«Լեզվի ոճ»–ի խմբագրումների տարբերություն

3․ [[Գրական լեզու|Գրական լեզվի]] օգտագործման յուրօրինակոլթյուն, որ պայմանավորված է խոսողի մտավոր գարգացմամբ, աշխարհայացքով, խառնվածքով ու ճաշակով (անհատական ոճ)։ Գեղարվեստական ոճի շրջանակներում այս կամ այն գրողի ոճային անհատական ոճի դրսևորումն է:

Գեղարվեստական ոճային բնորոշ հնարանքներից է ոճավորումը՝[[ոճավորում]]ը՝ պատումը որևէ անձնավորության, խավի, ազգության, աշխարհագրական վայրի կամ պատմական ժամանակաշրջանի հա֊ աուկ լեզվամտածողության տեսանկյունից վարելը, պատմողի խոսքը նրանց խոսքին նմանեցնելը՝ բնորոշ լեզվական տարրերի միտումնավոր օգտագործման միջոցով։ Ըստ այդմ ոճավորումը կարող է լինել սոցիալական, տեղական, պատմական, երգիծական (պարոդիա), ազգային։ ազգային:

Դրանք են պատկերավորությունն ու արտահայտչականությունը, որոնք դրսևորվում են դարձույթների՝ փոխաբերական գործածության վրա հիմնված և առարկաները, երևույթները նրանց հատկանիշների համադրման ու հակադրման միջոցով արտահայտչորեն բնութագրող արտահայտությունների համեմատություն, մակդիր, փոխաբերություն, փոխանունություն, համըմբռնում ([[սինեկդոխա]]), խորհրդանիշ, հեգնանք, չափազանցություն, նվազաբերություն (լիտոտա), շրջասույթ, անձնավորում, դիմառնություն ու բանադարձումների՝ խոսքի արտահայտչականությունն ուժեղացնող յուրահատուկ շարահյուսական կառույցների անհետևողականություն (անակոլութ), անձնավորում, անշաղկապություն, աստիճանավորում, բազմաշաղկապություն, բացթողում, զուգադրություն, զեղչում, ժխտում, խաչաձևում, կրկնաբերություն, հակադրություն, հանգույց, հարանունություն, ճարտասանական հարց, ճարտասանական բացականչություն, նրբաբանություն (օքսիմորոն), շեղում, շրջադասություն ձևով։