«Իոնոլորտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

== Իոնոլորտի կառուցվածքը ==

=== D շերտ ===

 

=== E շերտ ===

==Հետազոտության պատմություն==

1901թ-ին [[Գուլելմո Մարտենին]]ը 152մ-ոց անտենայի միջոցով ֆիկսեց անդրանտլանտիան ռադիոազդանշան [[Նյուֆաունդեդ]] կղզու [[Սենտ-Ջոնս]] քաղաքում(այժմ այն պատկանում է Կանադային)։ [[Անգլիա]]յում գտնվող [[Կոռնուոլ]] հաղորդող կայանը օգտագործում էր այն ժամանակվա համար շատ հզոր հաղորդիչ, որը հաղորդում էր ազդանշաններ մոտ 500 կ[[Հերց|Հց]] հաճախությամբ։

Չնայած բոլոր կասկածներին և թյուր լուրերին, որոնք առաջացրել էր Մարկոնիի փորձը, նա հաջողությամբ կրկնեց այն մեկ տարի անց` ընդունելով ազդանշան [[Գլեյսի անդունդում]]([[Նոր Շոտլանդիա]],[[Կանադա]])։

Անգլիացի ֆիզիկ [[Օլիվեր Խեվսայդ]]ը 1902 թվին ենաթադրեց, որ մթնոլորտում գոյություն ունի իոնիզացված շերտ։ Նրա տեսությունը ներառում էր ռադիոազդանշանի տարածում [[Երկիր|Երկրի]] շուրջ` չնայած Երկրի թեքությանը։ Խեվսայդից անկախ կարճ ալիքների հեռահար ընդունումը [[Եվրոպա]]յի և [[Ամերիկա]]յի միջև [[Ատլանտյան օվկիանոս]]ով, կատարեց ամերիակացի ինժիներ-էլեկտրիկ [[Արթուր Կեննելին]]։ Նրանք ենթադրեցին, որ Երկրի շուրջը գոյություն ունի մթնոլորտի իոնիզացված շերտ, որը կարող է անդրադարձնել [[ռադիոալիքներ]]։ Այն կոչեցին Խեվիսայդ-Կեննելիի շերտ, որից հետո` իոնոլորտ։