«Սոցիալական փիլիսոփայություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սոցիալական փիլիսոփայություն'''ը որպես այդպիսն ծագել է շատ վաղուց: վաղուց։

[[Մշակույթի պատմություն|Մշակույթի պատմության]] մեջ հասարակության մասին առաջին գիտելիքները ձևավորվել են դեռևս [[անտիկ աշխարհ]]ում, մինչդեռ հասրակության մասին գիտությունները ձևավորվել են շատ ավելի ուշ:ուշ։ Մինչև օրս էլկան որոշ մտածողներ, ովքեր կասկածի տակ են դնում հասարակության մասին գիտության գոյության հարցը և իրենց տեսակետը հիմնավորում են ՝ ելնելով նրանից, որ հասարակությանը կազմված է ազատ կամքով և ստեղծագործական գործունեությամբ օժտված անհատներից, որոնց գործունեությունն օրինաչափության չի ենթարկվում :։ Այդ իսկ պատճառով էլ հասրակության մեջ չկան և չեն էլ կարող լինել օբյեկտիվ օրենքներ և օրինաչափություններ, և նման պարագայում խոսել հասրակական գիտության գոյության մասին անիմաստ է: է։

Գույությունի ունի նաև հակառակ տեսակետը ([[մարքսիստներ]]ի, [[ստրուկտուրալիստ]]ների ), համաձայն որի՝ հասարակության օրենքները գոյություն ունեն մարդկանց [[կամք]]ից ու [[գիտակցություն]]ից անկախ, և հասրակական զարգացման օրենքներն ու օրիաչափությունները նույնքան օբյեկտիվ են և անհարժեշտ, որքան բնության օրենքները:օրենքները։ Ըստ այդմ էլ նույնքան [[օբյեկտիվ]] են հասարակության մասին գիտությունները, որքանով որ օբյեկտիվ են բնության մասին գոյություն ունեցող գիտությունները: գիտությունները։

Մինչև 19-րդ դարի կեսերը փիլիսոփայության մեջ գերակայողը եղել է հասրակության [[իդեալիստ]]ական մեկնաբանությունը:մեկնաբանությունը։ Հսարակության զարգացման օրենքներն ու օրինաչափությունները իդելաիստորեն էին բացատրվում ոչ միայն իդեալիստները, այլև [[մատերիալիստ]]ները:ները։ Եվ ինչպես հաճախ ասում էին մատերիալիստները ,մատերիալիստներն էին ներքևում՝ այսինք՝ բնության երևույթները բացատրելու բնագավառում, և իդելաիստներ՝ վերևում, այսինքն՝ հասրակական երևույթների բացատրման բնագավառում:բնագավառում։

[[Օբյեկտիվ իդեալիզմ]]ը հասարակության զարգացման հիմքն ու շարժիչ ուժը տեսնում է տիեզերական, գերբնական ուժերի ու [[աստվածներ]]ի մեջ:մեջ։ Ըստ այդ մտածողների՝ հասարակության զարգացում ըպայմանավորված է կա՛մ գերբնական ուժերով, կա՛մ աստվածային կամքով և նախախնամությամբ, կա՛մ էլ գիտակցությամբ և կամքով օժտված առանձին անհատների գործունեությամբ:գործունեությամբ։ Փաստորեն, հասարակության իդեալիստական ըմբռնումը գերագնահատել է առանձին անհատների, [[հանճարներ]]ի տեղն ու դերը սոցիալական գործընթացների մեջ` նրանց համարելով պատմության կերտողներ, և նրանց անուններով էլ կոչվել են նույնիսկ դարաշրջաններ, օրինակ՝ [[Հուլիոս Կեսար]]ի, [[Նապոլեոն]]ի, [[Ստալին]]ին և այլոց:այլոց։ Եվ դա հանգեցրել է [[անձի պաշտամունք]]ի, օրինակ՝ Խորհրդային տարիներին` Լենինի և Ստալինի պաշտամունքին:պաշտամունքին։ Չնայած դրան` մարքսիզմ-լենինիզմը, լինելով մատերիալիստական-դետերմինիստական ուսմունք, արմատապես մերժել է անձի պաշտամունքը, պատմության կերտող համարել է ժողովրդական զանգվածներին:զանգվածներին։ Միաժամանակ անտեսվել և թերագնահատվել է ժողովրդական զանգվածների դերը պատմության մեջ:մեջ։