«Ենթագիտակցություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ մանր-մունր, փոխարինվեց: : → ։ (14) |
No edit summary |
||
Տող 2.
== Պատմությունը ==
<<Ենթագիտակցություն>> տերմինը առային անգամ օգտագործվել է [[Ֆրեյդ]]ի աշխատություններում, երբ նա հետազոտում էր հոգեբանական անալիզը,բաըց ժամանակի ընթացքում նա փոխարինեց այդ տերմինը` մեկ այլ <<անգիտակցական>> տերմինով (անգլ.unonscious) նշանակված իր կողմից տարացքների դուրս մղված տարացքների բնագավագներում։Ֆրեյդի հետևորդները, օրինակ` Ժակ Լական, հոգեկան կյանքի ուսումնասիրման ժամանակ ամբողջությամբ հրաժարվել է <<վրա/տակ>> տերմինների նկարագրումից։ Առանձնացվեց առանձին հասկացողություն <<ոչ գիտակցական>> (անգլ.noncoscious), գրեթե նույն հասկացությունն է ինչ <<անգիտակցականը>>, այդ թվում բնութագրում է նաև ռեֆլեքսային գործընթացները, որոնք չեն կարգավորվում գիտակցության կողմից։Սակայն հետագայում Կառլ Գուստավ Յունգը կրկին օգտագործեց ենթագիտակցություն տերմինը` նկարագրելու համար հնացած էությունը մարդու հոգեկանի (հնացած տեսակների)։Ենթագիտակցություն տերմինը հին ժամանակներում նույնպես օգտագործվել է իմացական հոգեբանության մեջ, արագ հիշողության տարածքները նշանակելու համար, որտեղ ուղեղը ինքնավար կերպով արձանագրում է մտքերը, այսինքն մտքեր որոնք հաճախ կրկնվում են, կամ մարդը տալիս է դրան առանձնահատուկ նշանակություն։ Այս դեպքում ուղեղը չի օգտագոծում շատ ժամանակ այդ մտքերը կրկին դանդաղ վերլուշելու համար,և միանգամից որոշումը կատարում է նախկին ալգորիթմից ելնելով(որը պահպանված էր այսպես կոչված արագ հիշուղության մեջ)։ Այս մտքերի <<ավտոմատացումը>> կարող է օգտակար լինել և մարդը կարող է արագ որոշում կայացնել (օրինակ արագ ձեռքը ետ քաշել տաք թավայից), բայց կարող է վնաց հասցնել երբ ավտոմատացվում է սխալ կամ անտրամաբանակ միտք։ Ճանաչողական թերապիայի հիմնական նպատակներից է ճանաչել այդ ավտոմատ մտքերը, և արագ հիշողությունից տեղափոխել դանդաղ հիշողություն,որպեսզի հեռացվեն սխալ գործընթացները ե գործողություններին տալ ճիշտ
'''Գիտակցություն''',անհատի հոգեկան վիճակն է, որը սուբեկտիվորեն արտահայտում է անհատի ներքին աշխարհի կապը արտաքին միջավայրի հետ,ինչպես նաև դրանց միջև տեղի ունեցող իրադարձությունները:Գիտակցություն տերմինը դժվար է որոշել,քանի որ նա օգտագործվում է որպես լայն սպեկտորի հասկացություն:Գիտակցություն հասկացությունը իր մեջ ներառում է մտածողությունը,ընկալումը,երևակայությունը,ինքնագիտակցումը և այլն:Տարբեր վիճակնեերում այն կարող է հանդես գալ որպես հոգեկան իրադրության տեսակ, և որպես ընկալման միջոց:Այն կարոց է նկարագրված լինել որպես <<ես>> տեսանկյուն:Շատ գիտնականներ դիտարկում են գիտացությունը որպես ամենակարեվոր երեվույթ աշխարհում:Մեկ այլ տեսանկյունից գիտնականները կարծում են,որ գիտակցություն տերմինը իրականում շատ անորոշ հասկացություն է:Գիտակցությունը չի կարող լինել ոչ այլ ինչ ,քան գիտակցական գործընթացներով օժտված էակների կյանքում կատարվող գորընթացներ:(Մարկս,Էնգելս):Ըստ գերմանական գաղափարախոսության՝ գիտակցությունը աստիճան է,որը արտահայտում է անձի հոգեկան գործունեությունը,որը կապված է մի շարք այլ գործունեությունների հետ:Ժամանակի ընթացքում փիլիսոփաների և գիտնականների մոտ հարց է առաջանում,թե որն է գիտակցություն տերմինի խնդիրը ,որն է նրա շրջանակները ,ըստ նրանց այս տերմին գիտահետազոտական փորձարկման ենթակա առարկա է հանդիսանում,ինչպես նա հոգեբանության,նեյրոկենսաբանության խնդիրը,որոնք զբաղվում են արհեստական բանականության ուսումնասիրություններով:Գիտակցությունը որպես ընդունակություն պետք է կարողանալ տարբերել մտածողությունից,իսկ վերջինս հանդիսանում է գիտակցության <<ենթամիավորը>>:Ամենաարզ գիտակցությունը -սեփական զգայարանների և դրանց ամբողջականության [[զգացում|զգացումն]] է:
Юнг К. Г. К вопросу о подсознании // Юнг К. Г., фон Франц М.-Л., Хендерсон Дж. Л., Якоби И., Яффе А. Человек и его символы. — М., 1997.
Васильев В. В. Трудная проблема сознания. — М.: Прогресс-Традиция, 2009. — 272 с. — ISBN 5-89826-316-0.
Прист С. Теории сознания / пер. с англ. А. Ф. Грязнова. — М. : Идея-Пресс: Дом интеллектуал. кн., 2000. — 287 с.
Андреева Л. Экстатические обряды в практиках некоторых российских конфессий или изменённые формы сознания // Общественные науки и современность. — 2005. — № 3.
Дели М. М. Онтология сознания: историко-философский аспект // Homo philosophans. Сборник к 60-летию профессора К. А. Сергеева. — СПб. : Санкт-Петербургское философское общество, 2002. — С. 312—315. — («Мыслители», выпуск 12).
Ильясов Ф. Н. Коммуникативный подход к идентификации сознания // Вестник Академии Наук СССР. — 1991. — № 2. — С. 62-67.
Книгин А. Н. Философские проблемы сознания — Томск: Изд-во Томского ун-та, 1999. — 338 с.
Леонтьев А. Н. Деятельность. Сознание. Личность. — М., 1975.
Молчанов В. И. Время и сознание. Критика феноменологической философии : монография — М.: Высш. шк., 1998. — 144 с.
Морозов Е. В. Эволюция сознания. Современная наука и древние учения. — М.: Новый Акрополь, 2013. — 370 с. — ISBN 978-5-91896-048-6.
Налимов В. В. Спонтанность сознания. — М., 1989.
Пенроуз Р. Тени разума. В поисках науки о сознании. — М.: Ижевск, 2005.
Рубинштейн С. Л. Бытие и сознание. — М., 1957
Спиркин А. Г. Сознание и самосознание. — М., 1972
Спирова Э. М. Идолы сознания на пути к пониманию // Знание. Понимание. Умение. — 2006. — № 1. — С. 48—53.
Шенцев М. В. Информационная модель памяти. — СПб., 2005.
Tart Ch. T. States of Consciousness. — New York, 1975.
Бек А., Джудит С. Когнитивная терапия։ полное руководство.
| |||