչ էլ միաժամանակ երկու տերությունների հետ թշնամանալ։ Իր հերթին, հռոմեական կայսրը Հայոց թագավորի սպանության մեջ «մեղադրեց» իր զորավարին և Հայաստան թագավորելու ուղարկեց [[Վարազդատ Արշակունի|Վարազդատ Արշակունուն]] ([[374]]-[[378]])։

[[Պատկեր:Arshakuni.svg|մինի|ձախից|[[Արշակունիների դրոշ]]]]

 

Առաջին հայացքից դա կարծես թե արվելու էր հանուն Հայոց թագավորության ուժեղացման, սակայն բոլորովին դժվար չէր տեսնել, որ դրա հետևանքով այն, փաստորեն, կդադարեր անկախ երկիր լինելուց։ Թագավորը սպարապետի վարքագծի մեջ որոշակի վտանգ տեսավ իր արքայական իրավունքների նկատմամբ։ Նրա կարգադրությամբ Մուշեղն սպանվեց։ Սպարապետության պաշտոնը հանձնվեց Բատ Սահառունուն։