[[Ջ. Կելի|Ջ. Կելիի]] անձնային կոնստրուկտների տեսությունը կարելի է անվանել ուղղակիորեն անձնային իմաստների տեսություն: Կոնստրուկտներն իրենից ներկայացնում են իրադարձությունների դասակարգման և գնահատման սուբյեկտիվ [[պարամետր|պարամետրեր]], որոնք պարտադիր չէ` արտահայտված լինեն բառացի: Իրադարձությունների իմաստները, ըստ Կելիի, սուբյեկտիվ են և միայն պրոյեկտվում են աշխարհում: Իմաստները, որոնք մենք վերագրում ենք իրադարձություններին, արմատավորվում են այդ իրադարձությունների պատճառների և [[հետևանք|հետևանքների]] սուբյեկտիվ գնահատականում` նրանց [[Ժամանակ|ժամանակային]] դինամիկայով: Կյանքի իմաստավորվածությունը Կելին կապում է ներկայում [[Անցյալ|անցյալը]], [[ներկա|ներկան]] և [[ապագա|ապագան]] տեսնելու [[Ընդունակություն|ընդունակության]] հետ:
«Իմաստը ձևավորվում է ապրումի և ինչ-ոչ բանի [[փոխազդեցություն|փոխազդեցության]] մեջ, որն իրականացնում է սիմվոլիկ գործառույթ», իմաստը միշտ ներառում է որոշակի ասպեկտներ, որոնք տվյալ պահին խորհրդանշված չեն: Ապրվող իմաստների հիմնական բնութագրերը կապված են նրանց պոտենցիալ անսպառության հետ, հնարավորությամբ` հանդես գալու այլ իմաստների հետ բազմազան ֆունկցիոնալ հարաբերությունների մեջ` առաջացնելով նոր իմաստներ: Ապրումների առանձին ասպեկտներ նույնպես կարող են ձեռք բերել նոր սիմվոլիկ վերափոխումներ, հանդես գալ հոր հարաբերություններում:
== «Իմաստի» կատեգորիան Խորհրդային հոգեբանության մեջ==
Խորհրդային հոգեբանության մեջ երկար ժամանակ անձնային իմաստն ընդունված էր սահմանել որպես այն օբյեկտների նկատմամբ անձի իրական [[վերաբերմունք|վերաբերմունքի]] անհատականացված [[արտացոլում]], որոնց համար ծավալվում է [[Գործունեություն|գործունեությունը]]. Վերջինս գիտակցվում է որպես «ինձ համար» նշանակություն»։
