'''Պոլ Սկառոն''' (Scarron), ([[1610]]-[[1660]]), ֆրանսիացի գրող։ [[Կլասիցիզմ]]ի գեղագիտության և ազնվականական նրբագեղ (պրեցիոզ), գրականության հակառակորդ։ Գրականության մեջ մուտք է գործել «Բուռլեսկային մի քանի ոտանավորների ժողովածու»-ով ([[1643]]), որին հաջորդել են «Տիփոն կամ Գիգանտոմախիա» ([[1644]]), « Կերպարանափոխված [[Վերգիլիոս]]ը» ([[1648]]-[[1652]]) տրավեստի-պոեմները։ Բուռլեսկ և տրավեստի-պոեմ նոր ժանրի հիմնադիր Սկառոն իր գործերում հին [[աստված|աստվածն]]երիններին և հերոսներին օժտել է մարդկային արատներով։ Նրան փառք է բերել «Զավեշտական վեպ» ([[1651]]-[[1657]]) ստեղծագործությունը, որտեղ պատկերել է գավառական հասարակության բարքերն ու կենցաղը։ Սկառոն ֆրանսիական թատրոնից գերադասել է իսպանականը, որից փոխառել է իր ստեղծագործության թեմատիկան ու հնարաձները («ժոդըլե կամ Տեր-ծառան», բեմադրվել է 1645 թվականին, հրատարակվել է [[1646]] թվականին, «Հայաստանցի Դոն Հաբեթը», բեմադրվել է 1646 թվականին)։ Կատակերգակ Սկառոնի արվեստը մեծ դեր է խաղացել ֆրանսիայի դրամատուրգիայի պատմության մեջ։ Նրա վերջին ստեղծագործությունները «Ողբերգակատակերգական նովելներ»-ն են (հրտարակվել [[1661]] թվականին)։ Սկառոնի «Իմ տապանագիրը» («Գրական թերթ», [[1955]] համար 13) բանաստեղծությունը հայերեն է թարգմանել [[Ավ. Իսահակյան|Ա․ Իսահակյան]]ը։
